Χωρίζεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν Χριστό; Τότε χωρίζεται ἀπὸ τὴν μοναδικὴ λογικὴ ἔννοια τοῦ «ὄντος» του, τῆς ζωῆς του, τῆς ὑπάρξεώς του. Χωριζόμενος ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ τὸν Χριστό, χωρίζεται καὶ ἀπὸ τὴν μόνη λογικὴ ἔννοια τῆς ψυχῆς του, τοῦ «νοός» του, τῆς συνειδήσεώς του, τοῦ θελήματός του, τοῦ σώματός του.
Τί εἶναι ὁ ἀνθρώπινος νοῦς χωρὶς τὸν Χριστό;
Είναι ἕνας μαρτυρικός, βασανιστικὸς θρῆνος. Τί εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου χωρὶς τὸν Χριστό; Εἶναι ἕνα ὁμιλούμενο σκιάχτρο. Τί εἶναι ἡ συνείδησή του, ἢ βούλησή του; Εἶναι ἕνας ἀπελπισμένος τυφλός. Τί εἶναι τὸ σῶμα τοῦ χωρὶς τὸ Χριστό; Εἶναι ἕνα ἀηδιαστικό, σιχαμερὸ σκουλήκι. Τί εἶναι τὸ θέλημά του; Εἶναι ἕνας ἀβοήθητος ἐγκληματίας. Τί εἶναι γενικὰ ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Χριστό; Εἶναι ἕνα φοβερὸ ἐξωτερικὸ θέαμα. Ἔτσι καὶ κάθε ἄλλο δημιούργημα, ἀπὸ τὸν ἄγγελο μέχρι καὶ τὸ πιὸ ἀσήμαντο ὅν, χάνει κάθε λογικὴ ἔννοια τῆς ὑπάρξεώς του, ἂν δὲν διατηρήσει στὸ «εἶναι» του, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.
Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ μοναδικὴ διασπαστικὴ δύναμη, ποὺ χωρίζει καὶ διακόπτει κάθε δεσμὸ μὲ τὸν Θεό. Χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό, χωρίζει τὸν ἄγγελο καὶ κάθε ἄλλο ὅν. Ἔτσι, ἀπομακρύνοντας ἡ ἁμαρτία τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό, τὸν καταβυθίζει στὴ μωρία, στὴν χωρὶς νόημα κατάσταση, στὸ θάνατο, στὸ διαβολισμὸ (στὸ κράτος τοῦ διαβόλου). Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ φιλάνθρωπος Κύριος, ὁ Θεὸς Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος καὶ μὲ τὴν ἕνωση στὸν Ἑαυτό Του, τῆς Θείας καὶ ἀνθρώπινης φύσεως, «ἀσυγχύτως καὶ ἀδιαιρέτως», καθάρισε τὴν φύση μας ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὴν παραφροσύνη, τὸν θάνατο καὶ τὸν διάβολο.
Έτσι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος πέρασε στὴ γῆ ὅλα τα μαρτύριά μας, ἔζησε ὅλες μας τὶς θλίψεις, καὶ σ’ ἐμᾶς τοὺς «πολύπλευρα νεκροὺς» ξανάδωσε ζωή, μᾶς ἀναβίωσε ἀπὸ τὶς «θνητότητές» μας, μᾶς ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς τάφους μας καὶ μᾶς ἀναβίβασε στὰ οὐράνια (Ἐφεσ. 2, 6-8).
Με τὴν Θεανθρώπινη ζωή Του καὶ τὴν ὁλόπλευρη Θεανθρώπινη «οἰκονομία» τῆς σωτηρίας, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἔδωσε τὶς Θεοχαριτωμένες δυνάμεις, μὲ τὶς ὁποῖες οἱ ἄνθρωποι γίνονται «οἰκεῖοι του Θεοῦ», γίνονται «γεγεννημένοι ἐκ τοῦ Θεοῦ καὶ σὺν Θεῶ», περιτειχίζονται στὴν ἁγία ἐκκλησία καὶ φθάνουν στὸ πλήρωμα τῆς ζωῆς καὶ τῆς αἰωνιότητας, διαμέσου τῆς εὐλογημένης Θεανθρωπότητας (Ἐφεσ. 2, 10-22). Σύμφωνα μὲ τὸν προαιώνιο προορισμὸ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό, ὅλοι εἶναι δημιουργημένοι γιὰ τὸν ἴδιο σκοπό, ὅλοι εἶναι κάτω ἀπὸ τὸν ἴδιο Κύριο καὶ Θεό, εἶναι κάτω ἀπὸ τὴν αἰώνια θεϊκὴ Ἀλήθεια, τὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀγαθότητά Του, ὅλοι εἶναι προορισμένοι «εἰς υἱοθεσίαν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς αὐτόν, κατὰ τὴν εὐδοκίαν τοῦ θελήματος αὐτοῦ» (Ἔφεσ. 1, 4-5).
Γι’ αὐτὸ σ’ ὅλους τους ἀνθρώπους εἴτε εἶναι Ἰουδαῖοι, εἴτε εἶναι Ἕλληνες, δοῦλοι ἢ ἐλεύθεροι, δόθηκε ἕνας, ὁ ἴδιος Σωτήρας καὶ μία, ἡ ἴδια σωτηρία, τὰ ἴδια μέσα καὶ οἱ ἴδιες δυνάμεις σωτηρίας, ἕνα καὶ τὸ ἴδιο Εὐαγγέλιο.
Η σωτηρία ἐπιτυγχάνεται διαμέσου τῆς εὐλογημένης, χαριτωμένης ψυχικῆς ἑνώσεως μὲ τὸν Σωτήρα Χριστό.
Και μετὰ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων μὲ τὶς οὐράνιες σωτηριώδεις δυνάμεις, ποὺ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, γίνονται κοινωνοὶ καὶ μὲ ὅλες τὶς Θεανθρώπινες λυτρωτικὲς δυνάμεις, οἱ ὁποῖες τοὺς καθαρίζουν ἀπὸ κάθε κακία καὶ ἁμαρτία καὶ τοὺς πληρώνουν, τοὺς γεμίζουν καὶ μὲ ὅλα τα «ἔνθεα καλὰ» (Ἐφεσ. 3, 6-7).
Και αὐτὸ συντελεῖται στὸ Θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, στὴν ὁποία βρίσκεται ὅλη ἡ Θεανθρώπινη οἰκονομία τῆς σωτηρίας, ἡ «οἰκονομία τοῦ μυστηρίου» τοῦ Θεοῦ, σὲ σχέση μὲ τὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ μὲ ὅλα τα ὄντα γενικά. Αὐτὸ τὸ πᾶν-θαυμαστὸ καὶ πᾶν-θαυματουργὸ μυστήριο τῆς ἐκκλησίας, θαυμάζεται ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ καὶ ἀποκαλύπτεται καὶ σ’ αὐτούς, διαμέσου τῆς ἐκκλησίας, ἡ «πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» καὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους μαθαίνουν καὶ αὐτοὶ τὴν ἀνείπωτη καὶ ἀπερινόητη σοφία καὶ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ (Ἐφεσ. 3, 9-10).
Τί εἶναι ὁ ἀνθρώπινος νοῦς χωρὶς τὸν Χριστό;
Είναι ἕνας μαρτυρικός, βασανιστικὸς θρῆνος. Τί εἶναι ἡ ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου χωρὶς τὸν Χριστό; Εἶναι ἕνα ὁμιλούμενο σκιάχτρο. Τί εἶναι ἡ συνείδησή του, ἢ βούλησή του; Εἶναι ἕνας ἀπελπισμένος τυφλός. Τί εἶναι τὸ σῶμα τοῦ χωρὶς τὸ Χριστό; Εἶναι ἕνα ἀηδιαστικό, σιχαμερὸ σκουλήκι. Τί εἶναι τὸ θέλημά του; Εἶναι ἕνας ἀβοήθητος ἐγκληματίας. Τί εἶναι γενικὰ ὁ ἄνθρωπος χωρὶς τὸν Χριστό; Εἶναι ἕνα φοβερὸ ἐξωτερικὸ θέαμα. Ἔτσι καὶ κάθε ἄλλο δημιούργημα, ἀπὸ τὸν ἄγγελο μέχρι καὶ τὸ πιὸ ἀσήμαντο ὅν, χάνει κάθε λογικὴ ἔννοια τῆς ὑπάρξεώς του, ἂν δὲν διατηρήσει στὸ «εἶναι» του, τὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.
Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἡ μοναδικὴ διασπαστικὴ δύναμη, ποὺ χωρίζει καὶ διακόπτει κάθε δεσμὸ μὲ τὸν Θεό. Χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό, χωρίζει τὸν ἄγγελο καὶ κάθε ἄλλο ὅν. Ἔτσι, ἀπομακρύνοντας ἡ ἁμαρτία τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεό, τὸν καταβυθίζει στὴ μωρία, στὴν χωρὶς νόημα κατάσταση, στὸ θάνατο, στὸ διαβολισμὸ (στὸ κράτος τοῦ διαβόλου). Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ φιλάνθρωπος Κύριος, ὁ Θεὸς Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος καὶ μὲ τὴν ἕνωση στὸν Ἑαυτό Του, τῆς Θείας καὶ ἀνθρώπινης φύσεως, «ἀσυγχύτως καὶ ἀδιαιρέτως», καθάρισε τὴν φύση μας ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, τὴν παραφροσύνη, τὸν θάνατο καὶ τὸν διάβολο.
