«Ὅταν βαπτίσθηκε ὅλος ὁ λαός, βαπτίσθηκε καί ὁ Ἰησοῦς. Καί ἐκείνη τήν ὥρα ἐνῶ προσευχόταν, ἄνοιξε ὁ οὐρανός».
Βαπτίζεται λοιπόν ὁ Ἰησοῦς, εὐλογώντας καί καθαρίζοντας τά νερά γιά χάρη μας. Ὁ μονογενής Λόγος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἅγιος ἁγίων. Δέν εἶχε ὁ ἴδιος ἀνάγκη τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, οὔτε φυσικά χρειαζόταν ἄφεση ἁμαρτιῶν, τήν ὁποία κερδίζομε ἐμεῖς διά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Καί τήν κερδίζομε παίρνοντας ἀπό τόν ἀνεξάντλητο πλοῦτο τῶν δωρεῶν Του.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐκπορεύεται ἀπό τόν Θεό Πατέρα, ἀλλά εἶναι καί Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ. Σέ πολλές περιπτώσεις, ὀνομάζεται Πνεῦμα Χριστοῦ. Τό ἐπιβεβαιώνει ὁ Παῦλος λέγοντας: «Σεῖς δέν εἶσθε σαρκικοί, ἀλλά πνευματικοί ἐφ’ ὅσον μέσα σας κατοικεῖ Πνεῦμα Χριστοῦ». Καί «ἄν κάποιος δέν ἔχει Πνεῦμα Χριστοῦ, αὐτός δέν εἶναι δικός του». Ἀλλοῦ πάλι λέει: «Ἐπειδή εἶσθε υἱοί, ἔστειλε ὁ Θεός τό Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ του στίς καρδιές σας,τό ὁποῖο φωνάζει: Ἀββᾶ, Πατέρα».
Ἑπομένως τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπό τόν Θεό Πατέρα, τό δίδει ὅμως ὁ μονογενής Του Υἱός στούς ἀξίους. Ἄλλωστε εἶπε ὁ Κύριος: «Ὅλα ὅσα ἔχει ὁ Πατέρας εἶναι δικά μου».
Πῶς ὅμως ὁ Ἰησοῦς βαπτιζόταν καί δεχόταν τό Πνεῦμα;
Ἀπαντᾶμε: Δέν εἶχε ἀνάγκη τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος ὁ Κύριος ἀλλ’ ἐπενόησε σάν φιλάνθρωπος, ὁδόν σωτηρίας γιά μᾶς.
Γιατί ἄν πιστεύομε στόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιο Πνεῦμα καί κάνομε αὐτή τήν σωτήρια ὁμολογία –κατά τήν ὥρα τοῦ βαπτίσματος- μπροστά σέ πολλούς μάρτυρες, πλενόμαστε ἀπό κάθε ρύπο πού προέρχεται ἀπό τήν ἁμαρτία καί πλουτίζομε μέ τήν μέθεξη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γινόμαστε ἀκόμη κοινωνοί θείας φύσεως καί κερδίζομε τήν χάρη τῆς υἱοθεσίας.
Ἦταν λοιπόν ἀναγκαῖο, ταπεινώνοντας ὁ Λόγος τοῦ Πατρός τόν ἑαυτό Του καί δεχόμενος νά γίνει ὅμοιος μέ ἐμᾶς, νά γίνει πρότυπο καί ὁδός κάθε ἀγαθοῦ πράγματος.
Γιά νά μάθομε λοιπόν τήν δύναμη τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, καί ὅσα κερδίζομε προσερχόμενοι σ’ αὐτό, βαπτίζεται πρῶτα ὁ ἴδιος. Καί μετά τήν βάπτιση προσεύχεται, γιά νά διδάξει ὅσους ἀξιώθηκαν τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, ὅτι τό πιό ταιριαστό γι’ αὐτούς ἔργο εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή.
Ὁ εὐαγγελιστής λέγει ἀκόμη ὅτι ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοί, ὑπονοώντας ὅτι ἦταν ἀπό παλιά κλεισμένοι.
Εἶπε ὁ Χριστός: «Ἀπό ἐδῶ καί πέρα θά δεῖτε ἀνοιγμένους τούς οὐρανούς καί τούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ νά ἀνεβαίνουν καί νά κατεβαίνουν στόν Υἱό τοῦ ἀνθρώπου».
Γιατί ἀφοῦ ἔγινε μιά ποίμνη ἡ οὐράνια καί ἡ ἐπίγεια, καί ἀναδείχθηκε γιά ὅλους ἕνας ἀρχιποιμήν, ἀνοίχθηκε ὁ οὐρανός καί ἑνώθηκε ὁ ἐπίγειος ἄνθρωπος μέ τούς ἀγγέλους.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε στόν Χριστό σάν σέ μιά δεύτερη ἀρχή τοῦ γένους μας. Κατ’ οἰκονομίαν τό δέχεται πρῶτος ὁ Χριστός, ὄχι γιά τόν ἑαυτό Του, ἀλλά γιά μᾶς. Ἄλλωστε ὅλα τά ἀποκτήσαμε μέ τόν Χριστό καί μέσῳ Αὐτοῦ, πού μέ ἄπειρη συγκατάβαση, ἀναλαμβάνει ὅμοια μέ ἐμᾶς τά ἀνθρώπινα.
Μᾶς παρουσιάζεται ταπεινωμένος, τήν στιγμή πού σάν Θεός, ἔχει τό πᾶν.
Πτωχεύει μαζί μας, μόνο καί μόνο γιατί δέχθηκε νά φορέσει τήν δική μας εὐτέλεια.
Ἡ φωνή τοῦ Πατέρα, εἶπε κατά τήν στιγμή τοῦ βαπτίσματος γιά τόν Χριστό:
«Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός».
Γιατί ὁ ἀπό τήν φύση του ἀληθινός καί μονογενής Υἱός, ὅταν ἔγινε ἄνθρωπος χαρακτηρίσθηκε «Υἱός τοῦ Θεοῦ» ὄχι βέβαια γιατί τό χρειαζόταν ὁ ἴδιος νά ἀκούσει αὐτή τήν προσωνυμία, ἀλλά γιά νά παραπέμψει σέ μᾶς τήν δόξα τῆς υἱοθεσίας.
Καί ἔγινε ἔτσι δική μας ἀπαρχή καί πρωτότοκος καί δεύτερος Ἀδάμ.
Μ’ αὐτόν ὅλα ἔγιναν καινούργια.
Καί μέ τήν κοινωνία μας μέ τόν Χριστό, ἀποβάλομε τήν παλαιότητα τοῦ Ἀδάμ καί πλουτίζομε τήν ἐν Χριστῷ ἀνανέωση.-
Βαπτίζεται λοιπόν ὁ Ἰησοῦς, εὐλογώντας καί καθαρίζοντας τά νερά γιά χάρη μας. Ὁ μονογενής Λόγος τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἅγιος ἁγίων. Δέν εἶχε ὁ ἴδιος ἀνάγκη τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, οὔτε φυσικά χρειαζόταν ἄφεση ἁμαρτιῶν, τήν ὁποία κερδίζομε ἐμεῖς διά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Καί τήν κερδίζομε παίρνοντας ἀπό τόν ἀνεξάντλητο πλοῦτο τῶν δωρεῶν Του.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἐκπορεύεται ἀπό τόν Θεό Πατέρα, ἀλλά εἶναι καί Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ. Σέ πολλές περιπτώσεις, ὀνομάζεται Πνεῦμα Χριστοῦ. Τό ἐπιβεβαιώνει ὁ Παῦλος λέγοντας: «Σεῖς δέν εἶσθε σαρκικοί, ἀλλά πνευματικοί ἐφ’ ὅσον μέσα σας κατοικεῖ Πνεῦμα Χριστοῦ». Καί «ἄν κάποιος δέν ἔχει Πνεῦμα Χριστοῦ, αὐτός δέν εἶναι δικός του». Ἀλλοῦ πάλι λέει: «Ἐπειδή εἶσθε υἱοί, ἔστειλε ὁ Θεός τό Πνεῦμα τοῦ Υἱοῦ του στίς καρδιές σας,τό ὁποῖο φωνάζει: Ἀββᾶ, Πατέρα».
Ἑπομένως τό Ἅγιο Πνεῦμα ἐκπορεύεται ἀπό τόν Θεό Πατέρα, τό δίδει ὅμως ὁ μονογενής Του Υἱός στούς ἀξίους. Ἄλλωστε εἶπε ὁ Κύριος: «Ὅλα ὅσα ἔχει ὁ Πατέρας εἶναι δικά μου».
Πῶς ὅμως ὁ Ἰησοῦς βαπτιζόταν καί δεχόταν τό Πνεῦμα;
Ἀπαντᾶμε: Δέν εἶχε ἀνάγκη τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος ὁ Κύριος ἀλλ’ ἐπενόησε σάν φιλάνθρωπος, ὁδόν σωτηρίας γιά μᾶς.
Γιατί ἄν πιστεύομε στόν Πατέρα, τόν Υἱόν καί τό Ἅγιο Πνεῦμα καί κάνομε αὐτή τήν σωτήρια ὁμολογία –κατά τήν ὥρα τοῦ βαπτίσματος- μπροστά σέ πολλούς μάρτυρες, πλενόμαστε ἀπό κάθε ρύπο πού προέρχεται ἀπό τήν ἁμαρτία καί πλουτίζομε μέ τήν μέθεξη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Γινόμαστε ἀκόμη κοινωνοί θείας φύσεως καί κερδίζομε τήν χάρη τῆς υἱοθεσίας.
Ἦταν λοιπόν ἀναγκαῖο, ταπεινώνοντας ὁ Λόγος τοῦ Πατρός τόν ἑαυτό Του καί δεχόμενος νά γίνει ὅμοιος μέ ἐμᾶς, νά γίνει πρότυπο καί ὁδός κάθε ἀγαθοῦ πράγματος.
Γιά νά μάθομε λοιπόν τήν δύναμη τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, καί ὅσα κερδίζομε προσερχόμενοι σ’ αὐτό, βαπτίζεται πρῶτα ὁ ἴδιος. Καί μετά τήν βάπτιση προσεύχεται, γιά νά διδάξει ὅσους ἀξιώθηκαν τοῦ ἁγίου βαπτίσματος, ὅτι τό πιό ταιριαστό γι’ αὐτούς ἔργο εἶναι ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή.
Ὁ εὐαγγελιστής λέγει ἀκόμη ὅτι ἀνοίχθηκαν οἱ οὐρανοί, ὑπονοώντας ὅτι ἦταν ἀπό παλιά κλεισμένοι.
Εἶπε ὁ Χριστός: «Ἀπό ἐδῶ καί πέρα θά δεῖτε ἀνοιγμένους τούς οὐρανούς καί τούς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ νά ἀνεβαίνουν καί νά κατεβαίνουν στόν Υἱό τοῦ ἀνθρώπου».
Γιατί ἀφοῦ ἔγινε μιά ποίμνη ἡ οὐράνια καί ἡ ἐπίγεια, καί ἀναδείχθηκε γιά ὅλους ἕνας ἀρχιποιμήν, ἀνοίχθηκε ὁ οὐρανός καί ἑνώθηκε ὁ ἐπίγειος ἄνθρωπος μέ τούς ἀγγέλους.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε στόν Χριστό σάν σέ μιά δεύτερη ἀρχή τοῦ γένους μας. Κατ’ οἰκονομίαν τό δέχεται πρῶτος ὁ Χριστός, ὄχι γιά τόν ἑαυτό Του, ἀλλά γιά μᾶς. Ἄλλωστε ὅλα τά ἀποκτήσαμε μέ τόν Χριστό καί μέσῳ Αὐτοῦ, πού μέ ἄπειρη συγκατάβαση, ἀναλαμβάνει ὅμοια μέ ἐμᾶς τά ἀνθρώπινα.
Μᾶς παρουσιάζεται ταπεινωμένος, τήν στιγμή πού σάν Θεός, ἔχει τό πᾶν.
Πτωχεύει μαζί μας, μόνο καί μόνο γιατί δέχθηκε νά φορέσει τήν δική μας εὐτέλεια.
Ἡ φωνή τοῦ Πατέρα, εἶπε κατά τήν στιγμή τοῦ βαπτίσματος γιά τόν Χριστό:
«Αὐτός εἶναι ὁ Υἱός μου ὁ ἀγαπητός».
Γιατί ὁ ἀπό τήν φύση του ἀληθινός καί μονογενής Υἱός, ὅταν ἔγινε ἄνθρωπος χαρακτηρίσθηκε «Υἱός τοῦ Θεοῦ» ὄχι βέβαια γιατί τό χρειαζόταν ὁ ἴδιος νά ἀκούσει αὐτή τήν προσωνυμία, ἀλλά γιά νά παραπέμψει σέ μᾶς τήν δόξα τῆς υἱοθεσίας.
Καί ἔγινε ἔτσι δική μας ἀπαρχή καί πρωτότοκος καί δεύτερος Ἀδάμ.
Μ’ αὐτόν ὅλα ἔγιναν καινούργια.
Καί μέ τήν κοινωνία μας μέ τόν Χριστό, ἀποβάλομε τήν παλαιότητα τοῦ Ἀδάμ καί πλουτίζομε τήν ἐν Χριστῷ ἀνανέωση.-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου