Συμφιλίωση Θεού και ανθρώπων
Αγεφύρωτο ήταν το χάσμα που είχε δημιουργηθεί μεταξύ Θεού και ανθρώπων μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων. Η αμαρτία είχε απομακρύνει τον άνθρωπο από τον αληθινό Θεό και τον είχε παρασύρει στην ειδωλολατρία. Ακόμα κι οι Ιουδαίοι, που λάτρευαν τον αληθινό Θεό, έβλεπαν την αδυναμία και την ενοχή τους απέναντί Του και περίμεναν τον Λυτρωτή που θα τους χάριζε και πάλι την κοινωνία με τον πανάγαθο Δημιουργό.
Και πράγματι ήρθε ο Λυτρωτής Χριστός. Κι όπως σημειώνει ο Απόστολος Παύλος στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, «δι’ αυτού έχομεν την προσαγωγήν οι αμφότεροι εν ενί πνεύματι προς τον πατέρα»· Αυτός μας έφερε και τους δύο λαούς (τους ειδωλολάτρες και τους Ιουδαίους), μέσω του ενός Αγίου Πνεύματος, κοντά στον Πατέρα.
Όταν ένα μικρό παιδί κάνει κάποια σοβαρή ζημιά, δεν τολμά να πλησιάσει τον πατέρα του από τον φόβο της αυστηρής τιμωρίας. Έρχεται όμως ο μεγάλος αδελφός του και αναλαμβάνει εκείνος να μεσολαβήσει στον πατέρα για να δεχθεί το άτακτο παιδί και να το συγχωρήσει. Ο Κύριος με την ενανθρώπησή Του έγινε ο μεγάλος αδελφός μας και ο Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Με τον σταυρικό θάνατό Του θανάτωσε την έχθρα που υπήρχε εξαιτίας της αμαρτίας και οδήγησε τον άνθρωπο πάλι κοντά στο Δημιουργό Του.
Τι ανεκτίμητη δωρεά! Μπορούμε να καλούμε τον Θεό Πατέρα! Αρκεί να πιστεύουμε στο Σωτήρα Χριστό και να ζούμε ενωμένοι μαζί Του μέσα στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Τότε θα είμαστε «οικείοι του Θεού», υιοί «κατά χάριν».
Συμπολίτες των Αγίων
Δεν είναι όμως μόνο το ότι ο Χριστός μας οδήγησε κοντά στο Θεό. Επιπλέον μας έφερε και πιο κοντά μεταξύ μας. Κατήργησε τις διακρίσεις μεταξύ των λαών, διεκήρυξε την ειρήνη και την αγάπη προς όλους ανεξαιρέτως και κάλεσε όλους τους ανθρώπους να ενωθούν σε ένα σώμα, την Εκκλησία, που αποτελεί πλέον τον εκλεκτό λαό Του.
Στο σπίτι του Θεού δεν είμαστε ξένοι ούτε και μόνοι. Είμαστε «οικείοι του Θεού», και γι’ αυτό αισθανόμαστε και μεταξύ μας οικειότητα και εγκαρδιότητα. Αυτό είναι το συμπέρασμα που υπογραμμίζει ο Άγιος Απόστολος: «ουκέτι εστέ ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού»· δεν είσθε πλέον ξένοι και προσωρινοί κάτοικοι στη Βασιλεία του Θεού, αλλά είσθε συμπολίτες των Αγίων και μέλη της οικογένειας του Θεού.
Τι ωραίο πράγμα να αισθανόμαστε αυτόν τον σύνδεσμο μεταξύ μας! Ανήκουμε στην ίδια οικογένεια, την Εκκλησία. Είμαστε συμπολίτες των Αγίων! Δεν μας συνδέει απλώς κάποια σαρκική συγγένεια ή κοινή καταγωγή, αλλά ο ίδιος Πατέρας, η ίδια οικογένεια, η ουράνια Πατρίδα μας, η αιώνια Βασιλεία του Θεού. Κι αν κάποιοι θεωρούν καύχημά τους να έχουν συγγενή ή συμπατριώτη κάποιο σπουδαίο πρόσωπο, εμείς ας θεωρούμε ασύγκριτα μεγαλύτερη τιμή το γεγονός ότι είμαστε «συμπολίται» με όλους τους Αγίους: την Υπεραγία Θεοτόκο, τους Προφήτες και τους Αποστόλους, τους Μάρτυρες και τους Οσίους, τους Ποιμένες και Διδασκάλους της Εκκλησίας μας. Οι Άγιοι είναι κοντά μας και παρακολουθούν τον αγώνα μας. Κι εμείς έχουμε το θάρρος να ζητούμε τις πρεσβείες τους και να ελπίζουμε στη βοήθειά τους.
Συν-αρμολόγηση
Με διάφορους τρόπους ο Απόστολος Παύλος εκφράζει τη σπουδαία αλήθεια ότι κάθε χριστιανός δεν μπορεί να ζει ατομικά το γεγονός της σωτηρίας του, αλλά μόνο μέσα στο σύνολο της Εκκλησίας. Για τον λόγο αυτό χρησιμοποιεί το παράδειγμα της οικοδομής η οποία έχει ως ακρογωνιαίο λίθο τον Κύριο Ιησού Χριστό, και πάνω στη βάση αυτή τίθενται ως θεμέλια οι Απόστολοι και οι Προφήτες. Μ’ αυτόν τον τρόπο, γράφει ο Άγιος Απόστολος, «πάσα η οικοδομή συναρμολογουμένη αύξει εις ναόν άγιον εν Κυρίω- εν ω και υμείς συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού εν Πνεύματι»· όλη η οικοδομή της Εκκλησίας ενώνεται αρμονικά και στερεά και αυξάνει, ώστε να γίνεται ναός άγιος, όπως τον θέλει ο Κύριος. Κι εσείς, με την ένωσή σας με τον Κύριο, οικοδομείσθε μαζί με τους άλλους πιστούς για να γίνετε ναός και κατοικητήριο, στο οποίο θα κατοικεί ο Θεός με το Πνεύμα Του.
Συναρμολόγηση-συνοικοδόμηση. Λέξεις που εκφράζουν τον σύνδεσμο των πιστών, αλλά και την εξάρτηση του ενός από τον άλλο. Στο κτίσιμο με πέτρα είναι ολόκληρη τέχνη η αρμολόγηση, δηλαδή η κατάλληλη τοποθέτηση και γερή συγκόλληση των πετρών, ώστε να είναι στέρεο το οικοδόμημα. Και στην πνευματική ζωή δεν κτίζουμε αυτόνομα και ανεξάρτητα οικοδομήματα.
Δεν έχουμε δικαίωμα να φροντίζουμε για την προσωπική μας οικοδομή αδιαφορώντας για την πρόοδο του άλλου. «Οικοδομείτε εις τον ένα», παραγγέλλει σε άλλο σημείο ο Απόστολος (Α΄ Θεσ. ε΄ 11). Να οικοδομείτε στην αρετή ο ένας τον άλλο. Ο καθένας μας οφείλει να οικοδομείται μέσα στην Εκκλησία με τέτοιο τρόπο, ώστε να ενώνεται αρμονικά με τους άλλους πιστούς, και όλοι μαζί ενωμένοι με τον Κύριο να συναποτελούμε έναν άγιο ναό, κατοικητήριο του ζώντος Θεού.
Αγεφύρωτο ήταν το χάσμα που είχε δημιουργηθεί μεταξύ Θεού και ανθρώπων μετά την πτώση των Πρωτοπλάστων. Η αμαρτία είχε απομακρύνει τον άνθρωπο από τον αληθινό Θεό και τον είχε παρασύρει στην ειδωλολατρία. Ακόμα κι οι Ιουδαίοι, που λάτρευαν τον αληθινό Θεό, έβλεπαν την αδυναμία και την ενοχή τους απέναντί Του και περίμεναν τον Λυτρωτή που θα τους χάριζε και πάλι την κοινωνία με τον πανάγαθο Δημιουργό.
Και πράγματι ήρθε ο Λυτρωτής Χριστός. Κι όπως σημειώνει ο Απόστολος Παύλος στο σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα, «δι’ αυτού έχομεν την προσαγωγήν οι αμφότεροι εν ενί πνεύματι προς τον πατέρα»· Αυτός μας έφερε και τους δύο λαούς (τους ειδωλολάτρες και τους Ιουδαίους), μέσω του ενός Αγίου Πνεύματος, κοντά στον Πατέρα.
Όταν ένα μικρό παιδί κάνει κάποια σοβαρή ζημιά, δεν τολμά να πλησιάσει τον πατέρα του από τον φόβο της αυστηρής τιμωρίας. Έρχεται όμως ο μεγάλος αδελφός του και αναλαμβάνει εκείνος να μεσολαβήσει στον πατέρα για να δεχθεί το άτακτο παιδί και να το συγχωρήσει. Ο Κύριος με την ενανθρώπησή Του έγινε ο μεγάλος αδελφός μας και ο Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων. Με τον σταυρικό θάνατό Του θανάτωσε την έχθρα που υπήρχε εξαιτίας της αμαρτίας και οδήγησε τον άνθρωπο πάλι κοντά στο Δημιουργό Του.
Τι ανεκτίμητη δωρεά! Μπορούμε να καλούμε τον Θεό Πατέρα! Αρκεί να πιστεύουμε στο Σωτήρα Χριστό και να ζούμε ενωμένοι μαζί Του μέσα στην αγκαλιά της Εκκλησίας. Τότε θα είμαστε «οικείοι του Θεού», υιοί «κατά χάριν».
Συμπολίτες των Αγίων
Δεν είναι όμως μόνο το ότι ο Χριστός μας οδήγησε κοντά στο Θεό. Επιπλέον μας έφερε και πιο κοντά μεταξύ μας. Κατήργησε τις διακρίσεις μεταξύ των λαών, διεκήρυξε την ειρήνη και την αγάπη προς όλους ανεξαιρέτως και κάλεσε όλους τους ανθρώπους να ενωθούν σε ένα σώμα, την Εκκλησία, που αποτελεί πλέον τον εκλεκτό λαό Του.
Στο σπίτι του Θεού δεν είμαστε ξένοι ούτε και μόνοι. Είμαστε «οικείοι του Θεού», και γι’ αυτό αισθανόμαστε και μεταξύ μας οικειότητα και εγκαρδιότητα. Αυτό είναι το συμπέρασμα που υπογραμμίζει ο Άγιος Απόστολος: «ουκέτι εστέ ξένοι και πάροικοι, αλλά συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού»· δεν είσθε πλέον ξένοι και προσωρινοί κάτοικοι στη Βασιλεία του Θεού, αλλά είσθε συμπολίτες των Αγίων και μέλη της οικογένειας του Θεού.
Τι ωραίο πράγμα να αισθανόμαστε αυτόν τον σύνδεσμο μεταξύ μας! Ανήκουμε στην ίδια οικογένεια, την Εκκλησία. Είμαστε συμπολίτες των Αγίων! Δεν μας συνδέει απλώς κάποια σαρκική συγγένεια ή κοινή καταγωγή, αλλά ο ίδιος Πατέρας, η ίδια οικογένεια, η ουράνια Πατρίδα μας, η αιώνια Βασιλεία του Θεού. Κι αν κάποιοι θεωρούν καύχημά τους να έχουν συγγενή ή συμπατριώτη κάποιο σπουδαίο πρόσωπο, εμείς ας θεωρούμε ασύγκριτα μεγαλύτερη τιμή το γεγονός ότι είμαστε «συμπολίται» με όλους τους Αγίους: την Υπεραγία Θεοτόκο, τους Προφήτες και τους Αποστόλους, τους Μάρτυρες και τους Οσίους, τους Ποιμένες και Διδασκάλους της Εκκλησίας μας. Οι Άγιοι είναι κοντά μας και παρακολουθούν τον αγώνα μας. Κι εμείς έχουμε το θάρρος να ζητούμε τις πρεσβείες τους και να ελπίζουμε στη βοήθειά τους.
Συν-αρμολόγηση
Με διάφορους τρόπους ο Απόστολος Παύλος εκφράζει τη σπουδαία αλήθεια ότι κάθε χριστιανός δεν μπορεί να ζει ατομικά το γεγονός της σωτηρίας του, αλλά μόνο μέσα στο σύνολο της Εκκλησίας. Για τον λόγο αυτό χρησιμοποιεί το παράδειγμα της οικοδομής η οποία έχει ως ακρογωνιαίο λίθο τον Κύριο Ιησού Χριστό, και πάνω στη βάση αυτή τίθενται ως θεμέλια οι Απόστολοι και οι Προφήτες. Μ’ αυτόν τον τρόπο, γράφει ο Άγιος Απόστολος, «πάσα η οικοδομή συναρμολογουμένη αύξει εις ναόν άγιον εν Κυρίω- εν ω και υμείς συνοικοδομείσθε εις κατοικητήριον του Θεού εν Πνεύματι»· όλη η οικοδομή της Εκκλησίας ενώνεται αρμονικά και στερεά και αυξάνει, ώστε να γίνεται ναός άγιος, όπως τον θέλει ο Κύριος. Κι εσείς, με την ένωσή σας με τον Κύριο, οικοδομείσθε μαζί με τους άλλους πιστούς για να γίνετε ναός και κατοικητήριο, στο οποίο θα κατοικεί ο Θεός με το Πνεύμα Του.
Συναρμολόγηση-συνοικοδόμηση. Λέξεις που εκφράζουν τον σύνδεσμο των πιστών, αλλά και την εξάρτηση του ενός από τον άλλο. Στο κτίσιμο με πέτρα είναι ολόκληρη τέχνη η αρμολόγηση, δηλαδή η κατάλληλη τοποθέτηση και γερή συγκόλληση των πετρών, ώστε να είναι στέρεο το οικοδόμημα. Και στην πνευματική ζωή δεν κτίζουμε αυτόνομα και ανεξάρτητα οικοδομήματα.
Δεν έχουμε δικαίωμα να φροντίζουμε για την προσωπική μας οικοδομή αδιαφορώντας για την πρόοδο του άλλου. «Οικοδομείτε εις τον ένα», παραγγέλλει σε άλλο σημείο ο Απόστολος (Α΄ Θεσ. ε΄ 11). Να οικοδομείτε στην αρετή ο ένας τον άλλο. Ο καθένας μας οφείλει να οικοδομείται μέσα στην Εκκλησία με τέτοιο τρόπο, ώστε να ενώνεται αρμονικά με τους άλλους πιστούς, και όλοι μαζί ενωμένοι με τον Κύριο να συναποτελούμε έναν άγιο ναό, κατοικητήριο του ζώντος Θεού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου