Η ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ ΕΝΑΣ ΕΚ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ Ο ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

 Διάκονος  Χαρίτων Θεοδώρου

Η ιερωσύνη  έχει ως βασική αποστολή της και σκοπό της, να αγιάσει και να και να οδηγήσει τον κόσμο εις την σωτηρία, την αγιότητα, την κατά χάριν θέωση, λαμβάνει την ύψιστη θέση των ενεργειών εν τω κόσμω και καθίσταται το μυστήριο των μυστηρίων της Εκκλησίας.

Πρόκειται για ένα εκ των μυστηρίων της Εκκλησίας κατά το οποίο ο χειροτονών επίσκοπος επιθέτει τα χέρια του στην κεφαλή του υποψηφίου ιερέως μεταδίδοντάς του έτσι την θεία χάρη και εξουσιοδοτώντας τον κατ’ αυτόν τον τρόπο να τελεί το κατ’ εξοχήν μυστήριο, την Θεία Ευχαριστία αλλά και τις υπόλοιπες ιερουργίες μέσω των οποίων αγιάζεται το πλήρωμα της Εκκλησίας. Συνεπώς στη συνείδηση της Εκκλησίας η ιερωσύνη είναι η συνέχιση της παρουσίας και του απολυτρωτικού έργου του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στο εκκλησιαστικό σώμα και κατά προέκτασιν σε όλον τον κόσμο.

Η αρχή της Ιερωσύνης ανάγεται στον ίδιο τον Κύριό μας όπως εντοπίζουμε στο κατα Ιωάννην Ευαγγέλιο. “οὐχ ὑμεῖς με ἐξελέξασθε, ἀλλ’ ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς, καὶ ἔθηκα ὑμᾶς ἵνα ὑμεῖς ὑπάγητε καὶ καρπὸν φέρητε, καὶ ὁ καρπὸς ὑμῶν μένῃ, ἵνα ὅ,τι ἂν αἰτήσητε τὸν πατέρα ἐν τῷ ὀνόματί μου, δῷ ὑμῖν.”(15,16) και “εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς πάλιν· Εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· Λάβετε Πνεῦμα ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται.” (20,21-22).

Αρχικά έλαβαν την ιερωσύνη οι άγιοι απόστολοι κατά την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν εν είδη πυρός το Πανάγιο Πνεύμα τους επεσκίασε μεταδίδοντάς τους τα μυριάριθμα χαρίσματά του, μεταξύ των οποίων και την ιερωσύνη. Στη συνέχεια οι απόστολοι “διά προσευχής και επιθέσεως των χειρών” μετέδιδαν το χάρισμα της ιερωσύνης σε πιστούς εγνωσμένης αρετής και πίστεως προκειμένου να εξασφαλίσουν την διαδοχή τους στη διαποίμανση της Εκκλησίας. Η επίθεση των χειρών του επισκόπου στην κεφαλή του εισερχομένου εις τα ενδότερα του καταπετάσματος (πρακτική από την οποία έλαβε το όνομά της και η ιερολογία του μυστηρίου) προκειμένου να του χορηγήσει το Άγιο Πνεύμα είναι δηλωτική της καθαρά μυστηριακής και υπερφυσικής θέσεως του υπουργήματος της ιερωσύνης καθώς και της ανυπέρβλητης πνευματικής εξουσίας της. “τελείται επί της γης, τάξη έχει επουρανίων πραγμάτων” μας βεβαιώνει ο ιερός Χρυσόστομος.

Τονίζεται δε ότι ο Ιερέας πρέπει να συνειδητοποιεί στο κάθε δευτερόλεπτο της επίγειας ζωής του την ύψιστη αποστολή του. Έχει δηλαδή την πνευματική ευθύνη του ποιμνίου το οποίο του έχει εμπιστευθεί η Εκκλησία. Αυτός είναι ο διδάσκαλος της αληθείας ως κήρυκας που διασαφινίζει στα ευήκοα ότα των Χριστιανών του τα υψιπετή νοήματα του Ευαγγελίου και των λογίων των αγίων πατέρων. Επίσης είναι αυτός που έχει το γενικό πρόσταγμα σε όποια άλλη εξωλατρευτική δραστηριότητα της ενορίας του, π. χ. Το φιλανθρωπικό και κοινωνικό έργο. Ο ιερέας είναι αυτός που δια του μυστηρίου της Μετανοίας παραδίδει τα αμαρτήματά μας στον αρχιποίμενα Χριστό ,και κάνοντας χρήση ενώς μεγάλου προνομίου, αυτού της αφέσεως των αμαρτιών, αν διακρίνει ειλικρινή μετάνοια, μας αποδίδει ακιλήδοτους στην κοινωνία των αγίων. Το κυριώτερο όμως, ο ιερέας είναι αυτός που ίσταται κατενώπιον του ιερού θυσιαστηρίου, και εκ μέρους του λαού τον οποίο και εκπροσωπεί προσφέρει την αναίμακτη θυσία, με τα ίδια του τα χέρια μελίζει και διαμερίζει τον αμνό του Θεού προκειμένου κάθε μέλος της εκκλησίας να γεύεται σώμα και αίμα Χριστού εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν την αιώνιον.

Μελετώντας κανείς τους «περί Ιερωσύνης» λόγους του ιερού Χρυσοστόμου θα διαβάσει πως η ιερωσύνη είναι μεγίστη απόδειξη της αγάπης στο Χριστό. Οι κληρικοί είναι διάκονοι μεγίστων δωρεών του Θεού. ο Απόστολος Παύλος, προσβλέποντας στο μέγεθος της αρχής του μυστηρίου, αισθάνεται περιδεής. Η ψυχή του κληρικού πρέπει να φωτίζει την οικουμένη με προβολή θείου φωτός. Γι αυτό πρέπει να είναι καθαρότερη και από αυτές τις ηλιακές ακτίνες. Πρέπει να απαστράπτει, για να ευχαριστεί και να φωτί­ζει τις ψυχές εκείνες που μπορούν να δουν. «Ω πόσον φρικτόν είναι το μυστήριον της Ιερωσύνης! Φάρος λαμπρός και πύργος ασάλευτος είναι ο κληρικός, είναι αμετακίνητο θεμέλιο, πού, από τη γη αγγίζει τον ουρανό. Και τι λέγω; Καθάπτεται τα υψηλότατα μέρη τον ουρανού, αφού ανεμπόδιστα έρχεται στους ουρανούς των ουρανών και «ιχνοβατεί» λαμπρά και εύκολα, εν μέσω των αγγελικών δυνάμεων. Η δωρεά του βαθμού της Ιερωσύνης ξε­περνά και λόγο και έννοια. Η Ίερωσύνη υψηλοπατεί στον ουρανό, όπου και μεταφέρει τα δάκρυα και τους στεναγμούς των ανθρώπων και τα προσφέρει στο Δεσπότη Χριστό. Επίσης παρακαλεί για συγχώρηση και έλεος και ευσπλαχνία από το Βα­σιλέα Κύριο. Είδες βαθμόν ιερόν πώς ευκόλως καθαιρεί τας κηλίδας των ψυχών; Ω τί μέγα βαθμόν έχει η φρικτή Ιερωσύνη. Το αξίωμα των κληρικών είναι μεγάλο, είναι μέγιστο. Το αξίωμα του ιερέως είναι μέγα και θαυμαστόν. Τό έργο τους είναι η θεραπεία της ψυχής. Ο πνευματικός ιατρός διορθώνει και θεραπεύει τον πληγωμένον. Το έργο τους είναι ο σταυ­ρός».

 Ο ιερός Χρυσόστομος αναφέρει, χωρίς τη σεμνή Ιερωσύνη δεν δίνεται στους ανθρώπους συγχώρηση αμαρ­τιών. Ο Σωτήρας έδωκε τους Αποστόλους και εκείνοι στους Επισκόπους την εξουσία και ποινής και συγχωρήσεως, αλλά και για τον κληρικό γράφει, Ο κληρικός πρέπει να είναι α­διάβλητος, σεμνός, φιλόξενος», να είναι ταπεινός, προση­νής, κοινωνικός, δίκαιος, θεραπευτικός, αδούλωτος, ήμερος, να είναι ζηλωτής, σαν τον Ηλία, κηδεμόνας, σαν τον Ιερεμία, σώφρων, σαν τον Ιωσήφ, άγιος, σαν τον Ιησού του Ναυή, φιλό­ξενος, σαν τον Αβραάμ, φιλόστοργος, σαν τον Δαυίδ, πράος, σαν τον Μωυσή. Για όλα αυτά, ας αγαπάμε τους Ιερείς είναι φίλοι του Θεού. Και πάντοτε πρεσβεύουσιν υπέρ ημών. Εάν κάποιος είναι ανάξιος, μη τον παραβλέψεις. Ο χρυσός δεν βλά­πτεται, όταν με τον πηλό συνυπάρχει. Έτσι ούτε η ιερωσύνη αμαυρώνεται, εκ τίνος καν ανάξιος. Εμείς οι ιερείς είμαστε ζυμωμένοι με αμαρ­τίες, ο Θεός δεν εμπιστεύεται ιερατικά καθήκοντα σε άγγελο, ούτε σε αρχάγγελο, γιατί αυτοί είναι αναμάρτητοι. Ο άνθρωπος παίρνει το ιερατικό αξίωμα από άλλο άνθρωπο, ώστε, όταν δει κάποιο να αμαρτάνει, να είναι περισσότερο φιλάνθρωπος προς τον αμαρτωλό άνθρωπο.