ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ΄ ΛΟΥΚΑ

 (Λουκ.19,1-10)

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί,

Ἡ εὐαγγελική περικοπή τῆς ΙΕ΄ Κυριακῆς του Λουκᾶ ἀναφέρεται στό γνωστό περιστατικό μέ τόν Ζακχαῖο. Τά γεγονότα τῆς διήγησης λαμβάνουν χώρα στήν Ἱεριχῶ, τήν σημαντική αὐτή πόλη, τήν ὁποία κυρίευσε ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ εἰσερχόμενος στή γῆ Χαναᾶν. Εἶναι ἡ πόλη τῶν ὑδάτων πού καθάρισε ὁ Ἐλισαῖος, εἶναι ἡ πόλη τῶν φοινικόδεντρων.

Κεντρικά πρόσωπα τῆς διήγησης εἶναι ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς καί ὁ μικρόσωμος, πλούσιος ἀρχιτελώνης Ζακχαῖος, μά καί τό ἀνώνυμο πλῆθος πού ἀνέμενε τόν Ἰησοῦ.

Λίγο πρίν τήν θριαμβευτική εἴσοδό του στά Ἱεροσόλυμα, ὁ Χριστός εἰσέρχεται ἐπίσης θριαμβευτικά στήν Ἱεριχῶ. Ἡ φήμη Τοῦ ἔχει ἤδη διαδοθεῖ, λίγο πρίν ἔχει θεραπεύσει μάλιστα ἕναν τυφλό. Ὅλοι θέλουν νά δοῦν ποιός εἶναι αὐτός γιά τόν ὁποῖο μιλοῦν οἱ πάντες, ποιός εἶναι αὐτός πού μέ τήν διδασκαλία του καί τά ὑπερφυή τοῦ σημεῖα ἔχει ταράξει τήν ζωή τῶν Ἰουδαίων. Τό πλῆθος πολύ καί κάπου ἐκεῖ, ἀνάμεσά τους, ὁ μικρόσωμος ἀρχιτελώνης Ζακχαῖος, πού δυσκολεύεται νά βρεῖ κάποιον τόπο, πού νά τοῦ ἐπιτρέπει νά δεῖ τόν Ἰησοῦ. Ἡ θέση τοῦ μέσα στήν Ἰουδαϊκή κοινωνία σημαντική -ὅπως ὅλων των φοροεισπρακτόρων- καθώς συλλέγουν τούς φόρους καί τούς ἀποδίδουν στούς κατακτητές Ρωμαίους. 

Ἔχουν δύναμη καί ἐξουσία· εἶναι συνήθως ἄδικοι, καταπιεστικοί, συκοφάντες καί ἄπληστοι, ἐνῶ αὐτά πού συλλέγουν πρέπει νά ἱκανοποιοῦν τήν κρατική ἐξουσία, πού τούς παραχώρησε αὐτό τό ἔργο, ἀλλά καί τούς ἴδιους. Θεωροῦνται ἀπό τήν κοινωνία μισητοί καί ξένα σώματα, πού δέν ἀνήκουν στούς “υἱούς τοῦ Ἀβραάμ”, ἐνῶ ἐξισώνονται μέ τούς ἁμαρτωλούς, τούς ἐθνικούς καί τίς πόρνες.

Ὅμως αὐτός ὁ Ζακχαῖος ἔχει πνευματικές ἀνησυχίες, διακατέχεται ὄχι ἀπό ἁπλή περιέργεια ἀλλά ἀπό μεγάλο καί ἐπίμονο πόθο, καθώς «ἐζήτει ἰδεῖν τὸν Ἰησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου». Ἡ διάθεσή του νά δεῖ τόν Ἰησοῦ τόν κάνει νά ὑπερβαίνει τά στερεότυπά της κοινωνίας του, ἡ διάθεσή του τόν ὁδηγεῖ πάνω σε μιά συκομουριά ἀδιαφορώντας γιά τό ἄν αὐτό τό γεγονός δέν συνάδει μέ τήν ἰδιότητά του, μέ τήν θέση του, ἄν κινδυνεύει νά γίνει περίγελος τῆς κοινωνίας.

Ἀνάμεσα στό πλῆθος ὁ Χριστός ξεχωρίζει τόν ἀρχιτελώνη καί ἀπευθύνεται σέ αὐτόν μέ τό ὄνομά του, καλώντας τον νά κατέβει ἀπό τό δέντρο, γιατί πρόκειται νά μείνει στό σπίτι του. Τό γεγονός αὐτό μοιάζει γιά μέγα σκάνδαλο, πού προκαλεῖ ἔντονες διαμαρτυρίες ἀπό τό πλῆθος.

Αὐτός, ὁ μέγας διδάσκαλος, ἀπό ὅλους τους παρισταμένους ἐπιλέγει τόν ἀνήθικο Ζακχαῖο, ὁ ὁποῖος μάλιστα συνεργάζεται μέ τούς κατακτητές καί πρόκειται νά καταλύσει στόν ἁμαρτωλό οἶκο του;

Ἀνέκαθεν οἱ Φαρισαῖοι κατηγοροῦσαν τόν Χριστό λέγοντας πρός τούς μαθητές του «διατί μετὰ τῶν τελωνῶν καὶ ἁμαρτωλῶν ἐσθίει ὁ διδάσκαλος ὑμῶν;» γιά νά λάβουν τήν ἀπάντηση ἀπό τόν Ἰησοῦ «οὐ χρείαν ἔχουσιν οἱ ἰσχύοντες ἰατροῦ, ἀλλ' οἱ κακῶς ἔχοντες. πορευθέντες δὲ μάθετε τί ἐστιν, Ἔλεον θέλω καὶ οὐ θυσίαν· οὐ γὰρ ἦλθον καλέσαι δικαίους, ἀλλὰ ἁμαρτωλούς εἰς μετάνοιαν» (Ματθ. 9, 11-13). Πράγματι καί στήν περίπτωση τοῦ Ζακχαίου ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ λειτουργεῖ θεραπευτικά, ἑλκύει τήν μετάνοιά του, τήν ἔμπρακτη μετάνοιά του.

Ἀναγνωρίζει τίς ἁμαρτίες του, τίς ἀδικίες του καί δέν τίς ὁμολογεῖ μόνο ἀλλά δεσμεύεται νά τίς ἀποκαταστήσει στό πολλαπλάσιο. Αὐτή του ἡ μεταστροφή ἐπισφραγίζεται ἀπό τούς λόγους τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος τόν ἀποκαθιστᾶ ὄχι μόνο κοινωνικά ἀλλά οὐσιαστικά στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ: «σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς Ἀβραάμ ἐστιν». Ὡς ἐκ τούτου διαβεβαιώνει ὅλους γιά τόν σκοπό τῆς ἔλευσής Του στόν οἶκο τοῦ Ζακχαίου, ἀλλά καί στόν οἶκο τοῦ κάθε ἀνθρώπου ὅτι «ἦλθε ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός».

Ἀγαπητοί ἀδελφοί,

Πόσοι ἀπό ἐμᾶς θέλουμε νά δοῦμε κατάματα τόν Θεό, ὅπως ὁ Ζακχαῖος; Πόσοι ἀληθινά ἐπιζητοῦμε νά βρεθοῦμε πρόσωπο μέ πρόσωπο μαζί Του; Συνειδητοποιοῦμε ὅτι γιά νά συμβεῖ αὐτό πρέπει πρῶτα νά ἔλθουμε σέ ἐπίγνωση τῆς ὕπαρξης καί τοῦ βίου μας, νά διαπιστώσουμε τό ὕψος τῶν ἁμαρτιῶν μας πού μᾶς κρατοῦν στό χῶμα καί δέ μᾶς ἀφήνουν τελικά νά ἀτενίσουμε τίς ἀκτίνες τῆς χάριτος καί ἐνεργείας τοῦ Θεοῦ; 

Χρειάζεται νά σηκωθοῦμε, νά ἀναστηθοῦμε, νά ὑπερβοῦμε τά ἐλαττώματά μας καί ὁπλισμένοι μέ θέληση, ζῆλο καί θεῖο πόθο νά ἀνέλθουμε σέ τέτοιο ὕψος, ὕψος πνευματικό, ἀνεβαίνοντας τήν κλίμακα “τήν μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν”, ὥστε νά δοῦμε τόν Χριστό ἀνεμπόδιστα. Ἅς μήν ἔχουμε καμιά ἀμφιβολία ὅτι Ἐκεῖνος περνᾶ καθημερινά, περνᾶ ἀπό τή δική μας Ἱεριχῶ, τή ζωή μας, καί προσμένει νά μᾶς δεῖ νά ἀτενίζουμε πρός Αὐτόν, καθώς «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Β΄ Τιμ. 2, 4).

Πρωτοπρεσβύτερος

Σέργιος Γ. Μαρνέλλος