Έτσι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος πέρασε στὴ γῆ ὅλα τα μαρτύριά μας, ἔζησε ὅλες μας τὶς θλίψεις, καὶ σ’ ἐμᾶς τοὺς «πολύπλευρα νεκροὺς» ξανάδωσε ζωή, μᾶς ἀναβίωσε ἀπὸ τὶς «θνητότητές» μας, μᾶς ἀνέστησε ἀπὸ τοὺς τάφους μας καὶ μᾶς ἀναβίβασε στὰ οὐράνια (Ἐφεσ. 2, 6-8).
Με τὴν Θεανθρώπινη ζωή Του καὶ τὴν ὁλόπλευρη Θεανθρώπινη «οἰκονομία» τῆς σωτηρίας, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἔδωσε τὶς Θεοχαριτωμένες δυνάμεις, μὲ τὶς ὁποῖες οἱ ἄνθρωποι γίνονται «οἰκεῖοι του Θεοῦ», γίνονται «γεγεννημένοι ἐκ τοῦ Θεοῦ καὶ σὺν Θεῶ», περιτειχίζονται στὴν ἁγία ἐκκλησία καὶ φθάνουν στὸ πλήρωμα τῆς ζωῆς καὶ τῆς αἰωνιότητας, διαμέσου τῆς εὐλογημένης Θεανθρωπότητας (Ἐφεσ. 2, 10-22). Σύμφωνα μὲ τὸν προαιώνιο προορισμὸ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό, ὅλοι εἶναι δημιουργημένοι γιὰ τὸν ἴδιο σκοπό, ὅλοι εἶναι κάτω ἀπὸ τὸν ἴδιο Κύριο καὶ Θεό, εἶναι κάτω ἀπὸ τὴν αἰώνια θεϊκὴ Ἀλήθεια, τὴν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν ἀγαθότητά Του, ὅλοι εἶναι προορισμένοι «εἰς υἱοθεσίαν διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς αὐτόν, κατὰ τὴν εὐδοκίαν τοῦ θελήματος αὐτοῦ» (Ἔφεσ. 1, 4-5).
Γι’ αὐτὸ σ’ ὅλους τους ἀνθρώπους εἴτε εἶναι Ἰουδαῖοι, εἴτε εἶναι Ἕλληνες, δοῦλοι ἢ ἐλεύθεροι, δόθηκε ἕνας, ὁ ἴδιος Σωτήρας καὶ μία, ἡ ἴδια σωτηρία, τὰ ἴδια μέσα καὶ οἱ ἴδιες δυνάμεις σωτηρίας, ἕνα καὶ τὸ ἴδιο Εὐαγγέλιο.
Η σωτηρία ἐπιτυγχάνεται διαμέσου τῆς εὐλογημένης, χαριτωμένης ψυχικῆς ἑνώσεως μὲ τὸν Σωτήρα Χριστό.
Και μετὰ τὴν κοινωνία τῶν ἀνθρώπων μὲ τὶς οὐράνιες σωτηριώδεις δυνάμεις, ποὺ ἐπιτυγχάνεται μὲ τὸ Εὐαγγέλιο, γίνονται κοινωνοὶ καὶ μὲ ὅλες τὶς Θεανθρώπινες λυτρωτικὲς δυνάμεις, οἱ ὁποῖες τοὺς καθαρίζουν ἀπὸ κάθε κακία καὶ ἁμαρτία καὶ τοὺς πληρώνουν, τοὺς γεμίζουν καὶ μὲ ὅλα τα «ἔνθεα καλὰ» (Ἐφεσ. 3, 6-7).
Και αὐτὸ συντελεῖται στὸ Θεανθρώπινο σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, στὴν ὁποία βρίσκεται ὅλη ἡ Θεανθρώπινη οἰκονομία τῆς σωτηρίας, ἡ «οἰκονομία τοῦ μυστηρίου» τοῦ Θεοῦ, σὲ σχέση μὲ τὸ ἀνθρώπινο γένος καὶ μὲ ὅλα τα ὄντα γενικά. Αὐτὸ τὸ πᾶν-θαυμαστὸ καὶ πᾶν-θαυματουργὸ μυστήριο τῆς ἐκκλησίας, θαυμάζεται ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ καὶ ἀποκαλύπτεται καὶ σ’ αὐτούς, διαμέσου τῆς ἐκκλησίας, ἡ «πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ» καὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἀνθρώπους μαθαίνουν καὶ αὐτοὶ τὴν ἀνείπωτη καὶ ἀπερινόητη σοφία καὶ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ (Ἐφεσ. 3, 9-10).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου