Σὲ ἕνα Ρωσικὸ χειρόγραφό της Μονῆς τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονα τοῦ Ἁγίου Ὅρους γράφονται τὰ ἑξῆς :
Σὲ κάποιο Μετόχι τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου ζοῦσε ἕνας Ἀσκητής, ὁποῖος ἀγωνιζόταν ἀνοδικὰ γιὰ τὴ θέωση καὶ δὲν ἔμενε στάσιμος. Λαβωμένος ἀπὸ τὸν ἔρωτα τοῦ Θεοῦ, δὲν ἀκολουθοῦσε πάντοτε τὴν ἴδια ζωή, ἀλλὰ προετοίμαζε τὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ ἀγωνιστεῖ σὲ μεγαλύτερους ἀγῶνες. Ποιὸ δρόμο, ὁ ὁποῖος μποροῦσε νὰ τοῦ διδάξει τὸ μέτρο, δὲν ἀκολούθησε ; Ποιὰ ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις δὲ δάμασε, ἀφοῦ ἔβαλε σὲ ὅλες κανόνες καὶ μέτρα καὶ τὶς κατέστησε ὑπάκουες στὸ σώφρονα λογισμό; Τόσο πολὺ ἐπιδόθηκε στὴν νηστεία, ὥστε γιὰ χρόνια μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα ἔτρωγε μόνο ψωμί, κι αὐτὸ τόσο λίγο, ὥστε νὰ μπορεῖ μόνο νὰ ζεῖ. Εἶχε συμπεριφορὰ ἀγγελική, μὲ σῶμα λιωμένο ἀπὸ τὴν ἐγκράτεια. Ἦταν σχεδὸν ἀσώματος : «Ὡς γὰρ τὸν ἀθλητὴν ἡ πολυσαρκία καὶ ἡ εὔχροια (ὡραῖο χρῶμα -ὑγιεινό), χαρακτηρίζει, οὕτω τὸν χριστιανὸν τὸ κατεσκληκὸς (τὸ σκελετωμένο-λυωμένο) τοῦ σώματος καὶ ἥ της ἐγκρατείας ἐπανθοῦσα ὠχρία δείκνυσιν, ὅτι ἀθλητὴς ὄντως ἐστὶ τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ.» (Μέγας Βασίλειος).
Κάποτε ὁ μοναχὸς αὐτὸς ἀσθένησε βαριά. Τότε προσέπεσε στὴ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας ποὺ εἶχε, ζητώντας νὰ τοῦ δοθεῖ ὑγεία. Μιὰ νύχτα ἀκούει φωνὴ τῆς Παναγίας, ποὺ προερχόταν ἀπὸ τὴ θαυμαστή του εἰκόνα, νὰ τοῦ λέει:
-Μὴ φοβᾶσαι. Θὰ ζήσεις ἀκόμα ἕνα χρόνο. Γι' αὐτὸ πήγαινε στὸ Βατοπαίδι νὰ προετοιμαστεῖς γιὰ τὸ θάνατό σου.
Ὁ ἀδελφὸς αὐτὸ ἔκανε. Μετὰ ἕνα χρόνο ἄκουσε πάλι τὴ φωνὴ τῆς Παναγίας νὰ τὸν καλεῖ νὰ ἀπέλθει στὸν Κύριο, ὁπότε κοιμήθηκε εἰρηνικὰ καὶ ὀσιακά.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Γεροντικό της Παναγίας»
Ἀρχιμ. Θεοφύλακτου Μαρινάκη
Σὲ κάποιο Μετόχι τῆς Μονῆς Βατοπαιδίου ζοῦσε ἕνας Ἀσκητής, ὁποῖος ἀγωνιζόταν ἀνοδικὰ γιὰ τὴ θέωση καὶ δὲν ἔμενε στάσιμος. Λαβωμένος ἀπὸ τὸν ἔρωτα τοῦ Θεοῦ, δὲν ἀκολουθοῦσε πάντοτε τὴν ἴδια ζωή, ἀλλὰ προετοίμαζε τὸν ἑαυτό του, γιὰ νὰ ἀγωνιστεῖ σὲ μεγαλύτερους ἀγῶνες. Ποιὸ δρόμο, ὁ ὁποῖος μποροῦσε νὰ τοῦ διδάξει τὸ μέτρο, δὲν ἀκολούθησε ; Ποιὰ ἀπὸ τὶς αἰσθήσεις δὲ δάμασε, ἀφοῦ ἔβαλε σὲ ὅλες κανόνες καὶ μέτρα καὶ τὶς κατέστησε ὑπάκουες στὸ σώφρονα λογισμό; Τόσο πολὺ ἐπιδόθηκε στὴν νηστεία, ὥστε γιὰ χρόνια μιὰ φορὰ τὴν ἑβδομάδα ἔτρωγε μόνο ψωμί, κι αὐτὸ τόσο λίγο, ὥστε νὰ μπορεῖ μόνο νὰ ζεῖ. Εἶχε συμπεριφορὰ ἀγγελική, μὲ σῶμα λιωμένο ἀπὸ τὴν ἐγκράτεια. Ἦταν σχεδὸν ἀσώματος : «Ὡς γὰρ τὸν ἀθλητὴν ἡ πολυσαρκία καὶ ἡ εὔχροια (ὡραῖο χρῶμα -ὑγιεινό), χαρακτηρίζει, οὕτω τὸν χριστιανὸν τὸ κατεσκληκὸς (τὸ σκελετωμένο-λυωμένο) τοῦ σώματος καὶ ἥ της ἐγκρατείας ἐπανθοῦσα ὠχρία δείκνυσιν, ὅτι ἀθλητὴς ὄντως ἐστὶ τῶν ἐντολῶν τοῦ Χριστοῦ.» (Μέγας Βασίλειος).
Κάποτε ὁ μοναχὸς αὐτὸς ἀσθένησε βαριά. Τότε προσέπεσε στὴ θαυματουργὴ εἰκόνα τῆς Παναγίας ποὺ εἶχε, ζητώντας νὰ τοῦ δοθεῖ ὑγεία. Μιὰ νύχτα ἀκούει φωνὴ τῆς Παναγίας, ποὺ προερχόταν ἀπὸ τὴ θαυμαστή του εἰκόνα, νὰ τοῦ λέει:
-Μὴ φοβᾶσαι. Θὰ ζήσεις ἀκόμα ἕνα χρόνο. Γι' αὐτὸ πήγαινε στὸ Βατοπαίδι νὰ προετοιμαστεῖς γιὰ τὸ θάνατό σου.
Ὁ ἀδελφὸς αὐτὸ ἔκανε. Μετὰ ἕνα χρόνο ἄκουσε πάλι τὴ φωνὴ τῆς Παναγίας νὰ τὸν καλεῖ νὰ ἀπέλθει στὸν Κύριο, ὁπότε κοιμήθηκε εἰρηνικὰ καὶ ὀσιακά.
Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Γεροντικό της Παναγίας»
Ἀρχιμ. Θεοφύλακτου Μαρινάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου