Κυριακή ΙΔ’ Λουκά-Η κραυγή του τυφλού είναι η κραυγή ενός κόσμου που ζει μέσα στο σκοτάδι και που αναζητά το φως.

 Κάθεται στην άκρη του δρόμου, πιθανόν σε πολυσύχναστο δρόμο και ζητιανεύει. Πρέπει να ζήσει αλλά είναι τυφλός, να εργαστεί δεν μπορεί και ποιος τον θέλει άλλωστε; Κάθεται και ζητά ελάχιστα της αγάπης του κόσμου. Αισθάνεται δυστυχής, καταλαβαίνει πόσα του λείπουν από την ζωή. Τα μάτια είναι εκείνα που δίνουν νόημα σ’ αυτήν. Βλέπει ο άνθρωπος την δημιουργία του Θεού, το θαύμα της μεγαλοσύνης Του και μετέχει σ’ αυτήν την μεγαλοσύνη και η ζωή του γίνεται ευτυχισμένη.

  Όμως για τον τυφλό του σημερινού ευαγγελικού αναγνώσματος η ζωή του δεν είναι ευτυχισμένη. Περιμένει την ελεημοσύνη του κόσμου και ζει κάθε μέρα με τον οίκτο. Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο από το να σε λυπούνται οι άνθρωποι και αυτό το αισθάνεται ο τυφλός της Ιεριχούς.

 Γι αυτό μόλις μαθαίνει από τον θόρυβο που γίνεται ότι πλησιάζει ο Χριστός, αρχίζει να κραυγάζει «Ιησού υιέ Δαυίδ ελέησον με». Ανέλπιστη ευκαιρία, είναι δυνατόν να την χάσει; Οι άλλοι του φωνάζουν να σιωπήσει, αν είναι δυνατόν! Στην οικουμένη να ακουσθεί δεν τον ενδιαφέρει. Γνωρίζει τι σημαίνει σκοτάδι και το ζει. Τώρα που το φως περνά από εμπρός του θα αφήσει να προσπεράσει; Δεν είναι δυνατόν. Πιο δυνατά, πιο επίμονα κραυγάζει. Κραυγή αγωνίας για λύτρωση από τα μαύρα σκοτάδια.

 Πολλές κραυγές ακούστηκαν αδελφοί μου όταν ο Χριστός μας ήταν κάτω στην γη. Κραυγές πόνου και αγωνίας. Σωματικά και ψυχικά υπέφεραν οι άνθρωποι. Ο πόθος της σωματικής και ψυχικής σωτηρίας τους έκαιγε. Γι αυτό πάντα ανταποκρινόταν σε κάθε πόνο και κάθε ανάγκη των ανθρώπων. Και σήμερα το ίδιο ο Χριστός ανταποκρίνεται στις ανάγκες των ανθρώπων αρκεί με πίστη να του ζητάμε σαν τον τυφλό.

 Λεπροί και τυφλός όπως ακούσαμε ζητούν με αγωνία την βοήθεια του Χριστού μας. Πραγματικές κραυγές γεμάτες πόνο αλλά και συμβολική σημασία. Είναι οι κραυγές της κοινωνίας διαχρονικά, μιας κοινωνίας τραυματισμένης και μολυσμένης από την λέπρα της αμαρτίας. Η κραυγή του τυφλού είναι η κραυγή ενός κόσμου που ζει μέσα στο σκοτάδι και που αναζητά το φως.

 Φωνάζει ο τυφλός για να τον ακούσει ο Χριστός διότι γνωρίζει παρ’ ότι είναι τυφλός, ότι είναι «το Φως του κόσμου». Είναι αυτός που διέλυσε το αρχέγονο σκοτάδι με την προσταγή του «Γενηθήτω Φως». Είναι αυτός που είπε «εγώ ειμί το φως του κόσμου».

 Είναι τυφλός και αισθάνεται την τύφλωσή του. Δυστυχώς υπάρχει και μια άλλη τύφλωση, δεν είναι μοναδική. Είναι η ψυχική τύφλωση ασύγκριτα μεγαλύτερη από την σωματική. Έχει και η ψυχή μάτια που και αυτά τυφλώνονται και αυτό δυστυχώς είναι το χειρότερο, διότι οι συνέπειες της πνευματικής τύφλωσης είναι καταστροφικές και αιώνιες, οδηγούν τον άνθρωπο στην αιώνια απώλεια. Ο άνθρωπος κατ’ εξοχήν σήμερα, περνά άπειρες ώρες της ζωής του ασχολούμενος με την όρασή του εξ αιτίας των ηλεκτρονικών μέσων, όμως δυστυχώς ωφελείται ελάχιστα· είναι μέχρι και φοβερά ζημιογόνα για την πνευματική του κατάρτιση.

Τα ηλεκτρονικά μέσα οδηγούν τον άνθρωπο πολλές φορές, στην καταστροφή. Τα δελτία ειδήσεων είναι γεμάτα από τραγικές περιπτώσεις εξαιτίας τηλεοπτικών εγκλημάτων, εκβιασμών και κάθε είδους αμαρτίας.

Αδελφοί μου ο Χριστός μας λέγει: «ἐάν ὁ ὀφθαλμός σου καθαρός ῇ ὅλον τό σῶμα καθαρόν ἔσται». Η είσοδος της ψυχής μας είναι τα μάτια μας. Από τα μάτια ιδιαίτερα ο άνθρωπος λαμβάνει κάθε μήνυμα και κάθε ερέθισμα του κόσμου. Από αυτά διαμορφώνει και τον δικό του ψυχικό και πνευματικό κόσμο.

Χρειάζεται προσοχή ώστε να φροντίζουμε να χρησιμοποιούμε την όρασή μας, αυτό το ανεκτίμητο δώρο του Θεού, σωστά και με προσοχή γιατί από αυτό φωτίζεται ή τυφλώνεται η ψυχή μας. Αμήν!