Ρώτησε κάποιος ἕνα γέροντα, πόσα χρόνια ἔχει στὸ Ἅγιο Ὅρος καὶ τοῦ ἀπάντησε.
Χρόνια πολλὰ ἔχω, προκοπὴ δὲν ἔχω. Καὶ τὰ τσακάλια στὴν ἔρημο ζοῦν, ἀλλὰ τσακάλια μένουν.
Εἶπε γέρων. Ὅσο πνευματικότερος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τόσο λιγότερα δικαιώματα ζητάει ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωή.
Συμβούλευε ἕνα φωτισμένος μοναχός. Νὰ ἔχεις ἀγάπη πρὸς ὅλους, ἀλλὰ ἰδιαίτερες σχέσεις μὲ κανένα.
Εἶπε γέρων. Τὸ θέμα τῆς σωτήριάς μας δὲν εἶναι θέμα εὐκαιρίας ἢ σύμπτωσης, ἀλλὰ θέμα ἐργασίας καὶ βίας. «Βιάστε ἁρπάζουσιν τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».
Διηγήθηκε ἕνας ἀσκητής. Ἐδῶ ἔρχονται πολλοὶ φοιτητές.
Κάποτε εἶχαν ἔρθει καμία δεκαριὰ καὶ ζητοῦσαν νὰ τοὺς κάνω θαῦμα.
Ἐπέμεναν πολύ. Σκέφτηκα μὲ ποιὸ τρόπο νὰ βάλω μυαλὸ σὲ αὐτὰ τὰ παιδία.Τοὺς εἶπα. Λοιπόν, μπεῖτε στὴ σειρὰ γιὰ νὰ σᾶς κόψω τὰ κεφάλια.
Μετὰ θὰ κάνω τὸ θαῦμα γιὰ νὰ σᾶς τὰ κολλήσω!
Ν` ἀραιώσετε λίγο, γιατί ὑπάρχει κίνδυνος νὰ τὰ μπερδέψω.
Ἕτοιμοι εἶστε; Θέλετε νὰ δεῖτε τὸ θαῦμα;
Οἱ νέοι ἀντέδρασαν ἀμέσως. Ὄχι, ὄχι σὲ μᾶς πάτερ, εἶπαν μὲ μιὰ φωνή.
Αὐτὸ τὸ ἔκανε ὁ ἀσκητὴς γιὰ νὰ δείξει στοὺς φοιτητὲς ὅτι δὲν πρέπει νὰ ζητοῦμε θαύματα ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ πιστεύσουμε σ’Αὐτόν...
Εἶπε γέρων. Ταπείνωση εἶναι τὸ κάτω σκαλοπάτι τῶν ἀρετῶν.
Ἀγάπη εἶναι τὸ ἐπάνω σκαλοπάτι. Γιατί δὲν ἁγιάζουμε σήμερα;
Γιατί δὲν ἔχουμε ταπείνωση.
Εἶπε γέρων. Μπορεῖ κάποιος νὰ ἀγωνίζεται ποὺ κὰ ποὺ μὲ φιλότιμο, ἀλλὰ νὰ μὴν ἔχει μεγάλη πρόοδο, γιατί δὲν ἔχει ταπείνωση. Ἐνῶ ἄλλοι ἀγωνίζονται λιγότερο (ἄσκηση, νηστεία κ.λ.π.) καὶ προοδεύουν πολὺ περισσότερο, γιατί ἔχουν πολλὴ ταπείνωση καὶ αὐτὴ ἀναπληρώνει πολλά.
Νὰ ζεῖτε σὲ διαρκῆ δοξολογία καὶ εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεό, γιατί ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀχαριστία καὶ ὁ χειρότερος ἁμαρτωλὸς ὁ ἀχάριστος.
Εἶπε γέρων. Μοιάζουμε μὲ τσουκνίδες. Ἀπὸ μακριὰ φαίνονται πράσινες, σὰν πεδιάδα, σὰν κῆπος μὰ ὅταν πλησιάσεις καὶ τὶς ἀγγίξεις τότε βλέπεις τὴν ἀσχήμια τους καὶ τότε νιώθεις τὸ κεντρί τους.
Ρωτήθηκε κάποτε ἕνας ἐρημίτης. Πῶς πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζουμε τοὺς ἐπαίνους καὶ τὰ ἐγκώμια; Καὶ ἀπάντησε.
Νὰ ἔχετε ταπείνωση καὶ νὰ γνωρίζεται καλὰ τὸν ἑαυτό σας.
Νὰ σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα. Όταν σκαλίζω στὸ ξύλο τὴν μορφὴ ἁγίου καὶ τελειώνω, νομίζω ὅτι εἶναι καλή. Την ξανακοιτάω μετὰ ἀπὸ λίγο καὶ βλέπω ὅτι ἔχει ἐλλείψεις. Αν βάλω τὸν φακὸ θὰ δῶ ὅτι δὲν εἶναι τίποτα τὸ σπουδαῖο. Το ἴδιο πάλι καὶ μὲ τὰ χέρια. Βλέπουμε ὅτι εἶναι καθαρά. Ἂν βάλουμε ὅμως τὸν φακό, θὰ δοῦμε ὅτι ἔχουν βρωμιὰ καὶ πολλὰ μικρόβια. Έτσι, νὰ κοιτᾶμε προσεκτικὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ θὰ Βλέπουμε ὅτι δὲν εἴμαστε τίποτα κι ἃς λέει ὁ κόσμος.
Χρόνια πολλὰ ἔχω, προκοπὴ δὲν ἔχω. Καὶ τὰ τσακάλια στὴν ἔρημο ζοῦν, ἀλλὰ τσακάλια μένουν.
Εἶπε γέρων. Ὅσο πνευματικότερος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τόσο λιγότερα δικαιώματα ζητάει ἀπὸ αὐτὴν τὴν ζωή.
Συμβούλευε ἕνα φωτισμένος μοναχός. Νὰ ἔχεις ἀγάπη πρὸς ὅλους, ἀλλὰ ἰδιαίτερες σχέσεις μὲ κανένα.
Εἶπε γέρων. Τὸ θέμα τῆς σωτήριάς μας δὲν εἶναι θέμα εὐκαιρίας ἢ σύμπτωσης, ἀλλὰ θέμα ἐργασίας καὶ βίας. «Βιάστε ἁρπάζουσιν τὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν».
Διηγήθηκε ἕνας ἀσκητής. Ἐδῶ ἔρχονται πολλοὶ φοιτητές.
Κάποτε εἶχαν ἔρθει καμία δεκαριὰ καὶ ζητοῦσαν νὰ τοὺς κάνω θαῦμα.
Ἐπέμεναν πολύ. Σκέφτηκα μὲ ποιὸ τρόπο νὰ βάλω μυαλὸ σὲ αὐτὰ τὰ παιδία.Τοὺς εἶπα. Λοιπόν, μπεῖτε στὴ σειρὰ γιὰ νὰ σᾶς κόψω τὰ κεφάλια.
Μετὰ θὰ κάνω τὸ θαῦμα γιὰ νὰ σᾶς τὰ κολλήσω!
Ν` ἀραιώσετε λίγο, γιατί ὑπάρχει κίνδυνος νὰ τὰ μπερδέψω.
Ἕτοιμοι εἶστε; Θέλετε νὰ δεῖτε τὸ θαῦμα;
Οἱ νέοι ἀντέδρασαν ἀμέσως. Ὄχι, ὄχι σὲ μᾶς πάτερ, εἶπαν μὲ μιὰ φωνή.
Αὐτὸ τὸ ἔκανε ὁ ἀσκητὴς γιὰ νὰ δείξει στοὺς φοιτητὲς ὅτι δὲν πρέπει νὰ ζητοῦμε θαύματα ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ νὰ πιστεύσουμε σ’Αὐτόν...
Εἶπε γέρων. Ταπείνωση εἶναι τὸ κάτω σκαλοπάτι τῶν ἀρετῶν.
Ἀγάπη εἶναι τὸ ἐπάνω σκαλοπάτι. Γιατί δὲν ἁγιάζουμε σήμερα;
Γιατί δὲν ἔχουμε ταπείνωση.
Εἶπε γέρων. Μπορεῖ κάποιος νὰ ἀγωνίζεται ποὺ κὰ ποὺ μὲ φιλότιμο, ἀλλὰ νὰ μὴν ἔχει μεγάλη πρόοδο, γιατί δὲν ἔχει ταπείνωση. Ἐνῶ ἄλλοι ἀγωνίζονται λιγότερο (ἄσκηση, νηστεία κ.λ.π.) καὶ προοδεύουν πολὺ περισσότερο, γιατί ἔχουν πολλὴ ταπείνωση καὶ αὐτὴ ἀναπληρώνει πολλά.
Νὰ ζεῖτε σὲ διαρκῆ δοξολογία καὶ εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεό, γιατί ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία εἶναι ἡ ἀχαριστία καὶ ὁ χειρότερος ἁμαρτωλὸς ὁ ἀχάριστος.
Εἶπε γέρων. Μοιάζουμε μὲ τσουκνίδες. Ἀπὸ μακριὰ φαίνονται πράσινες, σὰν πεδιάδα, σὰν κῆπος μὰ ὅταν πλησιάσεις καὶ τὶς ἀγγίξεις τότε βλέπεις τὴν ἀσχήμια τους καὶ τότε νιώθεις τὸ κεντρί τους.
Ρωτήθηκε κάποτε ἕνας ἐρημίτης. Πῶς πρέπει νὰ ἀντιμετωπίζουμε τοὺς ἐπαίνους καὶ τὰ ἐγκώμια; Καὶ ἀπάντησε.
Νὰ ἔχετε ταπείνωση καὶ νὰ γνωρίζεται καλὰ τὸν ἑαυτό σας.
Νὰ σᾶς πῶ ἕνα παράδειγμα. Όταν σκαλίζω στὸ ξύλο τὴν μορφὴ ἁγίου καὶ τελειώνω, νομίζω ὅτι εἶναι καλή. Την ξανακοιτάω μετὰ ἀπὸ λίγο καὶ βλέπω ὅτι ἔχει ἐλλείψεις. Αν βάλω τὸν φακὸ θὰ δῶ ὅτι δὲν εἶναι τίποτα τὸ σπουδαῖο. Το ἴδιο πάλι καὶ μὲ τὰ χέρια. Βλέπουμε ὅτι εἶναι καθαρά. Ἂν βάλουμε ὅμως τὸν φακό, θὰ δοῦμε ὅτι ἔχουν βρωμιὰ καὶ πολλὰ μικρόβια. Έτσι, νὰ κοιτᾶμε προσεκτικὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ θὰ Βλέπουμε ὅτι δὲν εἴμαστε τίποτα κι ἃς λέει ὁ κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου