ΓΙΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΟΥΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

 «Ἐζήτει ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν τίς ἐστι»

Δὲν ἔλειπαν τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ἀπὸ τὸν Ζακχαῖο. Ἦταν πολὺ πλούσιος. Δὲν ὑστεροῦσε οὔτε σὲ ἀξίωμα. Ὡς ἀρχιτελώνης εἶχε ὑψηλὴ θέση στὴν κοινωνία τῆς Ἱεριχώ. Κάτι ὅμως τοῦ ἔλειπε. Κάτι ἀναζητοῦσε ἡ ἀνικανοποίητη ἀπὸ τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ψυχή του. Μόλις ἄκουσε, λοιπόν, ὅτι ἐπρόκειτο νὰ περάσει ἀπὸ τὴν περιοχή του ὁ Χριστός, ἔκανε τὸ πᾶν, τὰ ἀδύνατα δυνατά, γιὰ νὰ Τὸν δεῖ καὶ νὰ Τὸν γνωρίσει.

Μὲ ἀφορμὴ τὸ σπάνιο παράδειγμα τοῦ Ζακχαίου ἂς δοῦμε τί προϋποθέσεις χρειάζονται γιὰ νὰ γνωρίσουμε κι ἐμεῖς βαθύτερα τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

1. Σφοδρὸς πόθος

Ἡ πρώτη προϋπόθεση ποὺ ἀπαιτεῖται εἶναι νὰ τὸ ἐπιθυμοῦμε μὲ σφοδρότητα· νὰ ἔχουμε ζωηρὸ ἐνδιαφέρον, πόθο ἰσχυρό. Σὰν τὸν Ζακχαῖο, ὁ ὁποῖος «ἐζήτει ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν». Ποθοῦσε, δηλαδή, νὰ δεῖ, νὰ συναντήσει τὸν Χριστό. Ὁπωσδήποτε θὰ εἶχε ἀκούσει γιὰ τὸν Κύριο· γιὰ τὰ ἐντυπωσιακὰ θαύματα ποὺ ἐπιτελοῦσε, γιὰ τὴ θεία διδασκαλία του, γιὰ τὸ ἐνδιαφέρον ποὺ ἔδειχνε στοὺς τελῶνες καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς. Τὸν ἴδιο ἱερὸ πόθο εἶχαν καὶ ὅλοι οἱ ἀνὰ τοὺς αἰῶνες· Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας· πόθο ποὺ ξεπερνοῦσε σὲ ἔνταση κάθε ἄλλη ἐπιθυμία τοῦ κόσμου αὐτοῦ.

Ἀπὸ αὐτὸ τὸν ἀσίγαστο πόθο ἂς φλέγεται καὶ ἡ δική μας ψυχή· ἀπὸ αὐτὴ τὴ σφοδρὴ ἐπιθυμία νὰ γνωρίσουμε βαθύτερα τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. «Ἐδίψησέ σε ἡ ψυχή μου» (Ψαλ. ξβ΄ [62] 2), νὰ κραυγάζουμε ἐσωτερικὰ μαζὶ μὲ τὸν ἱερὸ Ψαλμωδό. Ἐσένα λαχταρᾶ· γιὰ Σένα διψᾶ ἡ ψυχή μου. Καὶ ἡ ἐπιθυμία αὐτὴ ἂς εἶναι ἰσχυρότερη ἀπὸ τὴν ἐπιθυμία ὁποιουδήποτε ἄλλου προσώπου ἢ ἀντικειμένου· θερμότερη ἀπὸ κάθε ἄλλη ἐπιδίωξή μας.

2. Τὰ ἀδύνατα δυνατὰ

Ὁ πόθος αὐτὸς ὅμως δὲν ἀρκεῖ νὰ ἐκ­φράζεται μὲ τὰ λόγια. ­Ἀπαραίτητο εἶναι νὰ ἐπιβεβαιώνεται μὲ τὰ ἔργα

μας, ὅπως συνέβη μὲ τὸν Ζακχαῖο. Εἶ­χε ἔν­τονη τὴν ἐπιθυμία νὰ δεῖ τὸν Χριστό, ἀλλὰ δὲν μποροῦσε, ἐπειδὴ ἦταν μικρόσωμος.

Δὲν ἐμποδίσθηκε ὅμως ἀ­πὸ τὴ φυσικὴ αὐτὴ ἀδυναμία του. Χωρὶς νὰ λογαριάσει τὰ σχόλια καὶ τὶς εἰρωνεῖες τῶν ἀνθρώπων, σκαρφάλωσε σὲ ἕνα δένδρο στὸν δρόμο, ἀπὸ τὸν ὁποῖο θὰ περνοῦσε ὁ Χριστός. Ἔκανε κάτι παράδοξο, προκειμένου νὰ Τὸν συναντήσει. Καὶ ἐπέτυχε ὄχι μόνο νὰ Τὸν δεῖ, ἀλλὰ καὶ νὰ Τὸν φιλοξενήσει στὸ σπίτι του.

Ὁ δρόμος συνεπῶς, ποὺ ὁδηγεῖ στὴ συνάντηση μὲ τὸν Χριστό, ἔχει κάποτε δυσκολίες καὶ ἐμπόδια. Χρειάζεται νὰ καταβάλει κανεὶς κόπο. Νὰ ξεπεράσει γιὰ παράδειγμα τὴ ραθυμία, τὴν τεμπελιά του, προκειμένου νὰ πάει ἀπὸ νωρὶς στὴν ἐκκλησία τὴν Κυριακὴ καὶ νὰ συν­αντήσει τὸν Κύριο στὴ θεία Λειτουργία. Νὰ ἀψηφήσει ἴσως τὶς εἰρωνεῖες καὶ τὰ σχόλια ἀνθρώπων τοῦ περιβάλλοντός του. Νὰ μὴν ὑπολογίσει κάποτε τὴν ἀξιοπρέπειά του, ἔστω κι ἂν ἔχει κάποια κοινωνικὴ θέση. Νὰ προσπαθήσει νὰ ξεπεράσει ὅλα τὰ ἐμπόδια.

3. Ἀλλαγὴ ζωῆς

Ὑπάρχει καὶ μία τρίτη προϋπόθεση γιὰ νὰ γνωρίσουμε βαθύτερα τὸν Χριστό· αὐτὴ εἶναι ἡ μετάνοια. Ὁ Ζακχαῖος εἴπαμε ὅτι φιλοξένησε στὸ σπίτι του τὸν Κύριο. Κι ἐκεῖ βρῆκε τὴν εὐκαιρία νὰ ὁμολογήσει δημόσια τὶς ἁμαρτίες του καὶ νὰ τὶς ἐπανορθώσει. Ἄλλαξε ζωὴ ὁ πρώην ἁμαρτωλὸς ἀρχιτελώνης. Αὐτὸ ὀφείλουμε νὰ κάνουμε κι ἐμεῖς. Ὅλοι μας! Νὰ ἀλλάξουμε ζωή. Νὰ ἀλλάξουμε τὶς κακὲς συνήθειες καὶ νὰ ἐπανορθώσουμε τὰ λάθη μας.

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι ἡ ἁμαρτία μᾶς ἀποξενώνει ἀπὸ τὸν Χριστό. Ἀποκόπτει κάθε ἐπικοινωνία μαζί Του. Γιὰ νὰ συν­αντήσουμε, συνεπῶς, τὸν Κύριο εἶναι ἀπαραίτητο νὰ μιμηθοῦμε τὴ μετάνοια τοῦ Ζακχαίου. Νὰ ἐντοπίσουμε τὰ πάθη μας, νὰ διακρίνουμε τὶς ἄσχημες συνήθειές μας, τὶς μικρότητές μας, νὰ ἀναγνωρίσουμε τὰ ἁμαρτήματά μας καὶ νὰ τὰ ὁμολογήσουμε στὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς Ἐξομολογήσεως. Νὰ πάρουμε δὲ τὴ σταθερὴ ἀπόφαση νὰ ἀφήσουμε κάθε τὶ ποὺ μᾶς ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν Χριστό· κάθε πρόσωπο ποὺ φράζει τὴν ἐπικοινωνία μας μαζί Του· κάθε συνήθεια ποὺ μᾶς ἀποξενώνει ἀπὸ Ἐκεῖνον· νὰ ἐπανορθώσουμε τὰ λάθη τοῦ παρελθόντος.

Ὁ Ζακχαῖος προέβη σὲ μιὰ τολμηρὴ πράξη γιὰ νὰ γνωρίσει τὸν Χριστό· ἔτσι ὅμως κέρδισε τὴν αἰώνια σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Μιὰ ἁγία τόλμη ἀπαιτεῖται κι ἀπὸ ἐμᾶς, προκειμένου νὰ γνωρίσουμε βαθύτερα τὸν Κύριο. Ἕνας διακαὴς πόθος· μιὰ σφοδρὴ ἐπιθυμία, ἡ ὁποία θὰ ἀποτυπώνεται στὸν πνευματικὸ ἀγώνα μας καὶ στὴν ἔμπρακτη μετάνοιά μας. Καὶ τότε ἂς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ὄχι ἁπλῶς θὰ φιλοξενοῦμε τὸν Χριστὸ στὸ σπίτι μας, ἀλλὰ θὰ Τὸν ἔχουμε μόνιμο κάτοικο στὴν καρδιά μας.