Δύο θαύματα τοῦ Ἀναστάντος

 1. Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΟΥ ΑΙΝΕΑ

Στἠν πόλι τῆς Λύδδας ὁ ἀπόστολος Πέτρος συνάντησε ἕναν παράλυτο, τόν Αἰνέα, πού ἦταν ὀκτώ χρόνια κατάκοιτος καί τοῦ εἶπε: Αἰνέα ὁ Ἰησοῦς Χριστός σέ ἰατρεύει ἀπό τήν παραλυσία σου. Σήκω ἐπάνω. Καί τό θαῦμα ἔγινε. Τό εἶδαν ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς καί γι’αὐτό πίστεψαν στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Αὐτό πού προκαλεῖ ἐντύπωσι εἶναι ὅτι ὁ ἀπόστολος Πέτρος σαφῶς καί κατηγορηματικῶς διακηρύττει ὅτι τό θαῦμα αὐτό δέν τό ἐπιτέλεσε ὁ ἴδιος, ἀλλά ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Διότι ὑπῆρχε ὁ μεγάλος κίνδυνος νά γίνῃ κάποια παρεξήγησι καί τά πλήθη τοῦ λαοῦ νά θεωρήσουν τόν ἀπόστολο Πέτρο ὡς αἴτιο τοῦ θαύματος. Ὁ ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ λοιπόν ξεκαθαρίζει ὅτι αὐτός εἶναι μόνον ὄργανο τῆς δυνάμεως τοῦ Ἀναστάντος. Αὐτή ἀκριβῶς ἡ στάσι τοῦ ἁγίου ἀποστόλου μᾶς ἀποκαλύπτει τήν ταπείνωσί του καί τήν πρόθεσί του νά ἀποφύγῃ κάθε ἐπίδειξι. Ἀλλά καί μᾶς διδάσκει μιά μεγάλη ἀλήθεια: ὅτι ὅποιο θαῦμα ἐπιτελεῖται ἀνά τούς αἰῶνες ἀπό τούς ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας, δέν εἶναι θαῦμα δικό τους, ἀλλά τῆς δυνάμεως τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἐπιτελῶν τά θαύματα, ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων ἡμῶν, ὁ πληθύνων καί τρέφων τά σύμπαντα, ὁ τελεσιουργῶν τά ἱερά μυστηρια. Οἱ ἅγιοι εἶναι μόνον οἱ ὁδοδεῖκτες, πού καθοδηγοῦν μέ τήν ζωή, τό λόγο τους καί τά ἔργα τους στό μοναδικό πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας. Γι’ αὐτό λοιπόν κάθε θαυμαστή ἐπέμβασι τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας πού πραγματοποιεῖται διά τῶν Ἁγίων του, θά πρέπει νά μᾶς ὁδηγῇ ἀκόμη περισσότερο πρός τόν Κύριο καί πλαστουργό μας. Θά τιμοῦμε βέβαια καί θά εὐχαριστοῦμε τούς ἁγίους μας, ἀλλά πολύ περισσότερο τόν Κύριο θά δοξάζουμε, θά πιστεύουμε καί θά ἀγαποῦμε.

2. Η ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΤΗΣ ΤΑΒΙΘΑ

Μόλις ἔγινε τό θαῦμα αὐτό στήν Λύδδα, θλιβερά νέα κατέφθασαν ἀπό τή γειτονική πόλι τῆς Ἰόππης. Τό νέο κυκλοφόρησε ἀπό στόμα σέ στόμα. Πέθανε ἡ Ταβιθά, ἡ ἀφοσιωμένη μαθήτρια, πού ὅπως δήλωνε καί τό ὄνομά της σάν ζαρκάδι ἔτρεχε καθημερινά σέ ἔργα ἀγάπης καί φιλανθρωπίας. Ἦταν πασίγνωστη γιά τίς ἀμέτρητες ἀγαθοεργίες καί ἐλεημοσύνες της. Ὅμως δυστυχῶς τίς ἡμέρες ἐκεῖνες εἶχε ἀρρωστησει βαρειά καί πέθανε. Κι ἀμέσως οἱ χριστιανοί τῆς Ἰόππης ἔστειλαν δύο ἄνδρες νά τρέξουν στήν Λύδδα πού ἦταν ὁ ἀπόστολος Πέτρος καί νά τόν παρακαλέσουν νά ἔλθῃ κοντά τους. Μόλις ἔφθασε ὁ ἀπόστολος στό ἀνώγειο ὅπου κοίτονταν νεκρή, εἶδε τίς χῆρες πού ἡ Ταβιθά προστάτευε νά κλαῖνε γι’ αὐτήν καί νά δείχνουν τά ροῦχα πού τούς ἔφτιαχνε, ὅταν ἦταν ζωντανή.

Ἡ Ταβιθά λοιπόν εἶχε ἀναχωρήσει γιά τήν ἄλλη ζωή ἔχοντας τά χέρια της γεμάτα ἀπό ἀγαθοεργίες, ἔχοντας γεμάτες τίς ἀποσκευές της γιά τήν αἰωνιότητα. Ἦταν δένδρο κατάκαρπο ἀπό καρπούς ἀγάπης καί προσφορᾶς. Δέν ἔμοιαζε μ’ἐκείνους πού ξέρουν νά λένε πολλά ἀγαθά λόγια, ἀλλά κάνουν λίγα ἀγαθά ἔργα. Ἡ Ταβιθά ἦταν πρώτη σ’ὅλα. Εἶχε εὐεργετήσει πολλούς καί ἰδιαιτέρως προστάτευε καί φρόντιζε τίς χῆρες. Βέβαια ὅσο ζοῦσε ἔκρυβε τίς ἀγαθοεργίες της. Τώρα ὅμως τήν διαφημίζουν οἱ εὐεργετημένες γυναῖκες. Τά ἐνδύματα πού ἔδειχναν ἀποτελοῦσαν μαρτυρίες ἀδιάψευστες τῶν ἀγαθοεργιῶν της καί τά δάκρυα τους ἦταν ὁ καλύτερος ἐπικήδειος λόγος τους.

Καί μᾶς διδάσκει ἡ Ταβιθά τήν ἀρετή τῆς προσφορᾶς καί τῆς φιλανθρωπίας. Μᾶς καλεῖ νά δείχνουμε ἀγάπη μ’ ὅποιο τρόπο μποροῦμε. Προσφέροντας χρήματα, ροῦχα, τρόφιμα, ὅ,τι μποροῦμε. Ἀλλά ἀκόμη κι ἄν δέν ἔχουμε κάτι νά δώσουμε, ἔχουμε χέρια καί πόδια, ἔχουμε στόμα καί δάκρυα. Νά προσφέρουμε τόν κόπο μας, τό χρόνο μας καί τήν ἀγάπη μας. Νά συμπαρασταθοῦμε σ’ ἕναν ἄρρωστο, νά παρηγορήσουμε ἕναν πονεμένο, νά διακονήσουμε στά συσσίτια ἤ σέ ὅποια ἄλλη διακονία φιλανθρωπίας μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία.

3. Η ΑΠΑΝΤΗΣΙ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ

Μέσα στό φορτισμένο κλίμα τῆς ὀδύνης καί τῶν δακρύων ὁ ἀπόστολος Πέτρος τούς ἔβγαλε ὅλους ἔξω, γονάτισε, προσευχήθηκε, κι ἀφοῦ στράφηκε πρός τό νεκρό σῶμα εἶπε: Ταβιθά σήκω ἐπάνω. Αὐτή ἄνοιξε τά μάτια της, ἀνασηκώθηκε κι ὁ ἀπόστολος Πέτρος τῆς ἔδωσε τό χέρι καί τήν σήκωσε ὄρθια. Καί φώναξε ὅλους, ἰδιαιτέρως τίς χῆρες, γιά νά δοῦν τήν Ταβιθά ζωντανή, γιά νά παραλάβουν καί πάλι τήν ἀδελφή τους, τήν μάνα τους, τήν προστάτιδά τους. Ἀλλά καί γιά νά κατανοήσουν ὅλοι τους ὅτι τό θαῦμα τῆς Ἀναστάσεως τῆς Ταβιθά ἦταν ἕνα δῶρο τοῦ Θεοῦ στήν ἁγία ζωή τῆς ταπεινῆς αὐτῆς δούλης του· ἦταν μιά ἐπιβράβευσι τῶν ἀγαθῶν ἔργων της, ἦταν ἡ ἀπάντησι τοῦ οὐρανοῦ στά δάκρυα καί τή θλίψι τῶν εὐεργετηθέντων ἀνθρώπων. Καί μία ὑπόμνησι σέ ὅλους μας: ὅτι ὅσοι ἐργάζονται τά ἔργα τῆς ἀγάπης θά ἔχουν τόν Κύριο βοηθό τους «ἐπί κλίνης ὀδύνης αὐτῶν» καί θά βροῦν «ἔλεος παρά Κυρίου».