Κυριακή του παραλύτου

 Π. Αντώνιος Μπλούμ  – Μητροπολίτης Σουρόζ (1914- 2003)

Εις το όνομα του πατρός και του υιού, και του Αγίου Πνεύματος.

 

     Πόσο τραγική είναι η σημερινή ιστορία από τη ζωή του Χριστού. Ένας άνθρωπος ήταν παράλυτος για χρόνια. Βρισκόταν ξαπλωμένος σε μικρή απόσταση από την πηγή της θεραπείας του, κι όμως ο ίδιος δεν είχε την δύναμη να καταδυθεί στο νερό του καθαρισμού. Και κανείς, μα κανείς δεν βρέθηκε όλα αυτά τα χρόνια να του δείξει συμπόνια. Άλλοι έσπευδαν να είναι πρώτοι για να θεραπευτούν. Άλλοι που συνδέονταν μαζί τους με δεσμούς αγάπης η φιλίας τους βοηθούσαν για να θεραπευτούν. Αλλά ούτε ένας δεν είχε ρίξει μια ματιά σ' αυτόν τον άνδρα που για χρόνια λαχταρούσε την θεραπεία και δεν ήταν ικανός να βρει τη δύναμη να θεραπευτεί.

Αν υπήρχε έστω κι ένας, αν μόνο μια καρδιά ανταποκρινόταν με συμπόνια, αυτός ο άνθρωπος θα ήταν υγιής πολλά-πολλά χρόνια νωρίτερα. Καθώς κανείς, ούτε ένας δεν βρέθηκε να του δείξει συμπόνια, το μόνο που του απέμεινε- θα έλεγα το μόνο που είχε- και το λέω αυτό με μια αίσθηση τρόμου- ήταν η άμεση παρέμβαση του Θεού.

Περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη, δεν είναι μόνο εκείνοι που έχουν κάποια παράλυση και χρειάζονται βοήθεια. Αλλά τόσοι άλλοι που έχουν παραλύσει μέσα τους, και που χρειάζονται να συναντήσουν κάποιον να τους βοηθήσει. Ψυχικά παράλυτοι είναι όλοι εκείνοι που έχουν τρομάξει από την ζωή, γιατί ήταν γι' αυτούς αντικείμενο τρόμου από τότε που γεννήθηκαν: γονείς χωρίς ευαισθησία, άκαρδοι, βίαιο περιβάλλον. Πόσοι είναι εκείνοι που ήλπιζαν, όταν ήταν ακόμα μικροί, ότι κάτι θα υπάρχει γι' αυτούς στη ζωή. Αλλά όχι. Καμμιά συμπόνοια, καμμιά φιλία . Δεν υπήρχε τίποτα. Κι όταν προσπάθησαν να δεχθούν παρηγοριά και στήριξη, δεν έλαβαν κάτι. Κάθε φορά που πίστευαν ότι μπορούσαν να κάνουν κάτι τους έλεγαν, «Μην προσπαθείς, δεν καταλαβαίνεις ότι είσαι ανίκανος γι’ αυτό;» Και ένοιωθαν όλο και πιο μειονεκτικοί.

Πόσοι άνθρωποι ήταν ανήμποροι να ζήσουν, επειδή ήταν σωματικά ασθενείς, όχι επαρκώς δυνατοί. Αλλά βρέθηκε κάποιος να τους δώσει ένα χέρι βοηθείας; Βρήκαν κάποιον να τους νοιώσει βαθειά, ώστε να βγει απο την πορεία του για να βοηθήσει; Και πόσοι είναι τρομοκρατημένοι από την ζωή τους και βιώνουν καταστάσεις βίας, φόβου, βαναυσότητας... Αλλά όλα αυτά δεν θα τους είχαν πληγώσει, αν υπήρχε κάποιος να σταθεί δίπλα τους και να μην τους εγκαταλείψει.

Επομένως, όλοι μας, έχουμε γύρω μας ανθρώπους που βρίσκονται στην κατάσταση που βρισκόταν ο παραλυτικός. Αν εξετάσουμε τον εαυτό μας, θα δούμε ότι πολλοί από εμάς είμαστε ψυχικά παράλυτοι, ανίκανοι να εκπληρώσουμε τις φιλοδοξίες των ανθρώπων δίπλα μας· ανίκανοι γι’ αυτό που λαχταρούσαν να είναι, ανίκανοι να διακονήσουμε τους άλλους με τον τρόπο που μιλάει η καρδιά τους ανήμποροι να κάνουμε ο,τιδήποτε για ο,τι προσδοκούσαν, γιατί ο φόβος, η συντριβή έχει κυριαρχήσει στη ζωή τους.

Και όλοι, όλοι μας είμαστε υπεύθυνοι για τον καθένα. Είμαστε αμοιβαία υπεύθυνοι ο ένας για τον άλλο· γιατί αν κοιτάξουμε δεξιά η αριστερά μας, πόσα ξέρουμε για τους ανθρώπους που βρίσκονται δίπλα μας; Ξέρουμε πόσο είναι συντετριμμένοι; Πόσο πόνο έχουν στην καρδιά τους; Πόση αγωνία υπήρξε στην ζωή τους; Πόσες χαμένες ελπίδες, πόσος φόβος κι απόρριψη και περιφρόνηση, που να τους έχουν κάνει να περιφρονούν τους εαυτούς τους, ανίκανους ακόμα και για αυτοσεβασμό- πόσο μάλλον να έχουν το κουράγιο να κάνουν ένα βήμα προς την θεραπεία, την θεραπεία για την οποία μιλά το ευαγγέλιο σ' αυτό το εδάφιο ;

Ας προβληματιστούμε. Ας κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο κι ας αναρρωτηθούμε: Πόση αδυναμία κρύβει εκείνος ο άνθρωπος; Πόσος πόνος έχει συσσωρευτεί στην καρδιά του; Πόσος φόβος για τη ζωή – που ζωή είναι ο πλησίον μου, οι άνθρωποι που είναι η ίδια η ζωή,- έχει κυριεύσει την ύπαρξή μου;

Ας κοιτάξουμε τον άλλο με κατανόηση, με προσοχή. Ο Χριστός είναι εκεί. Μπορεί να θεραπεύσει, ναι. Αλλά έχουμε ευθύνη για τον άλλο άνθρωπο, υπάρχουν τόσοι τρόποι με τους οποίους μπορούμε να γίνουμε τα μάτια του Χριστού που βλέπουν όσους έχουν ανάγκη, τ' αυτιά Του που ακούν τις κραυγές, τα χέρια Του που στηρίζουν και θεραπεύουν η που κάνουν δυνατή τη θεραπεία ενός ανθρώπου.

Ας κοιτάξουμε αυτή την παραβολή με νέα ματιά· όχι με την σκέψη ότι αυτός ο ταλαίπωρος άνθρωπος, πριν δύο χιλιάδες χρόνια ήταν τόσο τυχερός που ο Χριστός έτυχε να βρίσκεται κοντά του, για να κάνει τελικά αυτό που θα είχε κάνει ο πλησίον. Ας κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο κι ας έχουμε συμπόνια, ενεργή συμπόνια· επίγνωση· αγάπη, αν μπορούμε. Και τότε αυτή η παραβολή, δεν θα μας έχει μιλήσει και δεν θα έχει σχετιστεί μάταια με τη ζωή μας. Αμήν.

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!