«Σήμερον χαράς ευαγγέλια παρθενική πανήγυρις, τα κάτω τοις άνω συνάπτεται,
ο Αδάμ καινουργείται, η Εύα της πρώτης λύπης ελευθερούται».
Σήμερα, ευσεβείς χριστιανοί, πανηγυρίζει ο ουρανός και η γη με την ανάμνησι του Ευαγγελισμού της αγίας Θεοτόκου Παρθένου.
Σήμερα κατά τον όσιο Νικόδημο πανηγυρίζαμε την «αρχή και κεφαλή όλων των δεσποτικών εορτών».
Σήμερα κατά σύμπτωσι ευλογημένη εορτάζαμε το θαύμα της Συλλήψεως μέσα στα πλαίσια της ημερομηνίας και της ημέρας κατά τις οποίες πραγματοποιήθηκε, κατά τον αυτόν όσιο. «Ευηγγελίσθη δε η Θεοτόκος εν ήμερα δευτέρα ή κατ' άλλους εν Κυριακή».
Άλλα ας παρακολουθήσωμε το μυστήριο.
«Ο φιλάνθρωπος και ελεήμων θεός», σύμφωνα με την πρώτη ευχάριστη αγγελία πού είχε κάμει στους πρωτοπλάστους μετά την παράδοσί τους, κατά την οποία θα συνέτριβε ο γόνος της γυναικός, της Παρθένου Θεοτόκου Μητρός, την κεφαλή του όφεως, το κράτος και την εξουσία του διαβόλου, απέστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ προς την Μαρία την Παρθένο και Αγνή για να αναγγείλη την προάναρχη βούλη της Συλλήψεως και να σημανή τη χαρά στην ανθρωπότητα για τη σωτηρία από την αμαρτία και την αθλιότητα.
«Ως πατήρ φιλόστοργος — ο Θεός — θεωρών των χειρών αυτού το πλαστούργημα καταδουλούμενον, και τυραννούμενον υπό του διαβόλου, και προς τα πάθη της ατιμίας υπαγόμενον, και τη ειδωλολατρεία υποκείμενον», εσπλαγχνίστηκε το γένος των ανθρώπων και ενήργησε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Και ο Θεός Λόγος, ο Υιός του Θεού, με άφατη αγάπη και άκρα συγκατάβασι «συν τη ασωμάτω φωνή», του Γαβριήλ— «χαίρε κεχαριτωμένη....Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι» — εσωματώθη και μάλιστα κατά τον ιερό Δαμασκηνό, «ου ταις κατά μικρόν προσθήκαις απαρτιζόμενου του σχήματος, αλλ' ύφ' εν τελειωθέντος». Μορφοποιήθηκε ευθύς μετά την αρχαγγελική φωνή μέσα στην αγία και αγνή γαστέρα της Παρθένου, αυτόματα και ολοκληρωτικά και όχι παίρνοντας το σχήμα του νηπίου σιγά - σιγά. Αυξανόταν μόνο κατά το βάρος και τον όγκο.
Ω μυστήριον! «ο τρόπος της κενώσεως άγνωστος, ο τρόπος της Συλλήψεως άφραστος».
Κατά τον ιερόν υμνογράφο ο Θεός Λόγος δεν απεκάλυψε τον τρόπο της Συλλήψεως ούτε σ' αυτές τις αγγελικές δυνάμεις, αλλά «δυνάμεις λαθών όσας υπερκοσμίους όσας εν γη» συνελήφθη στη γαστέρα της Παρθένου και Αγνής.
Ο Μάξιμος μάλιστα ο θεοφόρος και ομολογητής, δίδει απάντησι στην απορία, πώς ξέφυγε ο Θεός Λόγος την προσοχή των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων και κατέβηκε στη γη, και λέγει «επειδή τίνες απορούσιν ότι πώς λαθείν λέγεται τας ουράνιους δυνάμεις η του Κυρίου ενανθρώπησις, οπόταν ευρίσκωμεν ότι και αι προφητείαι αι προ του Κυρίου, δι' αγγέλλων γεγόνασι, και την σύλληψιν της Παρθένου ο Γαβριήλ ευαγγελίζεται, και τους ποιμένας άγγελοι μυσταγωγούσι; απόκρισις: ότι μεν ήδεισαν οι Άγγελοι την μέλλουσαν έσεσθαι επί σωτηρία των ανθρώπων του Κυρίου ενανθρώπισιν, ου δει αμφιβάλλειν, εκείνο δε έλαθεν αυτούς η ανεκλάλητος του Κυρίου σύλληψις, και ο τρόπος. Πώς όλος εν τω πατρί ων; Και όλος ων εν πάσι, και πάντα πληρών, όλος ην εν τη γαστρί της Παρθένου;». Δηλαδή πώς ξέφυγε την προσοχή των Αγγέλων η Σύλληψι του Θεού Λόγου την στιγμή πού αυτοί εγνώριζαν στους προφήτες το θέλημα του Θεού, ο δε Αρχάγγελος Γαβριήλ έφερε το μήνυμα της Συλλήψεως στην Παρθένο; Απάντησι. Ναι εγνώριζαν οι άγγελοι τη σύλληψι και τη σάρκωσι του Λόγου για τη σωτηρία του κόσμου, άλλα δεν εγνώριζαν τον τρόπο της Συλλήψεως και πώς ο αχώρητος θεός «εν μήτρα χωρείται γυναικός.
Άλλα «Ο Θεός όπου βούλεται νικάται φύσεως τάξις».
Γι΄ αυτό και η σοφία και αγάπη του Θεού επενόησε τον πιο μυστήριο τρόπο για να σώση τον κόσμο, να ένωση δηλαδή ολόκληρο το Λόγο Του, τον Υιό του, με ολόκληρη την ανθρώπινη φύσι για να χαρίση σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τη σωτηρία. «Όλος γαρ όλον ανέλαβε με και όλος όλω ηνώθη ίνα τω όλω την σωτηρίαν χαρίσηται», διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.
Και ο Ιερός Υμνογράφος δογματικά προσθέτει, «και ο Υιός του Θεού υιός ανθρώπου γίνεται, ίνα του χείρονος μεταλαβών, μεταδώ μοι του βελτίονος. Εψεύσθη πάλαι Αδάμ, και Θεός επιθυμήυας ου γέγονε άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται». Ναι αδελφοί μοι, ενώ ο πρώτος Αδάμ διαψεύστηκε και — παρά το ότι ήλπιζε με την παράβασι να γίνη θεός — δεν έγινε, ο δεύτερος Αδάμ ο Χριστός ενώ ήταν Θεός έγινεν άνθρωπος για να αποκαταστήση την αστοχία και ζημία του Αδάμ και «Θεόν αυτόν απεργάσηται».
Ακούσατε μυστήρια θαυμαστά και εξαίσια πού κρύβει η μεγάλη δεσποτική συνάμα δε και θεομητορική εορτή του Ευαγγελισμού;
Όλη η υπόθεσι τής σωτηρίας μας από τον Ευαγγελισμό της Παρθένου Μαρίας άρχισε, και η μόνη; Ικανή και «εν γυναιξίν ευλογημένη», πού «εύρε χάριν παρά Κυρίου» και τον Υιό του Θεού εβάστασεν, αναδείχθηκε η αγνή κόρη της Ναζαρέτ, η υπερευλογημένη και Δέσποινα Θεοτόκος.
Πόση χάρι γι΄ αυτό της το μοναδικό ρόλο της χρωστούμε; Κάθε χάρι και ευγνωμοσύνη. Και οι χαιρετισμοί πού πέντε Παρασκευές γύρω από τον Ευαγγελισμό της απευθύναμε και όλοι οι θεομητορικοί ύμνοι πού καθημερινά της αναπέμπαμε δεν είναι παρά ελάχιστα δείγματα της αφοσιώσεως και της τιμής πού της οφείλομε.
ο Αδάμ καινουργείται, η Εύα της πρώτης λύπης ελευθερούται».
Σήμερα, ευσεβείς χριστιανοί, πανηγυρίζει ο ουρανός και η γη με την ανάμνησι του Ευαγγελισμού της αγίας Θεοτόκου Παρθένου.
Σήμερα κατά τον όσιο Νικόδημο πανηγυρίζαμε την «αρχή και κεφαλή όλων των δεσποτικών εορτών».
Σήμερα κατά σύμπτωσι ευλογημένη εορτάζαμε το θαύμα της Συλλήψεως μέσα στα πλαίσια της ημερομηνίας και της ημέρας κατά τις οποίες πραγματοποιήθηκε, κατά τον αυτόν όσιο. «Ευηγγελίσθη δε η Θεοτόκος εν ήμερα δευτέρα ή κατ' άλλους εν Κυριακή».
Άλλα ας παρακολουθήσωμε το μυστήριο.
«Ο φιλάνθρωπος και ελεήμων θεός», σύμφωνα με την πρώτη ευχάριστη αγγελία πού είχε κάμει στους πρωτοπλάστους μετά την παράδοσί τους, κατά την οποία θα συνέτριβε ο γόνος της γυναικός, της Παρθένου Θεοτόκου Μητρός, την κεφαλή του όφεως, το κράτος και την εξουσία του διαβόλου, απέστειλε τον Αρχάγγελο Γαβριήλ προς την Μαρία την Παρθένο και Αγνή για να αναγγείλη την προάναρχη βούλη της Συλλήψεως και να σημανή τη χαρά στην ανθρωπότητα για τη σωτηρία από την αμαρτία και την αθλιότητα.
«Ως πατήρ φιλόστοργος — ο Θεός — θεωρών των χειρών αυτού το πλαστούργημα καταδουλούμενον, και τυραννούμενον υπό του διαβόλου, και προς τα πάθη της ατιμίας υπαγόμενον, και τη ειδωλολατρεία υποκείμενον», εσπλαγχνίστηκε το γένος των ανθρώπων και ενήργησε τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου.
Και ο Θεός Λόγος, ο Υιός του Θεού, με άφατη αγάπη και άκρα συγκατάβασι «συν τη ασωμάτω φωνή», του Γαβριήλ— «χαίρε κεχαριτωμένη....Πνεύμα άγιον επελεύσεται επί σε και δύναμις υψίστου επισκιάσει σοι» — εσωματώθη και μάλιστα κατά τον ιερό Δαμασκηνό, «ου ταις κατά μικρόν προσθήκαις απαρτιζόμενου του σχήματος, αλλ' ύφ' εν τελειωθέντος». Μορφοποιήθηκε ευθύς μετά την αρχαγγελική φωνή μέσα στην αγία και αγνή γαστέρα της Παρθένου, αυτόματα και ολοκληρωτικά και όχι παίρνοντας το σχήμα του νηπίου σιγά - σιγά. Αυξανόταν μόνο κατά το βάρος και τον όγκο.
Ω μυστήριον! «ο τρόπος της κενώσεως άγνωστος, ο τρόπος της Συλλήψεως άφραστος».
Κατά τον ιερόν υμνογράφο ο Θεός Λόγος δεν απεκάλυψε τον τρόπο της Συλλήψεως ούτε σ' αυτές τις αγγελικές δυνάμεις, αλλά «δυνάμεις λαθών όσας υπερκοσμίους όσας εν γη» συνελήφθη στη γαστέρα της Παρθένου και Αγνής.
Ο Μάξιμος μάλιστα ο θεοφόρος και ομολογητής, δίδει απάντησι στην απορία, πώς ξέφυγε ο Θεός Λόγος την προσοχή των αγίων αγγέλων και αρχαγγέλων και κατέβηκε στη γη, και λέγει «επειδή τίνες απορούσιν ότι πώς λαθείν λέγεται τας ουράνιους δυνάμεις η του Κυρίου ενανθρώπησις, οπόταν ευρίσκωμεν ότι και αι προφητείαι αι προ του Κυρίου, δι' αγγέλλων γεγόνασι, και την σύλληψιν της Παρθένου ο Γαβριήλ ευαγγελίζεται, και τους ποιμένας άγγελοι μυσταγωγούσι; απόκρισις: ότι μεν ήδεισαν οι Άγγελοι την μέλλουσαν έσεσθαι επί σωτηρία των ανθρώπων του Κυρίου ενανθρώπισιν, ου δει αμφιβάλλειν, εκείνο δε έλαθεν αυτούς η ανεκλάλητος του Κυρίου σύλληψις, και ο τρόπος. Πώς όλος εν τω πατρί ων; Και όλος ων εν πάσι, και πάντα πληρών, όλος ην εν τη γαστρί της Παρθένου;». Δηλαδή πώς ξέφυγε την προσοχή των Αγγέλων η Σύλληψι του Θεού Λόγου την στιγμή πού αυτοί εγνώριζαν στους προφήτες το θέλημα του Θεού, ο δε Αρχάγγελος Γαβριήλ έφερε το μήνυμα της Συλλήψεως στην Παρθένο; Απάντησι. Ναι εγνώριζαν οι άγγελοι τη σύλληψι και τη σάρκωσι του Λόγου για τη σωτηρία του κόσμου, άλλα δεν εγνώριζαν τον τρόπο της Συλλήψεως και πώς ο αχώρητος θεός «εν μήτρα χωρείται γυναικός.
Άλλα «Ο Θεός όπου βούλεται νικάται φύσεως τάξις».
Γι΄ αυτό και η σοφία και αγάπη του Θεού επενόησε τον πιο μυστήριο τρόπο για να σώση τον κόσμο, να ένωση δηλαδή ολόκληρο το Λόγο Του, τον Υιό του, με ολόκληρη την ανθρώπινη φύσι για να χαρίση σε ολόκληρη την ανθρωπότητα τη σωτηρία. «Όλος γαρ όλον ανέλαβε με και όλος όλω ηνώθη ίνα τω όλω την σωτηρίαν χαρίσηται», διδάσκει ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός.
Και ο Ιερός Υμνογράφος δογματικά προσθέτει, «και ο Υιός του Θεού υιός ανθρώπου γίνεται, ίνα του χείρονος μεταλαβών, μεταδώ μοι του βελτίονος. Εψεύσθη πάλαι Αδάμ, και Θεός επιθυμήυας ου γέγονε άνθρωπος γίνεται Θεός, ίνα Θεόν τον Αδάμ απεργάσηται». Ναι αδελφοί μοι, ενώ ο πρώτος Αδάμ διαψεύστηκε και — παρά το ότι ήλπιζε με την παράβασι να γίνη θεός — δεν έγινε, ο δεύτερος Αδάμ ο Χριστός ενώ ήταν Θεός έγινεν άνθρωπος για να αποκαταστήση την αστοχία και ζημία του Αδάμ και «Θεόν αυτόν απεργάσηται».
Ακούσατε μυστήρια θαυμαστά και εξαίσια πού κρύβει η μεγάλη δεσποτική συνάμα δε και θεομητορική εορτή του Ευαγγελισμού;
Όλη η υπόθεσι τής σωτηρίας μας από τον Ευαγγελισμό της Παρθένου Μαρίας άρχισε, και η μόνη; Ικανή και «εν γυναιξίν ευλογημένη», πού «εύρε χάριν παρά Κυρίου» και τον Υιό του Θεού εβάστασεν, αναδείχθηκε η αγνή κόρη της Ναζαρέτ, η υπερευλογημένη και Δέσποινα Θεοτόκος.
Πόση χάρι γι΄ αυτό της το μοναδικό ρόλο της χρωστούμε; Κάθε χάρι και ευγνωμοσύνη. Και οι χαιρετισμοί πού πέντε Παρασκευές γύρω από τον Ευαγγελισμό της απευθύναμε και όλοι οι θεομητορικοί ύμνοι πού καθημερινά της αναπέμπαμε δεν είναι παρά ελάχιστα δείγματα της αφοσιώσεως και της τιμής πού της οφείλομε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου