Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Κύριος προαναγγέλλει τήν ἐνσάρκωσή Του σέ ὅραμα (2,1-3) στόν Προφήτη Ἀββακούμ καί τοῦ λέγει: «ἐάν κανείς λυποψυχήσει, ἄς μάθει, ὅτι δέν ἐπαναπαύεται ἡ ψυχή μου σ’αὐτόν· ὁ δίκαιος πού πιστεύει σέ μένα καί τηρεῖ τόν νόμο μου, θά σωθεῖ καί θά ζήσει». Στό βιβλίον τοῦ Ἠσαΐου διαβάζουμε: «Λέγει ὁ Κύριος· ἰδού ἐγώ θά θήσω στά θεμέλια τῆς πνευματικῆς Σιών λίθον πολυτελῆ, ἐκλεκτόν, πολύτιμον, ἀκρογωνιαῖον· καί αὐτός πού θά πιστεύσει καί θά στηρίξει τήν πεποίθησή του σέ αὐτό τόν λίθο, δέν θά ντροπιασθεῖ» (28,16).
Στό βιβλίο τῶν Ψαλμῶν ὁ θεσπέσιος Δαβίδ ἀναφωνεῖ: «Πιστεύω ὅτι θά δῶ τά ἀγαθά τοῦ Κυρίου» (26,13). «Δίδαξέ με, Κύριε, παιδεία καί γνώση, διότι ἐγώ ἐπίστευσα στίς ἐντολές Σου (18,66). Ὁ σοφός Σολομώντας διατυπώνει στό βιβλίο του: «οἱ πιστοί μέ ἀγάπη θά ὑπομένουν τίς δοκιμασίες καί θά παραμένουν κοντά στόν Θεό» (3,9) καί ὁ σοφός Σειράχ συμπληρώνει «Σύ ἔχε πίστη καί ἐμπιστοσύνη στόν Κύριο» (11,21).
Ἡμέρα θριάμβου τῆς πίστεως ἡ Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα μᾶς προτρέπει λέγοντας: «Πουθενά ἀλλοῦ ἄς μή στρέφωμε τά βλέμματά μας καί τή προσοχή μας παρά μόνο στόν Ἰησοῦ, πού εἶναι ἀρχηγός καί θεμελιωτής τῆς πίστεως καί μᾶς τελειοποιεῖ σέ αὐτήν» (Ἑβρ. ιβ΄,2). Πίστη εἶναι ὅλη ἡ χριστιανική ἀλήθεια, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός καί τό Εὐαγγέλιό Του. Ὄχι κάποια ἀξιώματα, ἤ κάποιες ἀρχές, ἀλλά ἕνα πρόσωπο· ὁ Ἰησοῦς Χριστός πού ἦλθε στόν κόσμο γιά νά σώσει τόν ἄνθρωπο καί νά τόν ὁδηγήσει στό ἀρχέγονο κάλλος καί τήν ἀφθαρσία. Ἡ πίστη δέν πλουτίζει μόνο τίς γνώσεις, ἀλλά φωτίζει ὁλόκληρη τή ζωή μας. Ἡ πίστη πρέπει νά «ἐνεργεῖ» (Γαλ. 5,6) μέ ὑπακοή στό Ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο λάβαμε στό Βάπτισμα. Ἡ γνήσια πίστη εἶναι «ἡ δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένη» (Γαλ. 5,7). Ἡ πίστη τελειοποιεῖται μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἔξω ἀπό τό Μυστικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀδύνατη καί ἀνενέργητη. Εἶναι πολύ διαφορετική ἡ πίστη τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν ἀνθρώπινη σοφία.
Ἐν Χριστῷ προσφέρει στή νόηση τούς θησαυρούς τῆς σοφίας καί τῆς γνώσεως (Κολ. 9,3). Αὐτή ἡ πίστη πρέπει νά εἶναι ὁ γνώμονας τῆς ἐκλογῆς κάθε ἀνθρώπου. Τό τίμημα τῆς πίστεως δέν εἶναι πάντα εὐχάριστο. Ἔχει ὅμως χάρη καί δύναμη Θεοῦ.
Ὁ ἱερός ἑρμηνευτής τῶν Θείων Γραφῶν Νικηφόρος Θεοτόκης σημειώνει: «Ἡ ἀλήθεια τῆς χριστιανικῆς πίστεως ἔχει ἀπόδειξη τήν τελειότητα τῶν νόμων της, ἔχει τό πλῆθος τῶν ἐξαίσιων θαυμάτων της, ἔχει τό κήρυγμα τῶν Ἀποστόλων, τήν μέχρι θανάτου ὁμολογία τῶν μαρτύρων, ἔχει τήν χωρίς ἀνθρώπινη βοήθεια ἐξάπλωσή της σέ τόσα ἄπιστα καί διεφθαρμένα ἔθνη. Ἔχει τήν νίκη τῶν ἐναντίον της φοβερῶν καί ἀκατανοήτων διωγμῶν τῶν ἀπάνθρωπων τυράννων, ἔχει τήν μεταβολή τῶν άνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἀπό τήν ἔσχατη κακία ἔφτασαν στά ὕψη τῶν ἀρετῶν. Ἔχει ἀκόμη ἀπόδειξη, ἐξ ἴσου ἰσχυρή, τά βιβλία τῶν Προφητῶν, τά ὁποῖα εἶναι δυνατές σάλπιγγες, πού σαλπίζουν καί βεβαιώνουν τό μέγα μυστήριο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτά εἶναι τά ἀσάλευτα θεμέλια τῆς πίστεως στόν Χριστό. Αὐτά βεβαιώνουν τά ἅγια Εὐαγγέλια». Ἡ πίστη εἶναι μιά ἐσωτερική σιγουριά γι’αὐτά πού ἐλπίζουμε, μιά βεβαιότητα γι’αὐτά πού δέν βλέπουμε (Ἑβρ. 11,1).
Δέν εἶναι γνώση πού προέρχεται ἀπό πειραματικές ἐξετάσεις καί λογικές ἀποδείξεις. Ἡ πίστη εἶναι δωρεά καί χάρισμα, φῶς θεϊκό πού ἁπλώνει στά βάθη τοῦ ἀνθρώπου ὁ ζωντανός Θεός καί ἡ ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου Του. Μέ τήν πίστη ὁ ἄνθρωπος ἔχει τή δύναμη νά πορεύεται μέσα στίς ἀντιξοότητες τῆς ζωῆς, καθίσταται ἰσχυρός, δυνατός καί κραταιός. Ἔχει, λοιπόν, πολύ δίκιο ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὅταν ὁμολογεῖ ὅτι «αὐτή εἶναι ἡ νίκη πού νίκησε τόν κόσμο, ἡ πίστη μας» (Α΄ Ἰωάν. 5,4). Νά διευκρινήσουμε, τέλος, πώς ἡ πίστη μας εἶναι γνήσια καί ἀληθινή, ὅταν συμβαδίζει μέ τά ἔργα μας.
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος τονίζει πώς μέ τήν πίστη τήν ἀληθινή καί τή σωστή ζωή, ὁδηγεῖται ὁ ἄνθρωπος μέ ἀσφάλεια στόν παράδεισο.
Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καταθέτει: Ἡ ἀπιστία ἀρνεῖται στήν κτίση τόν θεῖο Δημιουργό της. Ἀρνεῖται τήν πρόνοια, τή σοφία καί τήν ἀγαθότητά Του. Ἡ ἀπιστία εἶναι ἕνα εἶδος φρενοπάθειας· πρόκειται γιά βασανιστικό πάθος τῆς ψυχῆς πού δύσκολα θεραπεύεται.
Ὁ ἄπιστος καθίσταται ἐπιβλαβής καί γιά τόν ἑαυτό του καί γιά τούς γύρω του. Πόσο ὡραία εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ πιστοῦ! Πόσο θαυμαστή ἡ χάρη της! τό κάλλος της σέ γοητεύει, τό δέ ὕφος της ἐκφράζει τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ πιστοῦ πρός τόν Θεό. Ἡ γαλήνη πού εἶναι ἁπλωμένη στήν μορφή της ἐκφράζει τήν εἰρήνη τῆς ψυχῆς, ἡ δέ ἠρεμία της τήν ἀταραξία τῆς καρδιᾶς.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς ἀνακεφαλαιώνει: Πράγματι, ἡ ἀληθινή ζωή τοῦ ἀνθρώπου ἀρχίζει μέ τήν πίστη του εἰς τόν Χριστόν, ἡ ὁποία πίστις παραδίδει εἰς τόν Κύριον ὅλην τήν ψυχήν, ὅλην τήν καρδίαν, τόν νοῦν, ὅλην τήν δύναμίν Του, Αὐτός δέ ἁγιάζει, μεταμορφώνει καί θεώνει ὅλα αὐτά βαθμιαίως. Δι’ αὐτοῦ τοῦ ἁγιασμοῦ, διαχέει ὁ Κύριος εἰς τόν ἄνθρωπον τάς θείας ἐνεργείας τῆς χάριτος.
Χριστιανοί μου,
λιτανεύοντας σήμερα τίς ἅγιες εἰκόνες διακηρύσσουμε ὅτι ἡ πίστη τῶν Ἀποστόλων, τῶν Πατέρων καί τῶν Μαρτύρων, ἡ πίστη τῶν ὀρθοδόξων, στήριξε καί συνεχίζει νά στηρίζει τήν οἰκουμένη.
Αὐτή ἡ ἀληθινή πίστη μας, νά εἴμαστε βέβαιοι, πώς θά μᾶς ἐμπνέει πάντα, θά μᾶς στηρίζει καί θά μᾶς ἀνακαινίζει, ὡς ἡ συνεχής παρουσία τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο.
Ἀδελφοί μου,
ὁ Θεός εἶναι κοντά μας καί ὄχι μακρυά μας (Ἰερ. 23,23). Ἡ πίστη εἶναι αὐτή πού προξενεῖ τό ἀνέλπιστο· καί αὐτό μᾶς τό ἀπέδειξε ὁ λῃστής. Ἡ πατρική φωνή τοῦ Σωτήρα μας ἀναφωνεῖ: «Ἐκεῖνος πού μένει ἑνωμένος μαζί μου καί μένω καί ἐγώ μέσα του, αὐτός φέρει ἄφθονο καί ἐκλεκτό καρπό» (Ἰω. 15,5) καί «καθένας πού θά μέ ὁμολογήσει σάν Σωτῆρα του καί Θεόν του ἐμπρός εἰς τούς ἀνθρώπους, πού καταδιώκουν τήν πίστιν μου, θά τόν ὁμολογήσω καί ἐγώ ὡς πιστόν ἀκόλουθόν μου, ἐμπρός εἰς τόν Πατέρα μου, πού εἶναι εἰς τούς οὐρανούς» (Ματθ. 10,32). Γένοιτο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου