Διδάσκαλε, ήνεγκα τον υιόν μου προς σε…»
Ο καθένας μας πρέπει να γνωρίζει πως η αγάπη του Χριστού προς τα παιδιά ήταν ασυγκρίτως μεγάλη. Τα αγκάλιασε, τα ευλόγησε, μας είπε πως πρέπει να γίνουμε σαν τα παιδιά για να σωθούμε. Την αγάπη του αυτή την έδειξε και μέσα από τα θαύματά του. Ανέστησε την κόρη του Ιαείρου, απάλλαξε την κόρη της Χαναναίας από το ακάθαρτο πνεύμα, θεράπευσε τον άρρωστο γιο του βασιλικού στην Κανά της Γαλιλαίας, ανέστησε τον γιο της χήρας εκείνης στην Ναΐν, αλλά θεράπευσε και τον δυστυχή σεληνιαζόμενο νέο της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής.
Ο πονεμένος πατέρας του πέφτει στα γόνατα και παρακαλεί. Ο Χριστός όμως ζητάει πίστη. Ο πατέρας κραυγάζει: «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία». Τα δάκρυα, το φρικτό θέαμα του νέου, μα περισσότερο η πίστη του πατέρα συγκινούν τον Κύριο και έτσι θεραπεύεται ο νέος.
Αξιοσπούδαστη η πράξη του πατέρα! Αναζητεί τον Κύριο, τον βρίσκει, γονατίζει μπροστά του, ομολογεί την πίστη και θερμοπαρακαλεί. Όλη αυτή η στάση γεννά πολλά ερωτήματα για τους σημερινούς γονείς. Πού οδηγούν άραγε τα παιδιά τους; Πού τα κατευθύνουν; Πώς τα διαπαιδαγωγούν; Και αν τυχόν παρεκλίνουν πού καταφεύγουν για βοήθεια;
Μια μεγάλη κατηγορία γονέων αδιαφορεί. Μένει ανυποψίαστη για τις τεράστιες ευθύνες που έχει προς τα παιδιά. Το ενδιαφέρον τους εξαντλείται στην εξασφάλιση υλικών αγαθών και ανέσεων. Μην λείψει τίποτε στα παιδιά. Να τραφούν. Να ντυθούν. Να μορφωθούν. Να καταλάβουν σημαντικό πόστο. Να έχουν άφθονα χρήματα. Οι γονείς αυτοί βλέπουν τα παιδιά τους μόνο ως σάρκες! Τους διαφεύγει πως έχουν και ψυχή. Λησμονούν το καθήκον τους να τα οδηγήσουν στο Χριστό.
Την εγκληματική αμέλεια των γονέων την αναπληρώνει το πεζοδρόμιο. Ο σωματέμπορος. Ο έμπορος των ναρκωτικών. Ο ξεσκολισμένος συμμαθητής ή συμμαθήτρια. Το κλαμπ. Το μπαράκι της γειτονιάς με τα χαμηλά φώτα.
Άλλη κατηγορία γονέων είναι οι λεγόμενοι μοντέρνοι και προοδευτικοί γονείς. Αυτοί πιπιλίζουν την καραμέλα της ελευθερίας και του προοδευτικού πνεύματος. Θεωρούν αναχρονιστικό να οδηγηθούν τα παιδιά στο Χριστό, στην Εκκλησία, στο Κατηχητικό. Σαφώς και όλα τα ανωτέρω τα ειρωνεύονται δεόντως. Δεν έχουν το ηθικό σθένος και κύρος να μιλήσουν στις καρδιές των παιδιών τους. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Η τρίτη κατηγορία είναι οι υπεύθυνοι γονείς. Αυτοί που αισθάνονται το χρέος τους. Αυτοί που αναμετρούν καθημερινά τις ευθύνες τους. Που έχουν συνείδηση του μεγαλείου και του βάρους της αποστολής τους. Μα πάνω απ’ όλα πιστεύουν στο Θεό. Παλεύουν όχι μόνο για την υλική, αλλά προπάντων για την πνευματική ανάδειξη των παιδιών τους. Αγωνίζονται για την χριστιανική ανατροφή τους.
Αυτό που ζητούν και έχουν ανάγκη οι νέοι μας σήμερα είναι ο Θεός. Απογοητεύτηκαν από τους ψευδομεσσίες και την αναρχούμενη θάλασσα των συστημάτων και ιδεολογιών. Ζητούν τον αληθινό Θεό. Έχουμε ιερή υποχρέωση όλοι μας, ιδιαίτερα οι γονείς, στην ώρα αυτή της αναζήτησης να σταθούμε κοντά τους.
Ο πατέρας της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, αγαπητέ αναγνώστη, δίνει το φωτεινό παράδειγμα. Σωτηρία και προκοπή των παιδιών μόνο κοντά στο Χριστό υπάρχει. Αποτελεί χρέος μας να τα οδηγήσουμε κοντά του. Όχι με λόγια. Με το παράδειγμά μας! Αμήν.
Ο καθένας μας πρέπει να γνωρίζει πως η αγάπη του Χριστού προς τα παιδιά ήταν ασυγκρίτως μεγάλη. Τα αγκάλιασε, τα ευλόγησε, μας είπε πως πρέπει να γίνουμε σαν τα παιδιά για να σωθούμε. Την αγάπη του αυτή την έδειξε και μέσα από τα θαύματά του. Ανέστησε την κόρη του Ιαείρου, απάλλαξε την κόρη της Χαναναίας από το ακάθαρτο πνεύμα, θεράπευσε τον άρρωστο γιο του βασιλικού στην Κανά της Γαλιλαίας, ανέστησε τον γιο της χήρας εκείνης στην Ναΐν, αλλά θεράπευσε και τον δυστυχή σεληνιαζόμενο νέο της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής.
Ο πονεμένος πατέρας του πέφτει στα γόνατα και παρακαλεί. Ο Χριστός όμως ζητάει πίστη. Ο πατέρας κραυγάζει: «Πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία». Τα δάκρυα, το φρικτό θέαμα του νέου, μα περισσότερο η πίστη του πατέρα συγκινούν τον Κύριο και έτσι θεραπεύεται ο νέος.
Αξιοσπούδαστη η πράξη του πατέρα! Αναζητεί τον Κύριο, τον βρίσκει, γονατίζει μπροστά του, ομολογεί την πίστη και θερμοπαρακαλεί. Όλη αυτή η στάση γεννά πολλά ερωτήματα για τους σημερινούς γονείς. Πού οδηγούν άραγε τα παιδιά τους; Πού τα κατευθύνουν; Πώς τα διαπαιδαγωγούν; Και αν τυχόν παρεκλίνουν πού καταφεύγουν για βοήθεια;
Μια μεγάλη κατηγορία γονέων αδιαφορεί. Μένει ανυποψίαστη για τις τεράστιες ευθύνες που έχει προς τα παιδιά. Το ενδιαφέρον τους εξαντλείται στην εξασφάλιση υλικών αγαθών και ανέσεων. Μην λείψει τίποτε στα παιδιά. Να τραφούν. Να ντυθούν. Να μορφωθούν. Να καταλάβουν σημαντικό πόστο. Να έχουν άφθονα χρήματα. Οι γονείς αυτοί βλέπουν τα παιδιά τους μόνο ως σάρκες! Τους διαφεύγει πως έχουν και ψυχή. Λησμονούν το καθήκον τους να τα οδηγήσουν στο Χριστό.
Την εγκληματική αμέλεια των γονέων την αναπληρώνει το πεζοδρόμιο. Ο σωματέμπορος. Ο έμπορος των ναρκωτικών. Ο ξεσκολισμένος συμμαθητής ή συμμαθήτρια. Το κλαμπ. Το μπαράκι της γειτονιάς με τα χαμηλά φώτα.
Άλλη κατηγορία γονέων είναι οι λεγόμενοι μοντέρνοι και προοδευτικοί γονείς. Αυτοί πιπιλίζουν την καραμέλα της ελευθερίας και του προοδευτικού πνεύματος. Θεωρούν αναχρονιστικό να οδηγηθούν τα παιδιά στο Χριστό, στην Εκκλησία, στο Κατηχητικό. Σαφώς και όλα τα ανωτέρω τα ειρωνεύονται δεόντως. Δεν έχουν το ηθικό σθένος και κύρος να μιλήσουν στις καρδιές των παιδιών τους. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Η τρίτη κατηγορία είναι οι υπεύθυνοι γονείς. Αυτοί που αισθάνονται το χρέος τους. Αυτοί που αναμετρούν καθημερινά τις ευθύνες τους. Που έχουν συνείδηση του μεγαλείου και του βάρους της αποστολής τους. Μα πάνω απ’ όλα πιστεύουν στο Θεό. Παλεύουν όχι μόνο για την υλική, αλλά προπάντων για την πνευματική ανάδειξη των παιδιών τους. Αγωνίζονται για την χριστιανική ανατροφή τους.
Αυτό που ζητούν και έχουν ανάγκη οι νέοι μας σήμερα είναι ο Θεός. Απογοητεύτηκαν από τους ψευδομεσσίες και την αναρχούμενη θάλασσα των συστημάτων και ιδεολογιών. Ζητούν τον αληθινό Θεό. Έχουμε ιερή υποχρέωση όλοι μας, ιδιαίτερα οι γονείς, στην ώρα αυτή της αναζήτησης να σταθούμε κοντά τους.
Ο πατέρας της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, αγαπητέ αναγνώστη, δίνει το φωτεινό παράδειγμα. Σωτηρία και προκοπή των παιδιών μόνο κοντά στο Χριστό υπάρχει. Αποτελεί χρέος μας να τα οδηγήσουμε κοντά του. Όχι με λόγια. Με το παράδειγμά μας! Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου