«καί ἀναπαύσεται ἐπ’αὐτόν πνεῦμα...εὐσεβείας» (Ἠσαΐου 11,2).

 Ὁ Προφήτης Ἠσαΐας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀναφωνεῖ: «Στόν ἐπερχόμενο Μεσσία θά ἐπαναπαυθεῖ πνεῦμα εὐσεβείας»·«εὐθεῖα ἔγινε ἡ ὁδός τῶν εὐσεβῶν» (Ἠσ. 26,7). Ὁ σοφός Σολομών θά πεῖ στίς Παροιμίες του: «Ἡ πρός Θεόν εὐσέβεια εἶναι ἡ ἀρχή καί τό θεμέλιο τῆς ἀληθινῆς θείας σοφίας καί γνώσεως» (Παρ. 1,7)· «Οἱ ρίζες τῶν εὐσεβῶν εἶναι ἀσφαλεῖς. Αὐτοί κάι οἱ ἀπόγονοί τους θά εὐδοκιμήσουν» (Παρ. 12,12)· «Οἱ ἅγιες ἐπιθυμίες τῶν εὐσεβῶν τέρπουν καί γλυκαίνουν τήν ψυχή τους» (Παρ.13,19). Ἡ εὐσέβεια εἶναι ἰσχυροτέρα ἀπό ὅλα» (Σοφ. Σολ. 10,12). Καί ὁ σοφός Σειράχ διαλαλεῖ: «Σέ ὅλα πού ἐδημιούργησε ὁ Κύριος δίνει σοφία στούς εὐσεβεῖς νά τά κατανοοῦν» (Σοφ. Σειρ. 43,33)·

«Νά συναναστρέφεσαι πάντοτε μέ εὐσεβεῖς ἀνθρώπους, μέ αύτόν πού γνωρίζεις καλά, ὅτι προσπαθεῖ νά τηρεῖ τίς θεῖες ἐντολές καί ὁ ὁποῖος ἐάν περιπέσεις σέ θλίψεις θά σέ συμπονέσει» (Σοφ. Σειρ. 37,12).

Στήν σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς λέγει ὅτι οἱ ἀγῶνες γιά τήν εὐσεβῆ ζωή ὠφελοῦν καί στή παροῦσα ζωή καί στήν μέλλουσα καί αὐτός εἶναι λόγος ἀξιόπιστος. Γι’αὐτό καί ἐμεῖς καί κοπιάζουμε καί ὀνειδιζόμαστε, ἐπειδή ἔχουμε στηρίξει τίς ἐλπίδες μας στόν ζωντανό Θεό πού εἶναι ἡ σωτηρία ὅλων τῶν ἀνθρώπων (Α΄ Τιμ. δ΄, 9-10). Κόπους καί ὀνειδισμούς ὑπέφερε ὁ μακάριος Παῦλος γιά τήν εὐσέβεια. Ὑβρίζεται, μαστιγώνεται, πληγώνεται, φυλακίζεται γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ καί τή διάδοση τῶν θείων ἐντολῶν Του. Γι’αὐτό καί μέ παρρησία ὁμολογεῖ: «Ἐκεῖνοι πού θέλουν νά ζήσουν μέ εὐσέβεια θά διωχθοῦν» (Β΄Τιμ.γ΄,12). Εἶναι παλαιό τό φαινόμενο νά γίνονται στόχος ἐμπαιγμῶν οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀρετῆς. Ὅπως ὁ Χριστός ἐμπαίχθηκε καί χλευάσθηκε, ἔτσι καί ὅσοι ἀκολουθοῦν τόν Νόμο Του ὑβρίζονται. Ὀνομάζονται μωροί, καθυστερημένοι, ἀναχρονιστικοί, δειλοί, ἀνίκανοι. Οἱ συνήθειές τους καί ὁ τρόπος ζωῆς ἔρχονται σέ πλήρη ἀντίθεση μέ τό νέο σχῆμα ζωῆς πού διαμορφώνει ἡ ἐξέλιξη καί ἡ πρόοδος. Στήν ἰσοπέδωση τῶν πάντων αὐτοί ἀντιδροῦν μέ τήν ἐμμονή τους στήν παράδοση. Στήν ἀνατροπή τῶν ἰδανικῶν μένουν ἀμετακίνητοι σέ αὐτά πού παρέλαβαν ἀπό τούς πατέρες τους. Στή νέα ἠθική τῆς ἀσυδοσίας δέν ἐνδίδουν, ἀλλά, ἀντί παντός τιμήματος, ζοῦν «κατά Θεόν» καί προσφέρουν τόν ἑαυτό τους «θυσία ζῶσα» στό θυσιαστήριο τῆς τιμῆς. Γνωρίζουν ὅτι θά ἔχουν θλίψεις ἀλλά παίρνουν θάρρος ἀπό τόν Κύριο «θαρσεῖτε, ἐγώ ἔχω νικήσει τόν κόσμο» (Ἰω. 16,33). Στήν σημερινή ἐποχή ὁ λόγος γιά τήν εὐσέβεια, ὅπως τήν κηρύττει τό Εὐαγγέλιο καί τή βιώνει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία προκαλεῖ τόν γέλωτα καί τήν εἰρωνεία. Τά μέσα ἐνημέρωσης προβάλλουν νέα ἤθη, νέες συνήθειες, νέους τρόπους, ξένους πρός τήν παράδοση τοῦ λαοῦ μας. Ὁ ἄκρατος μιμητισμός μᾶς ἔχει ὁδηγήσει στήν ἀπεμπόλιση κάθε ἑλληνικοῦ στοιχείου καί στήν ἀποδοχή κάθε ξενόφερτου, ἀταίριαστου πρός τήν ψυχολογία τοῦ λαοῦ μας. Πρός Θεοῦ, νά μήν ἐπιτρέψουμε σέ κανένα νά μᾶς ἀφαιρέσει τή ζωογόνο πνοή τῆς εὐσεβείας μας.

Ἡ σοφία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας ἰδιαίτερα θά μᾶς διαφωτίσει:

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος σημειώνει: Ἡ εὐσέβεια εἶναι πράξη πού ξεκινᾶ ἀπό τόν Θεό καί ἀκολουθεῖ τόν Θεό. Εὐσέβεια εἶναι ἡ μέ τή βοήθεια τῆς πίστεως μέριμνα γιά σωστή ζωή. Εἶναι ἡ μητέρα τῶν ἀρετῶν· εἶναι πρόξενος ὅλων τῶν ἀγαθῶν, καθότι ἕλκει τή Θεία Πρόνοια. Εὐσέβεια εἶναι δικαιοσύνη πρός τόν Θεό, σωστή ἀντίληψη γιά τόν Θεό, ἔντιμη στάση ἀπέναντί Του. Ἡ εὐσέβεια εἶναι σοφία.

Στά λόγια τοῦ εὐσεβοῦς ὑπάρχει πάντα σοφία καί ἀπό τό στόμα του αὐξάνει πάντα ἡ δοξολογία. Ὁ εὐσεβής καί σοφός ἄνθρωπος ὑπάρχει παντοτινά φωτεινός σάν τόν ἥλιο. Ὁ εὐσεβής ζεῖ σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τόν Ὁποῖο ὑπεραγαπᾶ καί τόν λατρεύει μέ ὅλη τήν ψυχή καί τήν καρδιά του. Ὁ τρόπος τῆς ζωῆς του εἶναι σύμφωνος μέ τίς ἀρχές τοῦ Εὐαγγελίου, σηκώνει τόν σταυρό του καί ἀκολουθεῖ τόν Χριστό. Ἐργάζεται γιά τήν ἀπόκτηση τῆς ἀρετῆς καί πραγματώνει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τό ἀγαθό, τό εὐάρεστο καί τό τέλειο. 

Τό στόμα του λέει πάντοτε τήν ἀλήθεια καί ἡ καρδιά του ἀγαπᾶ τήν δικαιοσύνη. Σάν ἄρχοντας εἶναι ἄριστος κυβερνήτης. Σάν πατέρας ὑπόδειγμα ἀρετῆς πρός τά παιδιά του. Ὡς πολίτης ὠφέλιμος στήν κοινωνία καί ὡς φίλος ἀνεκτίμητος θησαυρός. Αὐτή εἶναι ἡ εὐσέβεια καί αὐτή εἶναι ἡ ἀξία καί ἡ δύναμή της. 

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: Ἀμέ τί θά δοῦμεν, γιά νά εἰποῦμεν ὅτι ἐσώσαμε τήν ψυχήν μας; Τάς ἀρετάς θά δοῦμε! Ὅταν ἔχεις τά ἔργα τῆς ἀρετῆς, αὐτά εἶναι ἡ σεσωσμένη ψυχή καί αὐτά εἶναι ὁ Χριστός· ἔχει αὐτά ὁ ἄνθρωπος; Στήν ψυχή του κάτοικος εἶναι ὁ Θεός. Ὅταν θά βγεῖ ἡ ψυχή τοῦ τοιούτου ἀνθρώπου, ὠσάν φτερό ἐλαφρό θά ἀνέβη εἰς τά σκηνώματα τά οὐράνια, νά ἀπολαύσει τό φῶς ἐκεῖνο τό ἀνεκλάλητο, τόν ἀέρα ἐκεῖνον τόν εὐωδιαστικόν καί θά ἰδῆ ὅλα τά τάγματα τῶν ἀγγέλων νά τήν ὑποδέχονται.

Χριστιανοί μου,

ὁ εὐσεβής, ὁ ἄνθρωπος τῆς πίστεως, πού ζεῖ καθημερινά τή μετάνοια καί τή χαρά τῆς λειτουργικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας, εἶναι ὁ τύπος ἀνθρώπου πού χρειάζεται ἡ ἐποχή μας. Ἄς γράψουμε μέ χρυσᾶ γράμματα στίς καρδιές μας τίς σοφές παραγγελίες τοῦ Ἀποστόλου τῶν Ἐθνῶν Παύλου, τίς ὁποῖες ἀπευθύνει στό μαθητή του Τιμόθεο στήν πρώτη του ἐπιστολή πρός αὐτόν «Νά διάγεις βίο μέ εὐσέβεια» (2,2)· «γύμναζε τόν ἑαυτό σου στήν εὐσέβεια» (4,7)· «νά διδάσκεις τούς ὀρθούς λόγους τοῦ Κυρίου μας πού εἶναι σύμφωνοι μέ τήν εὐσέβεια» ( 6,3).

Ἀδελφοί μου,

ὅποιος ζεῖ τό πνεῦμα τῆς γνήσιας εὐσέβειας εἶναι δημιουργικός, τίμιος, καθαρός, εἰρηνικός, προοδευτικός μέ ἕνα λόγο ἀνακαινισμένος ἄνθρωπος. Σέ τέτοιους ἀνθρώπους μπορεῖ νά στηριχθεῖ μιά κοινωνία. «Ὑπέρ τῶν εὐσεβῶν καί ὀρθοδόξων χριστιανῶν» δέεται καθημερινά ἡ Ἐκκλησία μας. Αὐτούς γνωρίζει νά τούς ἐλευθερώνει ὁ Κύριος ἀπό τόν πειρασμό (Β΄Πέτρου 2,9). Ἄς κρατήσουμε τή φλόγα τῆς πίστεως μαζί μέ τήν πατρώα εὐσέβεια, γιατί αὐτή πάλι θά φωτίσει τό γένος μας. Τό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί πάλι θά ἐπικρατήσει γιατί αὐτό μόνο εἶναι γνήσιο καί ἀληθινό.

Γένοιτο!