ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΔΩΔΕΚΑ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ

Το κήρυγμα των Αποστόλων(Αγ.Κοσμά του Αιτωλού)

 Του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού

Και να ηξεύρετε, παιδιά μου, ετούτην την γην, όπου κατοικούμεν, την έχει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός.

Καθώς έχει ένας βασιλεύς και μαζώνει όλα τα βασιλικά χρέη και παίρνει από χωράφια, από αμπέλια και από τους ανθρώπους, και στέλνει ανθρώπους ιδικούς του και τα μαζώνουν κάθε χρόνον, και όταν τα πηγαίνουν εκείνοι έμπροσθεν εις τον βασιλέα χαίρεται ο βασιλεύς και τους δίδει μεγάλα χαρίσματα και τους έχει φίλους ήγαπημένους, έτσι έχει ο Χριστός την γην ωσάν αμπέλι, όλον τον κόσμον.

Και έβαλεν εργάτας τους δώδεκα Αποστόλους, τους ευλόγησε και τους έδωκε την χάριν του Αγίου Πνεύματος και ευθύς έμαθον τα γράμματα και όλες τις γλώσσες, ότι πρώτον οι Απόστολοι ήταν αγράμματοι και μίαν γλώσσαν μόνον ήξευραν, και αφού τους ηυλόγησε και τους εφύσησε εις το στόμα τους και έλαβον χάριν, όλα τα γράμματα και τις γλώσσες τις εμαθον.

 Και τους εστειλεν ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο αληθινός Θεός, εις όλον τον κόσμον και τους είπεν: Σύρτε εις όλον τον τόπον και εις όλην την γην, κάστρα και χωριά, και ειπέτε τους, αν ίσως θέλουν να ζήσουν και εδώ καλά και ειρηνικά και να τους βάλω εις τον παράδεισον, να πιστεύσουν και να βαπτίζωνται εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, και να φυλάγουν τα προστάγματα του αγίου Ευαγγελίου. 

Και εις οποίαν χώραν επήγαιναν οι Απόστολοι, είπεν ο Κύριος να ευλογούν την χώραν εκείνην. Και εις οποίαν χώραν και δεν τους δέχονται οι άνθρωποι, είπεν ο Κύριος: Να τινάζετε και τα παπούτσια σας από τον κονιορτόν και να φύγετε. Και ωσάν έλαβον οι Απόστολοι την χάριν και την ευλογίαν του Αγίου Πνεύματος, ευθύς έτρεξαν ωσάν αστραπή εις όλον τον κόσμον και μετ’ εκείνην την χάριν του Αγίου Πνεύματος ιάτρευον τυφλούς, λεπρούς, αρρώστους και τους δαιμονιζομένους, και, το μεγαλύτερον, με το όνομα του Χριστού μας επρόσταζαν τους νεκρούς και ανεσταίνονταν. 

Και εις οποίαν χώραν επήγαιναν οι Απόστολοι και τους εδέχονταν οι άνθρωποι, αρχιερείς, ιερείς, διακόνους, αναγνώστας έκαμναν και εκκλησίας, και ευλογούνταν η χώρα εκείνη και εγίνονταν ένας επίγειος παράδεισος, μία μεγάλη χαρά και ευφροσύνη, κατοικία των Αγγέλων, κατοικία του Χριστού μας. Και εις οποίαν χώραν επήγαιναν οι Απόστολοι και δεν τους εδέχονταν οι άνθρωποι, δεν ευλογούνταν η χώρα εκείνη, έμενε κατάρα και όχι ευλογία, κατοικία του διαβόλου και όχι του Χριστού μας.

Οι Άγιοι Απόστολοι. (Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα)

 Ας πάρουμε παράδειγμα τους αγίους Αποστόλους.

Ο καθένας από τους αγίους Αποστόλους είχε διαφορετικό χαρακτήρα. Ο Κύριος, επειδή γνώριζε τις αδυναμίες μας, μας έδωσε Αποστόλους με διαφορετικό χαρακτήρα έτσι ώστε ο καθένας τους να είναι παράδειγμα για μας.

Για παράδειγμα ο απόστολος Πέτρος είχε δυνατή πίστη. Για την πίστη του μίλησε ο ίδιος ο Κύριος λέγοντας γι’ αυτόν: «Σ’ αυτή την πέτρα θα χτίσω την εκκλησία». Παρόλο όμως πού είχε τόση δυνατή πίστη αρνήθηκε τρεις φορές τον Κύριο. Η άρνηση του Πέτρου αποτελεί για μας τούς αδύναμους ανθρώπους δίδαγμα. Όπως βέβαια είναι γνωστό ο απόστολος Πέτρος στη συνέχεια μετάνιωσε.

Ο Χριστός θα συγχωρούσε και τον Ιούδα, αν μετάνιωνε…

Ο Ιούδας διέπραξε μεγάλη αμαρτία, όταν πρόδωσε τον Χριστό. Το έκανε, γιατί δεν είχε δυνατή πίστη και συνέχεια σκεφτόταν για τα υλικά.

Ο Ιούδας συνεχώς σκεφτόταν πώς ο Χριστός θα γινόταν ένας κοσμικός αυτοκράτορας και πώς ο ίδιος θα γινόταν δικαστής σέ κοσμικό δικαστήριο. Ακόμη πίστευε πώς θα υπερασπιζόταν τον Χριστό, επειδή είχε επαφές με το συνέδριο. Η εξέλιξη βέβαια ήταν διαφορετική.

Έτσι πάντα συμβαίνει με όλους όσους ελπίζουν σέ κοσμικά γεγονότα και κοσμικά πράγματα.

Μερικοί άνθρωποι φτάνουν σέ ένα σημείο από το οποίο μετά δεν μπορούν να επιστρέψουν, όταν ο στόχος της ζωής τους είναι αυτός ο κόσμος και όχι η αιωνιότητα.

Ο απόστολος Πέτρος, όταν αρνήθηκε τον Κύριο, βλέποντας τί έκανε, μετάνιωσε πραγματικά, με όλη του την καρδιά και ζήτησε από τον Κύριο συγχώρεση. Ενώ ο Ιούδας ελπίζοντας συνεχώς πώς θα αποκτήσει κοσμικά πλούτη και κοσμική δόξα, μετά την προδοσία του ένιωσε πώς χάθηκαν όλα. Τον έπιασαν απαισιόδοξες σκέψεις, μεγάλη απελπισία και γι’ αυτό το λόγο κρεμάστηκε.

Αν και ο Ιούδας ερχόταν στον Κύριο, τον Σωτήρα και του έλεγε: «Αμάρτησα, συγχώρεσέ με», είναι σίγουρο πως ο Κύριος θα τον συγχωρούσε.

Τα πνεύματα κάτω από τον ουρανό κυρίευσαν απόλυτα τον Ιούδα και δεν του επέτρεψαν να μετανιώσει και να ζητήσει συγχώρεση από τον Κύριο. Η συνείδησή του παραμορφώθηκε από την απελπισία. Έπεσε ηθικά, γιατί ήταν περήφανος και γιατί επεδίωκε να είναι ο πρώτος ανάμεσα στους μαθητές του Κυρίου. Αγωνίστηκε να είναι πολύ σημαντικός. Αγωνίστηκε να προστατεύσει τον Κύριο από τούς φαρισαίους. Διακρινόταν σχεδόν παντού, αλλά η σκέψη του ήταν λανθασμένη, επειδή ήταν δεμένος με την γη. Δεν μπόρεσε να καταλάβει πώς το βασίλειο του Κυρίου δεν ήταν από αυτό τον κόσμο. Δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι το βασίλειο του Κυρίου βρίσκεται μέσα μας, στην ψυχή μας. Γι’ αυτό το λόγο έμεινε δέσμιος αυτού του κόσμου.

Όπως είναι γνωστό ο απόστολος Παύλος υπερβολικά καταδίωξε την εκκλησία και οδήγησε πολλούς ανθρώπους στο θάνατο. Τα έργα του ήταν πολύ λυπηρά αλλά μετάνιωσε ειλικρινά. Όταν αργότερα ό Κύριος τον φώτισε έγινε ο πιο πρόθυμος Απόστολος.

Όλα τα παραδείγματα που έχουμε από τους Αποστόλους έμειναν για μας, για να δούμε τί μπορεί να μας συμβεί, αν δεν προφυλάσσουμε τον εαυτό μας.

Τέτοια παραδείγματα έχουμε και σήμερα, δηλαδή κάποιον άνθρωπο που οδηγείται στα άκρα και κυνηγά την εκκλησία… Συμβαίνει όμως ο τέτοιου είδους άνθρωπος να συνέρχεται, να χτυπάει το κεφάλι στον τοίχο και να λέει στον εαυτό του: «Θέλω ειλικρινά να μετανιώσω…» και στη συνέχεια να μετανιώνει ειλικρινά…

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία, σε αυτόν τον κόσμο, από την εσωτερική γαλήνη.

Γέροντος Θαδδαίου Βιτόβνιτσας, Πνευματικές Συζητήσεις, Εκδόσεις ” Ορθόδοξος Κυψέλη ”.

Οι Άγ.Απόστολοι εθεράπευσαν πρώτα τον εαυτό τους και έπειτα μυριάδες ανθρώπους απ'όλα τα έθνη...

 Οι Άγιοι Απόστολοι ήσαν μόνον δώδεκα, αλλά επειδή εθεράπευσαν πρώτον τον εαυτόν τους εθεράπευ­σαν μυριάδας ανθρώπων από όλα τα Έθνη τα άπιστα, τα αλλόφυλα.

 Ημείς οι Έλληνες με πολλούς αρχιερείς, χιλιάδες ιερείς, ιεροκήρυκες, θεολόγους κ.λπ., διάδοχοι των Αγίων Αποστόλων, όχι μόνον τα άγρια και αλλόφυλλα Έθνη δεν ωφελούμεν αλλά ούτε τους ομοφύλους, ομοθρήσκους Έλληνας τους συμπατριώτας μας.

 Διατί; Διότι δεν εφροντίσαμε να θεραπεύσουμε τα ιδικά μας πάθη, ή τουλάχιστον να κάνουμε εκείνα που διδάσκουμε...

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος.

Εγκώμιο στους Αγίους Αποστόλους(Οσίου Εφραίμ του Σύρου)

 Οσιος Εφραίμ ο Σύρος

Αποτέλεσμα εικόνας για sfinti apostoli

 Χαίρετε, άγιοι Απόστολοι, βασιλείς του Χριστού· διότι σ’ εσάς εμπιστεύθηκε την επουράνια και την επίγεια βασιλεία. Σας έδωσε την εξουσία να κυβερνάτε και να φροντίζετε και τους δυο θρόνους, θέλοντας από τη μια να αποκατασταθεί η κληρονομιά της επίγειας βασιλείας, από την άλλη να αστράψει η δόξα, να πλεονάσει η ομορφιά, να φανερωθεί το φως, να γίνουν γνωστά τα μυστήρια, να κηρυχθεί η δύναμη της επουράνιας βασιλείας.

  Χαίρετε εσείς που είστε το άλας της γης, που ποτέ δεν μπορεί να χάσει τη δύναμή του. Χαίρετε εσείς που είστε το φως του κόσμου (Ματθ. 5:13-14), που μένει στην ανατολή και λάμπει παντού, που φωτίζει αυτούς που βρίσκονται στο σκοτάδι, που καίει χωρίς ξύλα. Το λυχνάρι είναι ο Χριστός, και λυχνοστάτης ο Πέτρος, και λάδι η   του Αγίου Πνεύματος.

  Χαίρετε εσείς που είστε το φως του κόσμου, στο οποίο υποχωρεί η νύχτα όλη· που δεν το σκιάζει η νεφέλη, δεν το αντιμάχεται η καταιγίδα, ούτε η λαίλαπα το πλησιάζει, απεναντίας φωτίζονται μ’ αυτό τα σκοτάδια που έχουμε μέσα μας, φανερώνονται τα κρυφά, διασαφηνίζονται τα ασαφή, καθαρίζονται οι λογισμοί.

  Χαίρετε εσείς που είστε οι σφραγιστές των ιερέων (1), οι εκπαιδευτές των διδασκάλων, οι ψαράδες των εθνών, οι κήρυκες των λαών, οι παιδαγωγοί των δικαίων, οι πλύντες των αμαρτωλών, οι σφάκτες της αμαρτίας, οι φωτιστές των απίστων, οι ανίκητοι φύλακες, οι δραστήριοι έμποροι.

  Χαίρετε εσείς που είστε οι χαλκουργοί και της δικής μου φωνής, οι χορηγοί της αμαρτωλής γλώσσας μου, οι ενδυναμωτές της αδυναμίας μου, οι γυμναστές της παρρησίας μου, οι τεχνίτες των λόγων μου.

  Χαίρετε εσείς που δεν κρατάτε σακκούλι (Ματθ. 10:9-10) και όμως γεμίσατε με πλούτο όλη την οικουμένη· εσείς που δεν είχατε περιττό ραβδί, και όμως διώξατε τους λύκους από παντού· εσείς που δεν είχατε δεύτερο χιτώνα, και όμως ντύθηκαν από σας βασιλιάδες· εσείς που δεν είχατε διπλά υποδήματα, και όμως ταράξατε τη γη με τις πορείες σας και οι νεφέλες έτρεχαν κάτω από τα πόδια σας. Οι Άγγελοι έδειχναν το δρόμο, τακτοποιώντας τον, η θάλασσα επίσης καθώς βαδίζατε στην επιφάνειά της σας κρατούσε σαν πλοία ιστιοφόρα. Εσείς που δεν είχατε ασημένια νομίσματα στη ζώνη σας, και δεν είχε το βαλάντιό σας χρυσάφι, όμως δανείζατε από το σακκούλι σας πολλά στους χωλούς· και όταν άγγιξε ο τυφλός τη ζώνη σας, άρχισε να μετρά την πάροδο των ημερών, και να υπολογίζει με τα μάτια του τον ήλιο, και να δείχνει με το δάχτυλό του τα αστέρια, κάτι που προηγουμένως δεν το γνώριζε.

  Χαίρετε, οι εμποδιστές του Διαβόλου και οι ανατροπείς των δαιμόνων· οι καθαιρέτες της πλάνης· εσείς που αφαιρέσατε την απάτη από τις ψυχές· που τα μαντήλια σας (Πραξ. 19:12) μιμούνται τις άκρες των ενδυμάτων του Κυρίου· που οι σκιές σας πραγματοποίησαν πολλές και διάφορες θεραπείες (Πραξ. 5:15) στις πόλεις και στις χώρες.

  Χαίρετε εσείς που βρήκατε το θησαυρό τον κρυμμένο στο χωράφι (Ματθ. 13:44)· εσείς που δείξατε στη γυναίκα τη δραχμή που έχασε (Λουκ. 15:9)· εσείς που προσκομίσατε στον Χριστό διπλά τα τάλαντα του κηρύγματος, τα οποία σας εμπιστεύθηκε· εσείς που ρίξατε στο βυθό της οικουμένης το δίχτυ, και έπιασε κάθε λογής ψάρια· εσείς που πιάσατε ψάρια, με τα οποία, και ως τώρα ακόμη δειπνώντας στον ουρανό ο Βασιλιάς, ευφραίνεται· εσείς που διδάξατε τη σοφή γυναίκα να ανακατώσει τα τρία σάτα αλεύρι και να κάνει μία ζύμη (Ματθ. 13:33· Λουκ. 13:21)· εσείς που αφαιρέσατε τους φράχτες και αναγκάσατε τους περαστικούς και αναζητήσατε τις ερήμους και γεμίσατε με καλεσμένους τους θαλάμους του γάμου του Νυμφίου (Λουκ. 14:23).

  Χαίρετε εσείς που βρήκατε τον ακρογωνιαίο λίθο (Χριστό), και από αυτό το λίθο τόσους πολλούς βασιλικούς νυφικούς θαλάμους ανυψώσατε, τόσες πολλές εκκλησίες ανοικοδομήσατε επάνω στη γη, όμοιες με ουρανούς, τόσα πολλά θυσιαστήρια θεμελιώσατε για τη θυσία που γεννά τη ζωή.

(1) Αναφέρεται στην εξουσία των Αποστόλων να επικυρώνουν με τη σφραγίδα της χειροτονίας το αξίωμα της ιεροσύνης.

Από το βιβλίο: Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα, τ. Ζ’, «Εγκώμιο στον Πέτρο και στον Παύλο…». Εκδόσεις «Το Περιβόλι της Παναγίας», Θεσσαλονίκη 1998, σελ. 112

Αυτό σημαίνει “Απόστολος”

 Οι άγιοι Απόστολοι αφού δέχθηκαν τον Φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, έλαβαν την εντολή του Θεού «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός, τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ. 28,19).

  Έτσι οι Άγιοι Απόστολοι πειθαρχούντες στο θέλημα του Θεού και με όπλα τους, την νηστεία και την προσευχή, ξεχύθηκαν στον κόσμο για να σκορπίσουν παντού, με την αγάπη και την ειρήνη του Χριστού, το μήνυμα της Λυτρώσεως εκ του Θανάτου και της Αιωνίου απώλειας των δωρεών του Θεού.

 Αυτό σημαίνει “Απόστολος”. Είναι αυτός που αποστέλλεται για να μεταφέρει κάποιο μήνυμα. Κι εμείς, λοιπόν, που δεχθήκαμε, από τους πρώτους, το μήνυμα αυτό, πώς είναι δυνατόν να μη ΣΥΝΑΧΘΟΥΜΕ για να τιμήσουμε αυτούς που με θυσίες, κινδύνους και μαρτύρια (Β΄Κορ.11,16-33) μας μετέφεραν το μήνυμα της ΧΑΡΑΣ; Η πίστη μας, δεν είναι μια νέα θρησκεία μέσα σε τόσες άλλες. Η ΠΙΣΤΗ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΟΡΕΙΑ, μια μετάβαση, μία αφορμή για να δραπετεύσουμε πρός το ΦΩΣ, ανανεώνοντας τις εφήμερες ΔΩΡΕΕΣ του Θεού με τις ΑΙΩΝΙΕΣ ΚΑΙ ΑΝΕΚΦΡΑΣΤΕΣ ΔΩΡΕΣ ΤΟΥ. Έχοντας δε ως Συνοδούς ” ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ- ΤΟ ΦΩΣ- ΤΗ ΧΑΡΑ- ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ” ακολουθούμε ΕΚΕΙΝΟΝ που είπε “ἐγώ εἰμι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή· οὐδείς ἔρχεται πρός τόν πατέρα εἰ μή δι’ ἐμοῦ” (Ἰω.14,6).

Οι άγιοι Απόστολοι είναι:

Πέτρος († 29 Ιουνίου)

Ανδρέας († 30 Νοεμβρίου)

Ιάκωβος του Ζεβεδαίου († 30 Απριλίου)

Ιάκωβος του Αλφαίου († 9 Οκτωβρίου)

Ευαγγελιστής Ιωάννης († 26 Σεπτεμβρίου)

Φίλιππος († 14 Νοεμβρίου)

Βαρθολομαίος († 11 Ιουνίου)

Θωμάς († 6 Οκτωβρίου)

Ευαγγελιστής Ματθαίος († 16 Νοεμβρίου)

Ιούδας ή Θαδδαίος († 19 Ιουνίου)

Σίμων ο Ζηλωτής († 10 Μαΐου)

Ματθίας († 9 Αυγούστου) που έλαβε την θέση του Ιούδα του Ισκαριώτη μετά την προσδοσία του πρός τον Διδάσκαλό του και την αμετανοησία του που τον οδήγησε στην αυτοκτονία του, Φυσικά στους αγίους ενδόξους αποστόλους συγκαταλέγεται και ο εκλεκτός του Θεού Απόστολος Παύλος “ἀπόστολος οὐκ ἀπ’ ἀνθρώπων, οὐδέ δι’ ἀνθρώπου, ἀλλά διά Ἰησοῦ Χριστοῦ καί Θεοῦ πατρός τοῦ ἐγείραντος αὐτόν ἐκ νεκρῶν” (Γαλ.1,1) .

Το έργο των αγίων Αποστόλων μετά την Ανάληψη του Χριστού εξιστορείται στο πέμπτο βιβλίο της Καινής Διαθήκης «Πράξεις των Αποστόλων».

Ο αριθμός 12 των Αποστόλων μας θυμίζει τα δώδεκα παιδιά του Ιακώβ, τους δώδεκα Πατριάρχες, που θεωρούνται οι αρχηγοί των δώδεκα φυλών του Ισραήλ, δηλαδή όλου του Ιουδαϊσμού και έτσι οι Δώδεκα απόστολοι και Μαθητές του Κυρίου έγιναν οι πνευματικοί αρχηγοί του νέου Ισραήλ, δηλαδή του Χριστιανισμού. Δώδεκα βέβαια είναι και οι μήνες του έτους. Τυχαίο; Όχι βέβαια. Έτσι προνόησε ο καλός Θεός, για να μας θυμίζει ότι όπως οι απόστολοι ήταν παντός καιρού και πάσης καταστάσεως έτσι κι εμείς να είμαστε έτοιμοι να ρυχτούμε στον αγώνα της σωτηρίας μας κάθε στιγμή, κάθε ώρα, κάθε μέρα, κάθε νύχτα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο, διότι λέγει “ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδού νῦν ἡμέρα σωτηρίας” (Β΄Κορ.6,2). ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΒΟΛΕΣ.

«Μιμητές μας γίνεστε!»(Μνήμη Αγίων Αποστόλων)

 Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος

  Τὴν μνήμη τῶν Ἀποστόλων ἑορτάζει πανηγυρικὰ ἡ Ἐκκλησία μας καὶ φέτος, ὅπως κάθε χρόνο. Τιμᾶ τοὺς κορυφαίους, Πέτρο καὶ Παῦλο, καὶ τὸ σύνολο τῶν Ἀποστόλων, «τὸν δωδεκάριθμο χορό». Ὑμνεῖ τοὺς κήρυκες τοῦ λόγου, ποὺ σὰν τὰ γοργόφτερα πουλιὰ μετέφεραν τὸ μήνυμα τῆς ἀληθείας σὲ ὅλη τὴν οἰκουμένη, τοὺς φωτεινοὺς ἀστέρες ποὺ διέλυσαν τὰ σκοτάδια τῆς πλάνης, τὶς κιθάρες τοῦ πνεύματος ποὺ σκόρπισαν τὴν ἁρμονία καὶ τὴν ἀγάπη στὶς ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων.

  Εἶναι νὰ ἀπορῇ, πράγματι, κανεὶς πῶς μπόρεσε μιὰ δράκα ἁπλῶν καὶ ἀνίσχυρων, «ἀμόρφωτων» ἀνθρώπων νὰ ἀντιμετωπίσῃ πολυπληθέστερους καὶ μάλιστα μεγάλους καὶ τρανοὺς ἄρχοντες καὶ βασιλεῖς. Πῶς κατάφεραν, ἐπίσης, μέσα σὲ ἀντικειμενικὰ δύσκολες καὶ ἀντίξοες συνθῆκες, ὄχι μόνον νὰ διατηρήσουν οἱ ἴδιοι τὴν πίστη καὶ τὴν ἁγνότητά των ἀλλὰ νὰ ὁδηγήσουν καὶ ἄλλους στὸν ὀρθὸ δρόμο!

  Ὑπῆρξαν ἀληθινὰ ἀξιοθαύμαστοι οἱ «θεοφεγγεῖς» αὐτοὶ «κήρυκες», διότι ἡ ἀποστολή των δὲν ἦταν οὔτε εὔκολη, οὔτε μονοδιάστατη, ἀλλὰ πολύπλευρη, πνευματική, μορφωτικὴ καὶ κοινωνική.

  Ἀπὸ τὴν μιά, οἱ Ἀπόστολοι, ἀκολουθῶντας τὴν προτροπὴ τοῦ Κυρίου «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν» (Ματθ., κβ’ 19), καλοῦνταν νὰ σκορπίσουν τὸ μήνυμα τοῦ Λόγου σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους («πάντα τὰ ἔθνη») καί, παράλληλα, νὰ κηρύξουν ὅλη τὴν ἀλήθεια. Πῶς νὰ διδάξουν, ὅμως, ἀνθρώπους ποὺ μέχρι τότε ζοῦσαν μέσα στὴν πλάνη τῆς πολυθεΐας καὶ στὸ σκότος τῶν εἰδώλων ὅτι ὁ Θεὸς εἶναι ἕνας, «οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ, οὐδὲ ὑπὸ χειρῶν ἀνθρώπων θεραπεύεται;» (Πράξ. ιζ’ 24-25). Πῶς νὰ διαφυλάξουν, ἐξ ἄλλου, «τὸ πλήρωμα τῆς ἀληθείας» ποὺ κινδύνευε πάντοτε νὰ ἀλλοιωθῇ ἀπὸ ψευδαδέλφους καὶ ψευδοπροφῆτες (Ματθ., ζ’ 15);

   Καὶ δὲν ἦταν μόνον ἡ πνευματικὴ ἀποστολή. Οἱ ἴδιοι οἱ Ἀπόστολοι καλοῦνται νὰ διάγουν ἕναν ἠθικὸ καὶ ἁγιασμένο βίο μέσα σὲ ἕναν κόσμο διεφθαρμένο καὶ ἀπάνθρωπο, ζῶντες ὡς «πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» (Ματθ. ι’ 16). Καὶ ὅμως καταφέρνουν νὰ πετύχουν καὶ στὴν δεύτερη αὐτὴν ἀποστολή, νὰ μὴν ἐπηρεάζωνται δηλαδὴ ἀπὸ τὴν γύρω ἐχθρότητα καὶ κακία, ἀλλὰ νὰ παραμένουν «φρόνιμοι ὡς οἱ ὄφεις καὶ ἀκέραιοι ὡς αἱ περιστεραί» (ὅ.π.).

   Δυσκολότερη, ὅμως, ὑπῆρξε ἡ τρίτη ἀποστολή, ἡ ἐφαρμογὴ στὴν πράξη τοῦ μηνύματος τῆς ἀληθείας. Καὶ ἐδῶ, ὅμως, ἀναδείχθηκαν πραγματικὰ μεγάλοι οἱ Ἀπόστολοι. Ἐναρμόνισαν, πρωτίστως οἱ ἴδιοι στὴν ζωή των, τὰ λόγια -τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ- μὲ τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης, γινόμενοι μὲ τὴν σειρά των ὑπόδειγμα βίου καὶ γιὰ ἄλλους ἀνθρώπους, κατὰ τὴν προτροπὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου: «Μιμηταί μου γίγνεσθε, καθὼς κἀγὼ Χριστοῦ» (Α’ Κορ., ια’ 1). Πῶς νὰ ζητήσῃ κάποιος ἀπὸ τὸν συνάνθρωπό του νὰ κάνῃ ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος πρῶτα δὲν ἐφαρμόζει;

  Οἱ Ἀπόστολοι, λοιπόν, τήρησαν τὴν ὀρθὴ πίστη, ἔζησαν ἀληθινὴ ἐν Χριστῶ ζωὴ καὶ ἔγιναν πολῖτες τῆς δίκαιης καὶ ἀγαπητικῆς Του πολιτείας, αὐτῆς ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς ἵδρυσε στὴν γῆ, «τῆς ἐπωνύμου Του καινῆς πολιτείας», καὶ τῆς ὁποίας μέλη εἴμαστε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσωμε, ἀρκεῖ δηλαδὴ νὰ ζήσωμε καὶ ἐμεῖς μὲ βάση τὶς ἀρχὲς τῆς ὀρθοδοξίας, τῆς ὀρθοζωΐας καὶ τῆς ὀρθοπολιτείας.

  Μέσα ἀπὸ τὶς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (Β’ καὶ Δ’ κεφάλαιο) πληροφορούμαστε γιὰ τὴν ζωὴ τῶν Χριστιανῶν στὶς κοινότητες τῆς ἀγάπης. Παρατηροῦμε, λοιπόν, ὅτι ἡ ὁμοψυχία τῶν Χριστιανῶν, μέσα στὴν κοινότητα, δὲν περιοριζόταν μόνον σὲ θέματα πνευματικῆς ἢ μορφωτικῆς φύσεως, ἀλλὰ ἐπεκτεινόταν καὶ στὰ οἰκονομικὰ ζητήματα, ὅπου ὑπῆρχε δικαιοσύνη καὶ τιμιότητα, ὥστε νὰ καλύπτωνται οἱ ἀνάγκες ὅλων τῶν ἀδελφῶν, «καθότι ἄν τις χρείαν εἶχε» (Πράξ., δ’ 35). Γιὰ νὰ ἐξυπηρετηθῆ, μάλιστα, αὐτὸ τὸ κοινὸ ἔργο, ἐπειδὴ οἱ ἀνάγκες συνεχῶς αὐξάνονταν, ἡ κοινότητα στὸ σύνολό της-καὶ ὄχι μόνον οἱ Ἀπόστολοι- ἐξέλεξε τοὺς διακόνους, γιὰ νὰ βοηθοῦν τοὺς Ἀποστόλους στὸν τομέα τῆς κοινωνικῆς προσφορᾶς.

Οἱ Ἀπόστολοι, ἑπομένως, μὲ βάση τὴν δική τους κοινότητα μὲ τὸν Χριστό, θεμελίωσαν, στὴν συνέχεια, τὶς ἀποστολικὲς κοινότητες, ὅπου μετέφεραν τὸ μήνυμα τῆς ἀγάπης, καὶ στὶς ὁποῖες προέτρεπαν τοὺς νέους πολῖτες νὰ ζοῦν μὲ ὀρθὴ πίστη, ἀληθινὴ ζωὴ καὶ δίκαιη καὶ εἰρηνικὴ πολιτεία. Ὑπῆρξε, μάλιστα, ἐσωτερικὸς σύνδεσμος μεταξὺ τῶν διαφόρων κοινοτήτων καὶ ἀλληλοστήριξη, ὅπως ἔγινε γιὰ παράδειγμα ἐκ μέρους τῶν ἄλλων κοινοτήτων πρὸς στοὺς ἐμπερίστατους ἀδελφοὺς τῆς κοινότητος τῶν Ἱεροσολύμων (Β’ Κορ., η’ 14, Γαλ., β’ 10, κ. ἀ.).

  Δυστυχῶς, ἡ ἐσωτερικὴ αὐτὴ αὐτονομία καὶ τὸ πνεῦμα τῆς ἀλληλεγγύης ποὺ χαρακτήριζε τὶς πρῶτες αὐτὲς κοινότητες δὲν διατηρήθηκε στοὺς ἑπόμενους χρόνους γιὰ πολλοὺς λόγους, ποὺ ἀποτελοῦν θέμα ξεχωριστῆς μελέτης.

  Σημασία ἔχει, πάντως, ὅτι οἱ Ἀπόστολοι στήριξαν τὰ θεμέλια τῶν κοινοτήτων αὐτῶν, ποὺ ὑπῆρξαν ἀληθινὲς κυψέλες χριστιανικῆς ζωῆς καὶ πολιτείας, πάνω στὸν ἀκρογωνιαῖο λίθο, τὸν Χριστό, μὲ τὸν Ὁποῖον παρέμεναν διαρκῶς ἑνωμένοι, παρὰ τὴν διασπορά των σ’ ὅλο τὸν τότε γνωστὸ κόσμο. Ἐξ ἄλλου, δὲν κήρυτταν δικές των ἀλήθειες, ἀλλὰ τὴν μοναδικὴ Ἀλήθεια, ποὺ εἶναι πρόσωπο, ὁ Χριστός («Ἐγὼ εἰμὶ ἡ ὁδός, ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή» (Ἰωάν. ιδ’ 6). Πέτυχαν, ἔτσι, στὴν τριπλὴ αὐτὴν ἀποστολή, τῆς πνευματικῆς διαφωτίσεως, τῆς μορφωτικῆς καλλιέργειας καὶ τῆς κοινωνικῆς διακονίας, χάρη στὴν ἑνότητα μὲ τὸν Λόγο τοῦ Θεοῦ, στὴν μεταξύ των ἑνότητα καὶ συνεργασία, καὶ φυσικὰ χάρη στὴν συνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ποὺ κατηύθυνε κάθε τους βῆμα.

  Ἔχομε, ἑπομένως, χρέος καὶ ἐμεῖς, οἱ σημερινοὶ χριστιανοί, οἱ βαπτισμένοι στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος καὶ φωτισμένοι ἀπὸ τὴν χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ βαδίζωμε στὰ χνάρια τῶν Ἀποστόλων, γινόμενοι μὲ τὴν σειρά μας μικροὶ ἀπόστολοι, ποὺ σημαίνει νὰ μένωμε πιστοὶ στὴν ἀλήθεια τῆς «Μίας, Ἁγίας καὶ Καθολικῆς Ἐκκλησίας» καὶ νὰ ἀποτελοῦμε, μὲ τὴν γνήσια χριστιανική ζωή μας καὶ τὴν δίκαιη καὶ συνεργατική μας πολιτεία, φωτεινὰ παραδείγματα καὶ γιὰ ἄλλους ἀνθρώπους, «ὅπως ἴδωσιν ἡμῶν τὰ καλὰ ἔργα καὶ δοξάσωσιν τὸν Πατέρα ἡμῶν τὸν ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθ., ε’ 16).

  Ἔτσι καὶ μόνον ἔτσι θὰ τιμήσωμε πραγματικὰ τοὺς Ἀποστόλους, ποὺ μᾶς καλοῦν, διὰ στόματος τοῦ κορυφαίου των, Ἀποστόλου Παύλου, νὰ γίνωμε μιμητές των στὰ ἔργα καὶ ὄχι μόνον στὰ λόγια (Α’ Κορ., ια’ 1), πρὸς ὄφελος καὶ σωτηρία ἡμῶν τῶν ἰδίων καὶ πάντων τῶν ἀνθρώπων. Γένοιτο!

Η εμφάνιση των Αγ.Αποστόλων στον γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας!

  Γνωρίζατε πως οι 12 Απόστολοι επισκέφθηκαν για πρώτη φορά τον Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας στην γιορτή τους, επιβραβεύοντας την αγία υπακοή του νεαρού Εφραίμ στον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή;

Μας διηγείται ο ίδιος ο Γέροντας Εφραίμ:

Μία ημέρα, των Αγίων Αποστόλων ήταν, ήρθε ο παπα-Εφραίμ από τα Κατουνάκια να μας λειτουργήση. Και μου έδωσε εντολή ο Γέροντας Ιωσήφ να μαγειρέψω ένα καλό φαγάκι, επειδή ο παπα-Εφραίμ ήταν πολύ φιλάσθενος και στα πρόθυρα σχεδόν της φυματιώσεως.

Έσπευσα στην υπακοή και εκεί που του μαγείρευα, ο Γέροντας στεκόταν πάνω από το κεφάλι μου και μου έλεγε:

– Δεν ξέρεις να μαγειρεύης τρομάρα να σου ’ρθη. Έτσι μαγειρεύει ο κόσμος και θες να το φάη κι ο παπάς;

Μόλις τελείωσα, ήρθε στο τσαρδάκι που είχαμε για μαγειρείο και μου λέει:

– Άντε, ζαβέ, φέρ’ το γρήγορα!

Πήγα το φαγάκι και το έδωσα στον Παπά.

– Φύγε από μπροστά μου! Να χαθής, να μη σε βλέπουν τα μάτια μου! Γκρεμοτσακίσου γρήγορα στο κελί σου!

– Να ’ναι ευλογημένο, είπα.

Πήρα λοιπόν την ευχή του Γέροντα και πήγα στο κελλάκι μου, που ήταν δίπλα. Έ! Μόλις πάτησα το πόδι μου μέσα, ήρθε η ευλογία του Θεού με την ευχή του Γέροντα! Είχα τέτοια επίσκεψι από τον Θεό, που μόνο τα σωματικά μου μάτια δεν έβλεπαν τους Αγίους Αποστόλους! Τόση Χάρις! Τόση ευλογία! Παράδεισος στην καρδιά μου! Ποτάμι τα δάκρυά μου! Όχι γιατί με μάλωσε ο Γέροντας, αλλά επειδή δεν μπορούσα να συγκρατήσω την χαρά και την θεία ευφροσύνη, που ένοιωθα από την παρουσία των Αγίων Αποστόλων.

Ο ζήλος μας ας είναι στραμμένος όχι στα θαύματα των Αποστόλων, αλλά στις Πράξεις τους.

 Ο ζήλος μας ας είναι στραμμένος όχι στα θαύματα των Αποστόλων, αλλά στις Πράξεις τους.

Γι’ αυτό και το σχετικό βιβλίο επιγράφεται Πράξεις των Αποστόλων.

Μιμήσου, λοιπόν, τον ορθό τρόπο ζωής των Αποστόλων και δεν θα είσαι κατώτερός τους. 

Διότι τους Αποστόλους τους ανέδειξαν όχι τα θαύματα, αλλά η καθαρή ζωή τους. 

Οι Απόστολοι δεν έγιναν σπουδαίοι για τα θαύματα, αλλά για την άγια ζωή τους.

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

''Επί τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων...''

  Ἡ ἑορτή τῆς Συνάξεως τῶν δώδεκα ἀποστόλων ἀποτελεῖ ἀντανάκλαση τῆς μεγάλης χθεσινῆς ἑορτῆς τῶν πανευφήμων καί πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, προεκτείνει δηλαδή τήν τιμή πού ἀποδίδει ἡ ᾽Εκκλησία μας στούς μεγάλους αὐτούς ἀποστόλους: κατά τήν ὑμνολογία, στόν μέν Πέτρο τήν τιμή τοῦ προεξάρχοντος τοῦ κύκλου τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ, στόν δέ Παῦλο τήν τιμή τοῦ κοπιάσαντος ὑπέρ πάντας ἄλλους στό κήρυγμα τοῦ εὐαγγελίου σέ ὅλα τά ἔθνη.

 Συμβαίνει κάτι παρόμοιο μέ ὅ,τι διαπιστώνουμε στίς μεγάλες ἑορτές τῆς ᾽Εκκλησίας: μετά ἀπό ἕνα σπουδαῖο γεγονός, τήν ἑπομένη τιμᾶται τό πρωταγωνιστοῦν πρόσωπο. ᾽Αντιστοίχως λοιπόν σήμερα: μετά τήν ἑορτή τῶν πρωτοθρόνων λεγομένων ἀποστόλων ἑορτάζουμε συνολικά ἐκείνους πού εἶχαν τήν ἴδια ἰδιότητα μέ αὐτούς, τήν ἰδιότητα καί τό χάρισμα τοῦ ἀποστόλου.

  Ἡ σύναξη τῶν ἀποστόλων, πέραν τοῦ ὅτι δίνει τήν ἀφορμή γιά νά δεῖ κανείς τήν κατά Χριστόν βιοτή καί τό ἔργο καθενός ἀπό αὐτούς, θέτει τόν προβληματισμό τῆς ἀποστολικότητας τῆς ᾽Εκκλησίας, τί σημαίνει δηλαδή ὅτι ἡ ᾽Εκκλησία εἶναι ἀποστολική, ὅπως τό ὁμολογοῦμε διαρκῶς στό σύμβολο τῆς πίστεως: πιστεύουμε ῾εἰς μίαν, ἁγίαν, καθολικήν καί ἀποστολικήν ᾽Εκκλησίαν᾽.

 

Ἡ ᾽Εκκλησία μας λοιπόν εἶναι ἀποστολική, διότι θεμελιώνεται ῾ἐπί τῷ θεμελίῳ τῶν ἀποστόλων᾽. Βασικός θεμέλιος λίθος, βασικό ἀγκωνάρι εἶναι ὁ ᾽Ιησοῦς Χριστός - ὁ Ἱδρυτής καί ἡ Κεφαλή τῆς ᾽Εκκλησίας - ὑπόλοιποι θεμέλιοι λίθοι, κατά τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι οἱ ἀπόστολοί Του. ᾽Εκεῖνοι κλήθηκαν ἀπό τόν Χριστό καί ἔλαβαν τήν ἐντολή νά εἶναι οἱ μάρτυρές Του, ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς, νά φανερώνουν δηλαδή τή ζωή Του καί νά συνδέουν μέσω αὐτῶν τούς ἀνθρώπους μέ τόν Χριστό καί διά τοῦ Χριστοῦ ἐν Πνεύματι ἁγίῳ μέ τόν Θεόν Πατέρα. 

῾Ὅ ἀκηκόαμεν, ὅ ἑωράκαμεν τοῖς ὀφθαλμοῖς ἡμῶν, ὅ ἐθεασάμεθα καί αἱ χεῖρες ἡμῶν ἐψηλάφησαν, περί τοῦ λόγου τῆς ζωῆς,… ἀπαγγέλλομεν ὑμῖν, ἵνα καί ὑμεῖς κοινωνίαν ἔχητε μεθ᾽ ἡμῶν. Καί ἡ κοινωνία δέ ἡ ἡμετέρα μετά τοῦ πατρός καί μετά τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ ᾽Ιησοῦ Χριστοῦ᾽ (Α´᾽Ιωάν. 1, 1-3).

 ῎Ετσι κανείς δέν μπορεῖ νά ἔχει σχέση μέ τόν Χριστό ἔξω ἀπό τήν κοινωνία μέ τούς ἀποστόλους, πού σημαίνει δέν μπορεῖ κανείς νά ζεῖ τόν Θεό ἔξω ἀπό τήν ᾽Εκκλησία, ἡ ὁποία εἶναι ἀποστολική.

 Κάθε διαφορετική ἐκτός ᾽Εκκλησίας σχέση μέ τόν Θεό - διότι ῾τό Πνεῦμα ὅπου θέλει πνεῖ᾽ - συνιστᾶ ἁπλῶς δρόμο, πού ὁδηγεῖ τόν καλοπροαίρετο ἄνθρωπο μέσα στήν ᾽Εκκλησία καί ὄχι κατευθεῖαν στόν Θεό. 

῎Ας θυμηθοῦμε ἐν προκειμένω τόν ἅγιο Κορνήλιο: μπορεῖ οἱ προσευχές του νά ἀνέβαιναν ὡς θυμίαμα ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, ὅπως σημειώνουν οἱ Πράξεις τῶν ᾽Αποστόλων, ᾽Εκεῖνος ὅμως ἔστειλε τόν ἀπόστολο Πέτρο, προκειμένου νά τόν κατηχήσει καί νά τόν βαπτίσει, ὥστε ὡς μέλος τῆς ᾽Εκκλησίας νά ἔχει ζωντανή καί ἐνεργή σχέση μαζί Του.

Μέ βάση τά παραπάνω: ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Χριστοῦ τελειώνει μέ τόν θάνατο καί τοῦ τελευταίου τῶν ἀποστόλων, συνεπῶς ἡ ἀποκάλυψη δέν συνεχίζεται, ἐνῶ κοινωνία μέ τούς ἀποστόλους στό χῶρο τῆς ᾽Εκκλησίας σημαίνει:

1) ὑπακοή σέ ὅ,τι ἐκεῖνοι δίδαξαν γιά τόν Χριστό, ὅτι δηλαδή εἶναι ὁ ἐνανθρωπήσας Θεός πού ἦρθε πρός σωτηρία τοῦ κόσμου, 2) μίμηση, ὅσον τό δυνατόν σέ ἐμᾶς, τῆς θεοφιλοῦς ζωῆς τους: νά ἀκολουθοῦμε δηλαδή τά δικά τους χνάρια ζωῆς, τά ὁποῖα ῾πατᾶνε᾽ πάνω στά χνάρια τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ.

π.Γεώργιος Δορμπαράκης

Οι Άγιοι Απόστολοι, και όλοι οι μαθητές του Χριστού, διήλθαν δια της πύλης του θανάτου.

 Θυμάστε οι Άγιοι Απόστολοι πόσο ταλαιπωρήθηκαν. Διωγμούς, περιστάσεις, οδοιπορίες, χειμώνες, ακαταστασίες, ναυάγια. Και λέει κανείς, τι τα ήθελαν όλα αυτά οι Άγιοι Απόστολοι; Δεν μπορούσε ο Θεός να τους απαλλάξει; 

 Ο καημένος ο Άγιος Απόστολος Παύλος 14 ημέρες θηριομαχούσε μέσα στη θάλασσα με το πλοίο εκείνο! Δεν τον έφταναν τα βάσανα που είχε; Ήταν ανάγκη να ναυαγήσει κιόλας; Κι όμως ο Θεός δεν τους απάλλαξε από τίποτα από όλα αυτά αλλά ήταν «πάντοτε τήν νέκρωσιν τοῦ κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καί ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ».

 Έτσι φανερωνόταν η ζωή του Χριστού στον εαυτό τους. Οι Άγιοι Απόστολοι, και όλοι οι μαθητές του Χριστού, διήλθαν δια της πύλης του θανάτου. 

 Μαρτύρια, αμέτρητα μαρτύρια. Πολυώδυνα βάσανα που δεν μπορεί να τα φανταστεί ο άνθρωπος ούτε να τα σκεφτεί. Και μόνο να τα ακούσει κανείς ανατριχιάζει. Αλλά υπομένοντας όλα αυτά τα μαρτύρια για τον Κύριο Ιησού Χριστό, φανερώνεται η ζωη του Χριστού και στο δικό μας θνητό σώμα. Όλα αυτά τα οποία πάθαιναν οι Άγιοι Απόστολοι τα πάθαιναν για την Εκκλησία, για τους μαθητές τους. Ο θάνατος διενεργείτο στους Αγίους Αποστόλους αλλά η ζωή και η ωφέλεια ήταν στα χέρια των μαθητών.

 Έχοντας λοιπόν οι Άγιοι Απόστολοι τόσο πλούτο διωγμών και παθημάτων και κακοπαθείας και αγώνων πνευματικών, αυτός ο πλούτος, η κληρονομιά που άφησαν στα πνευματικά τους τέκνα, αυτοί όλοι οι αγώνες ήταν οι αγώνες που ήλκησαν τη χάρη του Θεού και η χάρις του Θεού διά των Αγίων Αποστόλων ελκύει τους ανθρώπους κοντά τους. Όταν βλέπεις έναν Άγιο άνθρωπο και να μη σου μιλήσει ακόμα σε παραδειγματίζει με τη ζωή του. Λαμβάνεις ωφέλεια πνευματική και πλησιάζεις το Θεό και σώζεσαι. Έτσι, λέει ο Απόστολος Παύλος, όλα αυτά γίνονται για εσάς, για να πλεονάσει η χάρις και να περισσεύει η ευχαριστία εις την δόξα του Θεού.

π. Αθανάσιος Μητρ. Λεμεσού

...αυτοί που πρώτοι έλαβαν τη Χάρη του Παρακλήτου Πνεύματος...

   Οι Απόστολοι, που αναγεννήθηκαν από την Ουράνια Χάρη του Θεού, αυτοί που πρώτοι έλαβαν τη Χάρη του Παρακλήτου Πνεύματος, έγιναν σωτήρες των ανθρώπων. 

 Τους συναντάς να διασχίζουν ολόκληρες θάλασσες των πονηρών δυνάμεων και να καθοδηγούν τις ψυχές που πιστεύουν. 

 Τους βλέπεις να γίνονται γεωργοί και να καλλιεργούν το αμπέλι της ψυχής. 

 Τους βρίσκεις να γίνονται παράνυμφοι και να νυμφεύουν τις ψυχές των ανθρώπων με το Χριστό. Τους βρίσκεις να δίνουν ζωή στους ανθρώπους.

 Και γενικά τους βρίσκεις σε πολλές περιστάσεις και με πολλούς τρόπους να υπηρετούν το Άγιο Πνεύμα.

Άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος.

Μνήμη των αγρίως σφαγιασθέντων υπό Κουρδικών ορδών εν τω νομώ Διαρβεκίρ της Μικράς Ασίας

 Μνήμη των αγρίως σφαγιασθέντων υπό Κουρδικών ορδών εν τω νομώ Διαρβεκίρ της Μικράς Ασίας Ορθοδόξων Χριστιανών υπαγομένων εις το Πατριαρχείον Αλεξανδρείας που έλαβε χώρα το έτος 1896 μ.Χ. Δεν έχουμε άλλες λεπτομέρειες για το γεγονός.

Άγιος Φυγέλλος Απόστολος από τους Ο'

 Ο Άγιος Φυγέλλος (ή Φυνέλλος) απόστολος από τους Ο' αναφέρεται μόνο στον Συναξαριστή του Delehaye μεταξύ των μνημονευομένων αποστόλων από τους Ο' και σημειώνεται, ότι «ούτος φρονήσας τα του Σίμωνος εγένετο επίσκοπος Εφέσου».

Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

 

Σύναξη των Αγίων Δώδεκα Αποστόλων

 Οι Απόστολοι του Χριστού θα ξεχωρίζουν μέσα στην Ιστορία της Εκκλησίας, σαν οι υπέρλαμπροι αστέρες πρώτου μεγέθους της πνευματικής ζωής. Την 30η Ιουνίου, η Εκκλησία γιορτάζει τους δώδεκα Αποστόλους που αρχικά εξέλεξε ο Κύριος, πλην του Ιούδα Ισκαριώτη. Αυτοί είναι: Σίμωνας (Πέτρος), Ανδρέας, Ιάκωβος, Ιωάννης, Φίλιππος, Θωμάς, Βαρθολομαίος (Ναθαναήλ), Ματθαίος, Ιάκωβος του Αλφαίου, Σίμωνας ο Ζηλωτής, Ιούδας ο αδελφός του Ιακώβου του μικρού και ο Ματθίας, που εξελέγη μέσα στο υπερώο τις παραμονές της Πεντηκοστής, σε αντικατάσταση του Ιούδα του Ισκαριώτη. Τη ζωή του καθενός των Αποστόλων αυτών, σκιαγραφούμε στις ιδιαίτερες γιορτές τους. Εδώ γίνεται υπενθύμιση της ενότητας που είχαν μεταξύ τους, αλλά και της ηθικής τους, που τόσο συνέβαλε στην πνευματική εν Χριστώ αναγέννηση του κόσμου. Έχουμε, λοιπόν, χρέος και εμείς οι αγωνιζόμενοι χριστιανοί, να κινούμαστε στα ίχνη τους και με θερμό ζήλο για τη διάδοση του σωτηριώδους μηνύματος του Ευαγγελίου, που διέπνεε κι αυτούς, να γίνουμε μιμητές του έργου τους.

Ἀπολυτίκιον  

Ἦχος γ’. Τὴν ὡραιότητα.

Ὡς δωδεκάπυρσος, λυχνία ἔλαμψαν, οἱ Δωδεκάριθμοι, Χριστοῦ Ἀπόστολοι, Πέτρος καὶ Παῦλος σὺν Λουκᾶ, Ἀνδρέας καὶ Ἰωάννης, Βαρθολομαῖος Φίλιππος, σὺν Ματθαίω καὶ Σίμωνι, Μᾶρκος καὶ Ἰάκωβος, καὶ Θωμὰς ὁ μακάριος, καὶ ηὔγασαν τοὺς πίστει βοώντας χαίρετε Λόγου οἱ αὐτόπται.

Έτερον Ἀπολυτίκιον

Ἦχος δ’.

Οἱ τῶν Ἀποστόλων πρωτόθρονοι, καὶ τῆς Οἰκουμένης διδάσκαλοι, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων πρεσβεύσατε, εἰρήνην τῆ οἰκουμένῃ δωρήσασθαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος.

Έτερον Ἀπολυτίκιον  

Ἦχος γ´.

Ἀπόστολοι Ἅγιοι, πρεσβεύσατε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ , ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν.

Κοντάκιον

Ἦχος β’. Τοὺς ἀσφαλεῖς.

Τοὺς ἀσφαλεῖς καὶ θεοφθόγγους κήρυκας, τὴν κορυφὴν τῶν Μαθητῶν σου Κύριε, προσελάβου εἰς ἀπόλαυσιν, τῶν ἀγαθῶν σου καὶ ἀνάπαυσιν, τοὺς πόνους γὰρ ἐκείνων καὶ τὸν θάνατον, ἐδέξω ὑπὲρ πᾶσαν ὁλοκάρπωσιν, ὁ μόνος γινώσκων τὰ ἐγκάρδια.

Μεγαλυνάριον

Πέτρον Παῦλον Μᾶρκον σὺν τῷ Λουκᾶ, Φίλιππον, Ἀνδρέαν, Ἰωάννην τε καὶ Θωμᾶν, Σίμωνα Ματθαῖον, καὶ τὸν Βαρθολομαῖον, σὺν θείῳ Ἰακώβῳ ὕμνοις τιμήσωμεν.

Ὁ Οἶκος

Τράνωσόν μου τὴν γλῶτταν Σωτήρ μου, πλάτυνόν μου τὸ στόμα, καὶ πληρώσας αὐτό, κατάνυξον τὴν καρδίαν μου, ἵνα οἷς λέγω ἀκολουθήσω, καὶ ἃ διδάσκω, ποιήσω πρῶτος· πᾶς γὰρ ποιῶν καὶ διδάσκων, φησίν, οὗτος μέγας ἐστίν· ἐὰν γὰρ λέγω, καὶ μὴ πράττω, ὡς χαλκὸς ἠχῶν λογισθήσομαι. Διὸ λαλεῖν μοι τὰ δέοντα, καὶ ποιεῖν τὰ συμφέροντα δώρησαι, ὁ μόνος γινώσκων τὰ ἐγκάρδια.

Κάθισμα

Ἦχος δ'. Ὁ ὑψωθεὶς.

Κατοικισθέντες ἐν φωτὶ ἀπροσίτῳ, ὡς οἰκητήρια φωτὸς πεφυκότες, οἶκον ὑμῶν τὸν ἅγιον φωτίζετε ἀεί, θείαις προσφοιτήσεσιν· ὅθεν πίστει βοῶμεν· Σκότους ἡμᾶς ῥύσασθε, καὶ παντοίων κινδύνων, καὶ χαλεπῶν ἐθνῶν ἐπιδρομῆς, ἐκδυσωποῦντες τὸν Κτίστην Ἀπόστολοι.

ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΣΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΠΑΥΛΟ

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Παύλος δεν γνώρισε τον Χριστό "εν σαρκί"

 Ο Παύλος δεν βαδίζει· ακροβατεί. Πάνω σε τεντωμένο σκοινί ανάμεσα σε κόσμους που δεν επικοινωνούν, πάνω στην κόψη ανάμεσα στην αποκάλυψη και στην κουλτούρα, στην πίστη και στη γνώση, στην ιουδαϊκή ρίζα και στον ελληνιστικό καρπό. Ανήκει στον Ισραήλ, αλλά τον ξεπερνά. Μιλά τη γλώσσα των εθνών, αλλά χωρίς να υποτάσσεται στη λογική τους. Εμφανίζεται ως ιεραπόστολος, αλλά λειτουργεί ως προφήτης· φαίνεται μόνος, αλλά φέρει μέσα του τον Χριστό· περιπλανώμενος ανά τον κόσμο, κι όμως βαθιά εδραιωμένος στην ουράνια πατρίδα.

  Η αποστολική του πορεία είναι πορεία "εν κινήσει, εν κινδύνω, εν χάριτι". Κανείς στην ιστορία της Εκκλησίας δεν σήκωσε τόσο δραματικά το βάρος του μεταβατικού χώρου· αυτού του άδειου διαδρόμου ανάμεσα στην Παλαιά Διαθήκη και την Καθολικότητα του Ευαγγελίου· ανάμεσα στον μονοθεϊσμό του Ισραήλ και στην κοσμοθεωρία της οικουμένης· ανάμεσα στον ουρανό και στη γη. 

Δεν είναι τυχαίο ότι ο Παύλος δεν γνώρισε τον Χριστό "εν σαρκί"· Τον γνώρισε αναστάντα, φώς εκτυφλωτικό και άναρχο, που τον ανέτρεψε από το άλογο της ιδεολογίας και τον κατέστησε τυφλό για να δει. Η εμπειρία του δεν είναι θρησκευτική· είναι οντολογική.

«Εν δε τω έσω ανθρώπω ηδύνομαι τω νόμω του Θεού» (Ρωμ. 7,22), εξομολογείται ο Παύλος, κι εκεί αποκαλύπτεται η ψυχή του ως αρένα· εκεί όπου η χάρις συγκρούεται με το τραύμα, το φώς με τον ίσκιο του Νόμου, ο νέος άνθρωπος με τον παλαιό. Ο Παύλος δεν μιλά από θεωρητική υπεροχή· μιλά από το βάθος της ανθρώπινης πάλης. Ξέρει τι θα πει να θέλεις το καλό και να πράττεις το κακό· να ποθείς τον Θεό και να σε τραβά η σάρκα· να έχεις ζήσει το άγγιγμα του Ουρανού και να πορεύεσαι με πληγές ανοιχτές στη γη. Το πάθος του Παύλου είναι ότι δεν λέει ιδέες· ομολογεί τις μεταβολές της ύπαρξης του, στην πορεία ένωσης με τον "ζώντα Χριστό".

 Η ιδιοφυΐα του Παύλου αν αυτή η λέξη μπορεί να αποδώσει κάτι τόσο υπερβατικό, δεν έγκειται μόνο στο ότι ερμήνευσε τον Χριστό, αλλά στο ότι ανασχημάτισε όλο το πνευματικό οικοδόμημα. Από τον Νόμο στη Χάρη· από την εξωτερική πράξη στην καρδια· από το αίμα του Αβραάμ στο πνεύμα της υιοθεσίας. Ο Παύλος θεμελιώνει την πίστη όχι στην καταγωγή, αλλά στη μεταμόρφωση. Το ιερό δεν είναι πια ο ναός, αλλά το σώμα· ο καιρός δεν είναι πια ο χρόνος, αλλά το «νυν καιρός ευπρόσδεκτος»· η εκλογή δεν είναι πια για τον ένα λαό, αλλά για όλη την οικουμένη.

Όταν γράφει στους Γαλάτες: «Οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην… πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ» (Γαλ. 3,28), δεν κάνει μια δήλωση ηθικού ουμανισμού· διατυπώνει τη ριζική ανατροπή της πνευματικής ανθρωπολογίας. Ο Παύλος δεν εξισώνει· αναγεννά. Η ακροβασία του δεν είναι ανάμεσα σε δύο κόσμους, αλλά ανάμεσα στον παλαιό και στον νέο άνθρωπο.

 Η πατερική σκέψη, ιδίως ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ερμηνεύει τον Παύλο ως τον «μεγαλύτερο μετά τον Μεγα», τον ενσαρκωτή της αλήθειας του Ευαγγελίου "εν κόσμω". «Ο Παύλος δεν ησύχαζε ποτέ», γράφει ο Χρυσόστομος, «γιατί τον έκαιγε το πυρ της θεϊκής ερωτικής μανίας». Η ιεραποστολή του δεν ήταν έργο· ήταν έρως. Έρως για την αλήθεια, για τον Χριστό, για τους ανθρώπους. Η ακροβασία του ήταν η ερωτική του αναρρίχηση στον Σταυρό.

 Ο Παύλος συνομιλεί με τον Στωικισμό, με τον Πλατωνισμό, με τον Κυνισμό, και όμως δεν καταλήγει σε κανένα. Ούτε απορρίπτει, ούτε προσχωρεί. Ούτε θεολογεί εκ του μηδενός, ούτε αναμασά το παρελθόν. Παίρνει έννοιες όπως «λόγος», «σώμα», «πνεύμα», «νοῦς» και τις επανανοηματοδοτεί υπό το φώς του Χριστού. Σε φιλοσοφικό επίπεδο, η στάση του Παύλου θυμίζει τη θέση του Κίρκεγκαρντ: το άλμα της πίστης είναι το μόνο πέρασμα από την απελπισία στην ελευθερία. Ο Παύλος, όμως, δεν κάνει φιλοσοφικό άλμα· κάνει σταυρικό βάδισμα. Δεν αναζητεί αυθεντικότητα· ζει τον Χριστό ως το τέλος κάθε ανθρώπινης αυτάρκειας.

Ο Παύλος επίσης προφητικά αποκαλύπτει το μετανεωτερικό αδιέξοδο: η γνώση χωρίς Χριστό δεν σώζει· ο νόμος χωρίς χάρη σκοτώνει· η ελευθερία χωρίς αγάπη γίνεται αυθαιρεσία. Γι’ αυτό κι ο ίδιος δηλώνει: «Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ’ οὐ πάντα συμφέρει» (Α’ Κορ. 6,12). Η ελευθερία του είναι διά της αγάπης δέσμευση.

 Η ψυχή του Παύλου μοιάζει με κρατήρα ηφαιστείου. Κραυγές, αποκαλύψεις, προσευχές, αγωνίες, αποδοχή και απόρριψη, επιφάνειες και καταβυθίσεις. «Τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;» (Ρωμ. 7,24). Είναι κραυγή ανθρώπου που κουβαλάει όλη την ανθρωπότητα μέσα του. Ο Παύλος δεν είναι ήρωας· είναι τραγική μορφή λυτρωμένη. Δεν ισορροπεί· λυγίζει. Αλλά δεν σπάει.

 Η ψυχολογία του είναι πνευματική. Δεν μιλά για το ασυνείδητο, αλλά για το σκοτάδι του ανθρώπου χωρίς Χριστό· δεν αναλύει σύμπλοκα, αλλά δείχνει τον πόνο που λυτρώνεται από την Χάρη. Η εμπειρία του δεν είναι αυτογνωσία, αλλά θεογνωσία. Γνωρίζει τον εαυτό του επειδή τον συνάντησε μέσα στον φωτισμό του Θεού.

Ο Παύλος δεν κήρυξε μια νέα θρησκεία· υπέδειξε μια νέα ανθρωπότητα. Δεν προέβαλε ηθικά παραδείγματα· μαρτύρησε την άφατη μεταμόρφωση. Η ακροβασία του μέσα στον εθνικό κόσμο είναι η ακροβασία κάθε ψυχής που τολμά να ζήσει μέσα στον κόσμο χωρίς να ανήκει σ’ αυτόν· που ακολουθεί τον Χριστό χωρίς να απαιτεί επιβεβαίωση· που αγαπά τους ανθρώπους όχι επειδή τους καταλαβαίνει, αλλά επειδή τους βλέπει μέσα από τον σταυρωμένο Χριστό.

Ο Παύλος ακροβατεί πάνω από τους αιώνες. Ακροβατεί μέσα μας. Μας καλεί όχι να τον μιμηθούμε ως πρότυπο, αλλά να αφεθούμε στον ίδιο Λόγο που εκείνος πίστεψε. Και τότε, ίσως και εμείς ακούσουμε, στα ερείπια της ταυτότητας μας, την ίδια φωνή: «Ἱκανοί ἐσμεν διάκονοι καινῆς διαθήκης… οὐ γράμματος, ἀλλὰ πνεύματος· τὸ γὰρ γράμμα ἀποκτείνει, τὸ δὲ πνεῦμα ζωοποιεῖ» (Β’ Κορ. 3,6).

Κούρος Αλέξανδρος

Αν ερχόταν σήμερα ο Παύλος...

  Ο διώκτης που γίνηκε μέγας σαγηνευτής των ψυχών. Αυτός που ανατόμησε, όσο κανείς άλλος μετά τον Θεάνθρωπο, την ψυχή του φιλαμαρτήμονος. Διαβάζοντας τους παρακάτω λόγους από την προς Ρωμαίους επιστολή του, ποιος στ' αλήθεια μπορεί να το αμφισβητήσει;

Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τούτου;(Ρωμ. 7,24)

Δυστυχισμένος και ταλαιπωρημένος εγώ άνθρωπος! Ποιός θα με ελευθερώση και θα με γλυτώση από το σώμα τούτο, μέσα στο οποίον κυριαρχεί η αμαρτία και δια της αμαρτίας ο θάνατος; .

...οὐ γὰρ ὃ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ᾿ ὃ οὐ θέλω κακὸν τοῦτο πράσσω.

εἰ δὲ ὃ οὐ θέλω ἐγὼ τοῦτο ποιῶ, οὐκέτι ἐγὼ κατεργάζομαι αὐτό, ἀλλ᾿ ἡ οἰκοῦσα ἐν ἐμοὶ ἁμαρτία.(Ρωμ. 7,19-20)

Διότι δεν πράττω το αγαθόν, το οποίον εσωτερικώς με όλην μου την θέλησιν επιθυμώ, αλλά το κακόν, που δεν θέλω, αυτό πράττω.

Εάν δε εγώ πράττω το κακόν, που εις την πραγματικότητα δεν το θέλω, αυτό σημαίνει ότι δεν το πραγματοποιώ πλέον εγώ, αλλ' η αμαρτία, που κατοικεί μέσα μου και η οποία με έχει κάμει δούλον της.

Και έπειτα η Πάυλεια Ανθρωπολογία, με τους ψυχικούς και τους πνευματικούς ανθρώπους…τους απνευμάτιστους και τους εν πνεύματι αναγεννημένους…

Και εκείνος ο Παύλειος έλεγχος, ο τόσο αγαπητικά αυστηρός…Εμείς Εβραίοι, Εμείς Ρωμαίοι αδελφοί, ΕΜΕΙΣ όλοι εκείνοι, στους οποίους ΣΗΜΕΡΑ απευθύνεται ο Θείος Παύλος!

Πᾶσα παράβασις καί παρακοή ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν,πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας. (Εβρ.2.2)...

Θλίψις και στενοχωρία θα κυριεύση και θα πλημμυρίση κάθε άνθρωπον, ο οποίος αμετανόητα επιμένει να εργάζεται το κακόν (Ρωμ. 2,9) …ὅσοι γὰρ ἀνόμως ἥμαρτον, ἀνόμως καὶ ἀπολοῦνται·( Ρωμ,2,12) Δεν χρειάζονται μετάφραση αυτοί οι λόγοι! Χτυπούν απευθείας στο κέντρο της συνείδησης, αν αυτή δεν έχει απονεκρωθεί…

Και έπειτα εγγυάται την ασφαλή ελπίδα της Σωτήρίας…ἄγκυραν ἔχομεν τῆς ψυχῆς ἀσφαλῆ τε καὶ βεβαίαν (Eβρ. 6.19), για όσους όμως εκμεταλεύονται τον πλούτο της Χρηστότητας του Κυρίου προς συντριβή πνεύματος, ταπείνωση καρδιάς και πορεία στον λυτρωτικό δρόμο της μετανοίας…

Πόσα ιερά συνθήματα δεν έγραψε ο Παύλος στους τοίχους του Παραδείσου;

«…ἐάν τε γὰρ ζῶμεν, τῷ κυρίῳ ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τῷ κυρίῳ ἀποθνήσκομεν. ἐάν τε οὖν ζῶμεν, ἐάν τε ἀποθνήσκωμεν, τοῦ κυρίου ἐσμέν.(Ρωμ .14,8)

Ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι» (Ρωμ. 13, 11-14)

Πόσο βαθιά εισχώρησε στην ανθρώπινη ψυχή! Εκείνος, που στο τέλος του, αυτοαποκαλείτο ως ο τελευταίος όλων των αμαρτωλών! Πόσο μας ευεργέτησε εμάς τους Έλληνες! Τι κι αν τον λοιδορήσαμε τόσο; Μας αγάπησε, μας νοιάστηκε, μας ποίμανε, μας φώτισε! Και τώρα κλαίει μπροστά στον θρόνο του Δικαίου Κριτή, για το κατάντημά μας! Και ξαναπιάνει να γράψει επιστολές προς Κορινθίους και Αθηναίους και Θεσσαλονικείς, προς εσένα αδελφέ μου, ταλαίπωρε εαυτέ μου! Και μας ξαναλέει:

Λογίζη δὲ τοῦτο, ὦ ἄνθρωπε…,ὅτι σὺ ἐκφεύξη τὸ κρῖμα τοῦ Θεοῦ» (Ρώμ. 2, 1-3)

Και…βάζει συνεργάτες του…όπως τον μακαριστό π.Αθανάσιο Μυτιληναίο, με αγάπη έμπονη να μας προειδοποιούν και με σπαραγμό να μας μιλούν… 

Πριν 24 χρόνια (πόσο το σημερινό θεοστυγές κάνει τα 24 χρόνια να μοιάζουν αιώνες…) ανήμερα της μνήμης Πέτρου και Παύλου, ο π. Αθανάσιος σαν να μας μεταφέρει μια σύγχρονη επιστολή του Θείου Παύλου! Από εμάς, μόνο ένα μη γένοιτο, με χαμηλωμένα τα μάτια και αυτό ισχνά, ακούστηκε σαν την πρωτοακούσαμε…

«….Δηλαδή κοπίασε ο Παύλος εις μάτην για μας εδώ τους Έλληνες;

Ας προσέξουμε, αγαπητοί, διότι έρχεται βαρύ το χέρι του Θεού. Διάβαζα στον προφήτη Ιερεμία το εξής. Ακούστε. Αποτείνεται ο Θεός εις τον λαό Του, τον Ισραήλ. Προ Χριστού. Και λέει. Επειδή ο λαός Του είχε αποκλίνει και είχε στραφεί προς την ειδωλολατρία, διότι εζήλευε εκείνα που οι γύρω λαοί λάτρευαν, άφησαν τον αληθινό Θεό και εστράφησαν στα είδωλα, λέει: «Εάν ο Μωυσής σταθεί μπροστά μου και ο Σαμουήλ –σπουδαία πρόσωπα της Παλαιάς Διαθήκης– και με παρακαλέσουνε για τον λαό, δεν θα τους ακούσω». Ακούσατε; «Δεν θα τους ακούσω!».

 Σήμερα, αν λέμε και ζητάμε την πρεσβεία του Αποστόλου Παύλου, να μας σώσει εμάς τους Έλληνες, μήπως πει το ίδιο ο Θεός; «Δεν θα τον ακούσω τον απόστολο Παύλο». Και είπε ο λαός: «Και πού θα πάμε;». Και απαντάει ο Θεός. Θα το ‘λεγα, θα το ‘λεγα, να με συγχωρέσει ο Θεός που το λέω έτσι: «Να πάτε κατά διαβόλου». Να με συγχωρέσετε κι εσείς. Για μας τους Έλληνες: «Να πάτε κατά διαβόλου… Δυο χιλιάδες χρόνια σας περιμένω. Τι κάνατε;».

Όχι ότι δεν υπάρχει και πιστός λαός. Υπάρχει. Ακούστε λοιπόν τι λέει ο Θεός εδώ: «Ένα μέρος από σας θα σας φάει μαχαίρι· ένα μέρος από σας θα σας φάει η πείνα· ένα μέρος από σας θα σας φάει η αιχμαλωσία». Λοιπόν; Αγαπητοί μου. Έχομε ορατά σημάδια απειλής της πατρίδος μας, του λαού μας. Έχομε ορατά σημάδια απειλής της πατρίδος μας, το ακούτε; Το λέω διπλά. Αν κανείς για μια στιγμή τον πήρε ο ύπνος, να το ακούσει….» 

Απόσπασμα από απομαγνητοφωνημένη ομιλία του π.Αθανασίου Μυτιληναίου, που εκφωνήθηκε στην Ιερά Μονή Κομνηνείου Λαρίσης στις 29 Ιουνίου 2001 (Απομαγνητοφώνηση και ψηφιοποίηση της ομιλίας: Ελένη Λιναρδάκη, φιλόλογος)

Αδελφοί μου, το οτι ο Θείος Παύλος βρίσκεται σήμερα κλαμμένος μπροστά στον θρόνο του Εσφαγμένου Αρνίου, δεν είναι μια ιερά φαντασία, μια προσπάθεια για παραστατικότητα και έμφαση στην δεινή θέση που έχουμε εκουσίως περιέλθει, ως ράθυμοι και μη μετανοούντες. Ο ίδιος ο μέγας Απόστολος, έχει περιγράψει αυτήν την ένδακρυ προσπάθειά του για νουθεσία, μεσιτεία και ιλασμό, εκεί στις Πράξεις των Αποστόλων, που ακόμα συμπληρώνονται...Αγωνιά για να διαφυλαχθεί η Αγία Πίστη, η Ορθοδοξία, Η Αλήθεια, η Παρακαταθήκη που ο Τριαδικός Θεός ΜΑΣ εμπιστεύθηκε έως της δευτέρας παρουσίας-επιφανείας Του...Δεν απευθύνεται ο Θείος Παύλος μόνο στους Πρεσβυτέρους της Εφέσου, απευθύνεται σε όλους ΜΑΣ σήμερα, κλήρο και λαό...

"...Προσέχετε λοιπόν τον εαυτό σας, πως θα συμπεριφέρεσθε και τι θα διδάσκετε. Προσέχετε και όλο το πνευματικό σας ποίμνιο, στο οποίο το Άγιον Πνεύμα σας τοποθέτησε επισκόπους για να ποιμαίνετε την Εκκλησία του Θεού, την οποία ο Κύριος έσωσε και κατέστησε κτήμα του με το δικό του αίμα.

Προσέχετε, διότι εγώ το γνωρίζω, μετά την αναχώρησή μου θα εισβάλουν ανάμεσά σας ψευδοδιδάσκαλοι και πλάνοι, σαν άγριοι και σκληροί λύκοι, που θα διαρπάζουν αλύπητα το ποίμνιο βλάπτοντας και αφανίζοντας τις ψυχές των λογικών προβάτων.

Ακόμη κι από σας τους ίδιους, θα εμφανιστούν άνθρωποι που θα διδάσκουν διδασκαλίες οι οποίες θα διαστρέφουν την αλήθεια, για να αποσπούν τους μαθητές από τον ευθύ δρόμο της αλήθειας, να τους παρασύρουν πίσω τους και να τους κάνουν οπαδούς τους.

Γι’ αυτό να προσέχετε και να είστε άγρυπνοι, έχοντας ως παράδειγμα εμένα˙ και να θυμάστε, ότι για μια τριετία συνεχώς νύχτα και μέρα δεν σταμάτησα να νουθετώ με δάκρυα τον καθένα σας ξεχωριστά...." (Πρξ., Κ,28-31, Ερμ. Π.Τρεμπέλα)

Τα δάκρυά του δεν κράτησαν μόνο για 3 έτη, έμειναν αστέγνωτα δυο χιλιάδες χρόνους τώρα...Πιστεύετε πως υπερβάλλουμε αδελφοί μου;

ΝΩΝΤΑΣ ΣΚΟΠΕΤΕΑΣ

Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή/2 μέρη. Οπτικοποίηση στο κανάλι της αδελφής μας και συνεργάτιδας Στεφανίας Στ. ( στα σχόλια)

Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν δείχνει τά χαρακτηριστικά του ἡγέτη στήν Ἐκκλησία...

 Ἡ γιορτὴ τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου ἀποτελεῖ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μία σπουδαία πνευματικὴ εὐκαιρία ὑπενθύμισης στὸν καθέναν μᾶς τί σημαίνει νὰ εἶναι κάποιος ἡγέτης στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ λόγος τοῦ Παύλου στὴν Β’ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ θέτει τὸ μέτρο τῆς ἀποστολικότητας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἡγετικῆς ἀποστολῆς, στὴν ὁποία καλεῖται ὁ κάθε χριστιανὸς νὰ προβληματιστεῖ, πολὺ ψηλά. Γιατί δὲν εἶναι μόνο τὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα καθαυτό, τὸ ὁποῖο περιγράφεται στὰ λόγια του Παύλου, ἀλλὰ καὶ ἡ ὅλη χριστιανικὴ παρουσία μέσα στὸν κόσμο, ἡ ἰδιότητα τοῦ χριστιανοῦ ἡ ὁποία ἀποτυπώνεται στὴν διακονία τῶν Ἀποστόλων.

Ἀπόστολος αὐτός πού ἔχει ὡς κέντρο τῆς ζωῆς τόν πλησίον

«Τὶς ἀσθενεῖ καὶ οὐκ ἀσθενῶ;» (Β’ Κορ. 11, 29) ἀναρωτιέται ὁ Παῦλος. Ἀπόστολος σημαίνει αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ὡς κέντρο τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξής του τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ τὸν πλησίον του, τὸν κάθε πλησίον. Ὁ Χριστὸς ἐκένωσε τὸν ἑαυτό του καὶ ἔδειξε τὴν συγκατάβαση πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἐξερχόμενος ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι μόνο Θεός, ὅπως ἦταν ἡ φύση Του καὶ προσλαμβάνοντας καὶ τὸ ἀνθρώπινο, μὲ μόνη αἰτία τῆς κίνησης αὐτῆς τὴν ἀγάπη.

 Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν δείχνει ὅτι τὰ χαρακτηριστικά του ἡγέτη στήν Ἐκκλησία εἶναι ἡ κένωση, ἡ συγκατάβαση ὡς μία συνεχὴς ἔξοδος ἀπὸ τὸν ἑαυτό, γιὰ νὰ προσλάβει τὶς ἀσθένειες τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, νὰ ἀναλάβει ὅσο τὸ δυνατὸν τὸ σταυρό τους καὶ νὰ ἀναφερθεῖ με τον λόγο και την προσευχή στὸν Χριστὸ γι’ αὐτοὺς καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ μιλήσει γιά τόν Χριστὸ πρὸς ἐκείνους ὡς τὴν μόνη θεραπεία γιὰ τὴν κάθε ἀνθρώπινη ἀσθένεια. Ὁ ἡγέτης ὑποφέρει γιὰ τὰ πάθη τῶν ἄλλων, ἀγωνίζεται γιὰ τὴν θεραπεία τους και συμπάσχει μαζί τους. Τὸ ἴδιο ὅμως καὶ ὁ κάθε χριστιανός. Καλεῖται ἐκ τῆς χριστιανικῆς του ἰδιότητας καὶ ἐκ τῆς σχέσεώς του μὲ τὸ Χριστὸ νὰ πραγματοποιεῖ μία συνεχῆ ἔξοδο ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ συνυπάρχει, νὰ συμπάσχει, νὰ συνασθενεῖ μὲ τοὺς ἄλλους.

Ἡ καύχηση γιά τίς ἀσθένειες

Ἡ μόνη καύχηση γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο εἶναι οἱ ἀσθένειές του (Β’ Κορ. 12, 5). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἔχει ἐπίγνωση πὼς ὅσο ἀνεβαίνει κανεὶς ψηλὰ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, τόσο περισσότερο καλεῖται νὰ βιώνει τὴν ταπείνωση. Ἡγέτης εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει ἐπίγνωση τῶν ἀδυναμιῶν του και καταλαβαίνει ὅτι τὸ μόνο πού τοῦ ἀνήκει εἶναι οἱ ἀσθένειες, οἱ ἁμαρτίες, οἱ ἀδυναμίες, ἡ φθορά, οἱ ἧττες του. Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸν καθιστὰ ἀληθινὸ ἡγέτη. Ὅτι ἔχει μέτρο σύγκρισης καὶ αὐτογνωσία. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ κάθε χριστιανός. Καλεῖται νὰ βλέπει ἀληθινὰ τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ λειτουργεῖ μὲ ταπείνωση. Νὰ κατανοεῖ ὅτι ἡ μόνη του περιουσία εἶναι οἱ ἀσθένειές του καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος, διὰ Χριστοῦ, συγχωρεῖ, θεραπεύει καὶ ἀναπληρώνει.

Ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς ὀλιγοπιστίας

Τὴν ἴδια στιγμὴ ὁ Παῦλος ἀφήνει νὰ διαφαίνεται καὶ μία ἄλλη διάσταση στὴν ἀσθένεια: «ποιανοῦ ἡ πίστη ἀσθενεῖ καὶ δὲν ἀσθενῶ κι ἐγώ;». Δὲν μένει μόνο στὴν ἁμαρτία, τὴν ἥττα, τὴν φθορὰ ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ τὶς δοκιμασίες. Ὁ Παῦλος μιλᾶ καὶ γιὰ τὴν ἀσθένεια τῆς πίστης, τὴν ὀλιγοπιστία, τὸν κλονισμὸ ἀπὸ τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, τὴν ἀμφιβολία, τὴν αἴσθηση ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀκούει τοὺς ἀνθρώπινους καημούς. Ὁ Παῦλος πονᾶ γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ὀλιγοπιστία. Ὅμως αὐτὸς ὁ πόνος δὲν εἶναι μία παθητικὴ διεργασία.

 Μὲ ὅλη του τὴ ζωὴ ὁ Παῦλος ἀπέδειξε ὅτι ἀγωνίστηκε νὰ στερεωθεῖ ἡ πίστη τῶν ἀνθρώπων, νὰ τοὺς παρηγορήσει, νὰ μὴν ἐπιτρέψει νὰ σχηματιστεῖ ἐξ αἰτίας του κατηγορία ἐναντίον τῆς Ἀλήθειας, ἀκόμη κι ἂν χρειάστηκε νὰ θυσιάσει τὰ ὅσα δικαιοῦνταν, πολλὲς φορὲς καὶ τὰ αὐτονόητα. Γι’ αὐτὸ ἐργάστηκε μὲ τὰ χέρια του, παραιτήθηκε ἀπὸ τὸ δικαίωμά του νὰ «φάει κρέας», ἔγινε «τὰ πάντα τοῖς πᾶσι» καὶ θὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ γίνει ἀκόμη καὶ «ἀνάθεμα ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν του», μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ στερεωθεῖ ἡ πίστη τους. Ἔτσι καλούμαστε κι ἐμεῖς νὰ πορευτοῦμε στὴ ζωή μας. Νὰ ἔχουμε ὑπόψιν τί δυσκολεύει τοὺς ἄλλους, νὰ προσπαθοῦμε νὰ στερεώσουμε τὴν πίστη τους στὸ Θεό, μὲ τὴν προσευχή, τὰ λόγια, τὴν ὑπομονή, τὴν θυσία τῶν δικαιωμάτων μας.

Ἀντίστοιχος ὑπῆρξε καὶ ὁ δρόμος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου. Αὐτοὶ οἱ δρόμοι δὲν θὰ εἶχαν νόημα ἂν δὲν ὑπῆρχε ἡ ζωντανὴ σχέση μὲ τὸ Χριστό, ἡ διαρκὴς ἐπιβεβαίωση τῆς κλήσης τους ἀπὸ Ἐκεῖνον καὶ ἡ συνάντηση μαζί Του καὶ μὲ τοὺς ἄλλους χριστιανοὺς στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Μία τέτοια ἀποστολικὴ ζωὴ μπορεῖ νὰ φαντάζει ἀδιανόητη γιὰ τὴν ἐποχή μας, ὅπου συνήθως ἀποφεύγουμε νὰ μοιραστοῦμε μὲ τοὺς ἄλλους τὶς δυσκολίες καὶ περηφανευόμαστε γι’ αὐτὰ ποὺ ἔχουμε, ἐνῶ ἀποκρύπτουμε τὰ σφάλματά μας, χωρὶς νὰ ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὸ πόσο πιστεύουν οἱ ἄλλοι στὸ Χριστὸ καὶ τί τοὺς ἐμποδίζει, κάποτε καὶ ἀπὸ τὴν δική μας ζωή. Τὸν ἀποστολικὸ ὅμως δρόμο προβάλλει ἡ Ἐκκλησία καὶ ζητᾶ ἀπὸ ὅλους μας νά τόν ἀκολουθήσουμε στη ζωή μας με τίς πρεσβεῖες τῶν Πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων. Ἀμἠν.

« ΟΙ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ »

  Σήμερα παρουσιάζονται μπροστά μας οἱ πιό δυνατοί φωστῆρες τοῦ νοητοῦ στερεώματος. Τά πιό λαμπερά ἀστέρια τοῦ πνευματικοῦ οὐρανοῦ τά παίρνει ἡ Ἐκκλησία καί τά τοποθετεῖ σάν προβολεῖς στά σκοτάδια τοῦ κόσμου καί τῆς ζωῆς μας. Οἱ δύο πρωτοκορυφαῖοι ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος τιμῶνται σήμερα ἀπό τούς πιστούς. Εἶναι οἱ δύο πυλῶνες τῆς θεογνωσίας. Εἶναι οἱ δύο κήρυκες τῆς χάρης. Εἶναι οἱ πρῶτοι πού ὁμολογοῦν πρός κάθε κατεύθυνση τή Θεότητα τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ Πέτρος τό εἶπε ξεκάθαρα μέ τά λόγια του μπροστά στόν ἴδιο τόν Χριστό: «σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Ὁ Παῦλος τό διακήρυξε μέ τή θεολογία καί τό ζωντανό παράδειγμά του. Ἐμεῖς, ἀκοῦμε ὁμολογία, την ὁποία καλούμαστε καί νά τή βιώσουμε.

Ἡ ἀποδοχή τῆς ὁμολογίας «σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» σημαίνει πώς ὁλόκληρη ἡ σκέψη μας προσανατολίζεται στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ. Τόν ἀποδεχόμαστε ὡς τέλειο Θεό καί τέλειο ἄνθρωπο. Τόν κηρύττουμε σέ κάθε εὐκαιρία. Μαθητεύουμε στή διδασκαλία Του. Σπουδάζουμε στά νοήματα τῶν λόγων καί τῶν πράξεων πού εἶπε καί ἔκανε γιά τή σωτηρία μας. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ φίλος, ὁ πατέρας, ὁ ἀδελφός καί ὁ συνοδοιπόρος τῆς ζωῆς μας. Εἶναι τό πρόσωπο πού μᾶς χαρίζει τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, πού τά ἔλαβε ὅταν φόρεσε τή σάρκα μας. Θέλει νά εἴμαστε ἕνα μαζί Του. Ὁλόκληρη ἡ πνευματική μας ὑπόσταση προσανατολίζεται στήν ἀγάπη Του. Ὅλη ἡ σκέψη, ὅλες οἱ ἐπιθυμίες, ὅλη ἡ θέληση καί ἡ ἐσωτερική ὁρμή ἔχουν ὡς βάση καί ἀφετηρία τόν Χριστό. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι τό κέντρο τῶν πάντων καί γύρω ἀπό τό πάντιμο ὄνομά Του κινοῦνται ὅλα τά ὑπόλοιπα. Τό νά ἀκοῦμε «σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» σημαίνει πώς ὁλόκληρη ἡ ζωή μας ὑπάρχει γιά νά δοξάζει αὐτόν τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, τόν Πατέρα καί τόν Ἀληθινό Παράκλητο. Οἱ πρῶτοι τῶν ἀποστόλων Πέτρος καί Παῦλος ἔζησαν γιά τόν Χριστό, ἔζησαν μέ τόν Χριστό, θυσιάστηκαν γιά τόν Χριστό, ὑπῆρχαν καί ἀνέπνεαν μόνο γιά τόν Χριστό. Ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους καθορίζει καί τόν τρόπο τῆς δικῆς μας ζωῆς. Ὁ κόσμος ποτέ δέν ἀγάπησε τόν Κύριο. Κινεῖται ἐνάντια στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Χτίζει μία πραγματικότητα μακριά ἀπό τό Εὐαγγέλιο. Ὁ Χριστός ξεβολεύει καί ἀφυπνίζει τίς συνειδήσεις. Ὁ Χριστός θέλει νά ζοῦμε τίμια, καθαρά, ἁγνά, φιλότιμα, εὐχαριστιακά. Ὁ Ἰησοῦς μᾶς καλεῖ σέ μία ζωή ἀληθινῆς ἐλευθερίας, σεβασμοῦ γιά τόν ἑαυτό μας καί γιά τούς ἄλλους. Τό νά ἀκοῦμε «σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» σημαίνει πώς ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος κινεῖται μέσα στό ζωντανό σῶμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό σῶμα εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Μόνον μέσα στήν Ἐκκλησία ἐπιτελεῖται ἡ πραγματική πρόοδος τοῦ πιστοῦ. Δέν ὑπάρχει σωτηρία ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία δέν ἐνεργεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα μέ τή χάρη τῶν μυστηρίων. Τά εἶναι ἡ ἀέναη κάθοδος τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Εἶναι ἡ πρόγευση, ὁ ἀρραβώνας τῆς μελλοντικῆς ζωῆς στήν αἰωνιότητα. Δυναμώνουν καί θεραπεύουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τίς ἀδυναμίες καί τίς ἀσθένειες τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς. Τό νά ἀκοῦμε «σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» σημαίνει πώς τιμοῦμε τόν Πέτρο καί τόν Παῦλο μιμούμενοι τή ζωή τους. Δεχόμαστε τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ μέ τή σκέψη, μέ τή ζωή μας, μέσα στήν ἐμπειρία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Ἔτσι λαμβάνουμε τόν δικό Του δίκαιο ἔπαινο, πού εἶναι ἡ χαρά καί ἡ λύτρωσή μας. Ἀμήν.

ΤΙΣ ΑΣΘΕΝΕΙ ΚΑΙ ΟΥΚ ΑΣΘΕΝΩ;

 Ἡ γιορτὴ τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καὶ Παύλου ἀποτελεῖ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, μία σπουδαία πνευματικὴ εὐκαιρία ὑπενθύμισης  στὸν καθέναν μᾶς τί σημαίνει νὰ εἶναι κάποιος ἡγέτης στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ λόγος τοῦ Παύλου στὴν Β’ πρὸς Κορινθίους ἐπιστολὴ θέτει τὸ μέτρο τῆς ἀποστολικότητας, ἀλλὰ καὶ τῆς ἡγετικῆς ἀποστολῆς, στὴν ὁποία καλεῖται ὁ κάθε χριστιανὸς νὰ προβληματιστεῖ, πολὺ ψηλά. Γιατί δὲν εἶναι μόνο τὸ ἀποστολικὸ ἀξίωμα καθαυτό, τὸ ὁποῖο περιγράφεται στὰ λόγια του Παύλου, ἀλλὰ καὶ ἡ ὅλη χριστιανικὴ παρουσία μέσα στὸν κόσμο, ἡ ἰδιότητα τοῦ χριστιανοῦ ἡ ὁποία ἀποτυπώνεται στὴν διακονία τῶν Ἀποστόλων.

Ἀπόστολος αὐτός πού ἔχει ὡς κέντρο τῆς ζωῆς τόν πλησίον

«Τὶς ἀσθενεῖ καὶ οὐκ ἀσθενῶ;» (Β’ Κορ. 11, 29) ἀναρωτιέται ὁ Παῦλος. Ἀπόστολος σημαίνει αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ὡς κέντρο τῆς ζωῆς καὶ τῆς ὕπαρξής του τὸν ἑαυτό του, ἀλλὰ τὸν πλησίον του, τὸν κάθε πλησίον. Ὁ Χριστὸς ἐκένωσε τὸν ἑαυτό του καὶ ἔδειξε τὴν συγκατάβαση πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἐξερχόμενος ἀπὸ τὸ νὰ εἶναι μόνο Θεός, ὅπως ἦταν ἡ φύση Του καὶ προσλαμβάνοντας καὶ τὸ ἀνθρώπινο, μὲ μόνη αἰτία τῆς κίνησης αὐτῆς τὴν ἀγάπη. Ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν δείχνει ὅτι τὰ χαρακτηριστικά του ἡγέτη στήν Ἐκκλησία εἶναι ἡ κένωση, ἡ συγκατάβαση ὡς μία συνεχὴς ἔξοδος ἀπὸ τὸν ἑαυτό, γιὰ νὰ προσλάβει τὶς ἀσθένειες τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, νὰ ἀναλάβει ὅσο τὸ δυνατὸν τὸ σταυρό τους καὶ νὰ ἀναφερθεῖ με τον λόγο και την προσευχή στὸν Χριστὸ γι’ αὐτοὺς καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ μιλήσει γιά τόν Χριστὸ πρὸς ἐκείνους ὡς τὴν μόνη θεραπεία γιὰ τὴν κάθε ἀνθρώπινη ἀσθένεια. Ὁ ἡγέτης ὑποφέρει γιὰ τὰ πάθη τῶν ἄλλων, ἀγωνίζεται γιὰ τὴν θεραπεία τους και συμπάσχει μαζί τους. Τὸ ἴδιο ὅμως καὶ ὁ κάθε χριστιανός. Καλεῖται ἐκ τῆς χριστιανικῆς του ἰδιότητας καὶ ἐκ τῆς σχέσεώς του μὲ τὸ Χριστὸ νὰ πραγματοποιεῖ μία συνεχῆ ἔξοδο ἀπὸ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ συνυπάρχει, νὰ συμπάσχει, νὰ συνασθενεῖ μὲ τοὺς ἄλλους.

Ἡ καύχηση γιά τίς ἀσθένειες

Ἡ μόνη καύχηση γιά τόν ἀπόστολο Παῦλο εἶναι οἱ ἀσθένειές του (Β’ Κορ. 12, 5). Αὐτὸ σημαίνει ὅτι ἔχει ἐπίγνωση πὼς ὅσο ἀνεβαίνει κανεὶς ψηλὰ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, τόσο περισσότερο καλεῖται νὰ βιώνει τὴν ταπείνωση. Ἡγέτης εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει ἐπίγνωση τῶν ἀδυναμιῶν του και καταλαβαίνει ὅτι τὸ μόνο πού τοῦ ἀνήκει εἶναι οἱ ἀσθένειες, οἱ ἁμαρτίες, οἱ ἀδυναμίες, ἡ φθορά, οἱ ἧττες του. Καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸν καθιστὰ ἀληθινὸ ἡγέτη. Ὅτι ἔχει μέτρο σύγκρισης καὶ αὐτογνωσία. Τὸ ἴδιο καὶ ὁ κάθε χριστιανός. Καλεῖται νὰ βλέπει ἀληθινὰ τὸν ἑαυτό του καὶ νὰ λειτουργεῖ μὲ ταπείνωση. Νὰ κατανοεῖ ὅτι ἡ μόνη του περιουσία εἶναι οἱ ἀσθένειές του καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ Ὁποῖος, διὰ Χριστοῦ, συγχωρεῖ, θεραπεύει καὶ ἀναπληρώνει.

Ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς ὀλιγοπιστίας

Τὴν ἴδια στιγμὴ ὁ Παῦλος ἀφήνει νὰ διαφαίνεται καὶ μία ἄλλη διάσταση στὴν ἀσθένεια: «ποιανοῦ ἡ πίστη ἀσθενεῖ καὶ δὲν ἀσθενῶ κι ἐγώ;». Δὲν μένει μόνο στὴν ἁμαρτία, τὴν ἥττα, τὴν φθορὰ ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ τὶς δοκιμασίες. Ὁ Παῦλος μιλᾶ καὶ γιὰ τὴν ἀσθένεια τῆς πίστης, τὴν ὀλιγοπιστία, τὸν κλονισμὸ ἀπὸ τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, τὴν ἀμφιβολία, τὴν αἴσθηση ὅτι ὁ Θεὸς δὲν ἀκούει τοὺς ἀνθρώπινους καημούς.  Ὁ Παῦλος πονᾶ γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ὀλιγοπιστία. Ὅμως αὐτὸς ὁ πόνος δὲν εἶναι μία παθητικὴ διεργασία. Μὲ ὅλη του τὴ ζωὴ ὁ Παῦλος ἀπέδειξε ὅτι ἀγωνίστηκε νὰ στερεωθεῖ ἡ πίστη τῶν ἀνθρώπων, νὰ τοὺς παρηγορήσει, νὰ μὴν ἐπιτρέψει νὰ σχηματιστεῖ ἐξ αἰτίας του κατηγορία ἐναντίον τῆς Ἀλήθειας, ἀκόμη κι ἂν χρειάστηκε νὰ θυσιάσει τὰ ὅσα δικαιοῦνταν, πολλὲς φορὲς καὶ τὰ αὐτονόητα. Γι’ αὐτὸ ἐργάστηκε μὲ τὰ χέρια του, παραιτήθηκε ἀπὸ τὸ δικαίωμά του νὰ «φάει κρέας», ἔγινε «τὰ πάντα τοῖς πᾶσι» καὶ θὰ ἐπιθυμοῦσε νὰ γίνει ἀκόμη καὶ «ἀνάθεμα ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν του», μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ στερεωθεῖ ἡ πίστη τους. Ἔτσι καλούμαστε κι ἐμεῖς νὰ πορευτοῦμε στὴ ζωή μας. Νὰ ἔχουμε ὑπόψιν τί δυσκολεύει τοὺς ἄλλους, νὰ προσπαθοῦμε νὰ στερεώσουμε τὴν πίστη τους στὸ Θεό, μὲ τὴν προσευχή, τὰ λόγια, τὴν ὑπομονή, τὴν θυσία τῶν δικαιωμάτων μας.

Ἀντίστοιχος ὑπῆρξε καὶ ὁ δρόμος τοῦ ἀποστόλου Πέτρου. Αὐτοὶ οἱ δρόμοι δὲν θὰ εἶχαν νόημα ἂν δὲν ὑπῆρχε ἡ ζωντανὴ σχέση μὲ τὸ Χριστό, ἡ διαρκὴς ἐπιβεβαίωση τῆς κλήσης τους ἀπὸ Ἐκεῖνον καὶ ἡ συνάντηση μαζί Του καὶ μὲ τοὺς ἄλλους χριστιανοὺς στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας. Μία τέτοια ἀποστολικὴ ζωὴ μπορεῖ νὰ φαντάζει ἀδιανόητη γιὰ τὴν ἐποχή μας, ὅπου συνήθως ἀποφεύγουμε νὰ μοιραστοῦμε μὲ τοὺς ἄλλους τὶς δυσκολίες καὶ περηφανευόμαστε γι’ αὐτὰ ποὺ ἔχουμε, ἐνῶ ἀποκρύπτουμε τὰ σφάλματά μας, χωρὶς νὰ ἐνδιαφερόμαστε γιὰ τὸ πόσο πιστεύουν οἱ ἄλλοι στὸ Χριστὸ καὶ τί τοὺς ἐμποδίζει, κάποτε καὶ ἀπὸ τὴν δική μας ζωή. Τὸν ἀποστολικὸ ὅμως δρόμο προβάλλει ἡ Ἐκκλησία καὶ ζητᾶ ἀπὸ ὅλους μας νά τόν ἀκολουθήσουμε στη ζωή μας με τίς πρεσβεῖες τῶν Πρωτοκορυφαίων ἀποστόλων. Ἀμἠν.

ΤΩΝ ΠΡΩΤΟΚΟΡΥΦΑΙΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

 Η εορτή των αγίων πρωτοκορυφαίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου συνιστά μία από τις σημαντικότερες εορτές του Εκκλησιαστικού μας έτους. Τον Πέτρο τον βρίσκει ο Χριστός να ψαρεύει, τον Παύλο να διώκει Χριστιανούς και τους κάλεσε στο αποστολικό αξίωμα. Οι δύο απόστολοι αυτοί ξεχώρισαν για το αποστολικό έργο τους πρώτα να οδηγήσουν στον Χριστό χιλιάδες ανθρώπους και έπειτα να ιδρύσουν κατά τόπους Εκκλησίες και να τις στηρίξουν. Η Εκκλησία μας τους τιμά για το μεγάλο έργο το οποίο επιτέλεσαν με την χάρη του Αγίου Πνεύματος. Τους προβάλλει συνάμα ως πρότυπα μετανοίας και πρότυπα πίστεως και πλήρους αφοσιώσεως στην αγάπη του Χριστού και του πλησίον τους.

 Οι δύο απόστολοι Πέτρος και Παύλος προβάλλονται από την Εκκλησία ως πρότυπα μετανοίας που ο Θεός τους ανέβασε ως πρωτοκορυφαίους μεταξύ των αποστόλων. Η αγάπη του Πέτρου για τον Χριστό υπερέβαινε κάθε άλλο συμμαθητή του ώστε να πορευτεί ακόμα και πάνω στην τρικυμία της θάλασσας για να φθάσει κοντά Του. Άλλοτε η ομολογία του Πέτρου ότι Χριστός είναι Θεός προκάλεσε τον έπαινο από μέρους του Χριστού: «συ ει Πέτρος και επί ταύτη τη πέτρα (της ομολογίας του) οικοδομήσω μου την Εκκλησίαν». Άλλες φορές όμως διέπραττε και σφάλματα όπως όταν συμβούλευσε κατά κάποιο τρόπο τον Χριστό να μην πορευθεί προς το Πάθος του Σταυρού: Ο Χριστός τον επιτίμησε αυστηρά: «Ύπαγε οπίσω μου σατανά, σκάνδαλον μου ει, ότι ου φρονείς τα του Θεού αλλά τα των ανθρώπων». Πολύ μεγάλο, σοβαρό σφάλμα και αμάρτημα διέπραξε ο Πέτρος κατά την τριπλή άρνησή του Χριστού κάτι που όμως μετανόησε στη συνέχεια ειλικρινά όπως μας πληροφορούν τα Ευαγγέλια. Ο Παύλος (αρχικά Σαούλ και Σαύλος) από την άλλη είχε μεγάλη πίστη και ζήλο για την πατρογονική του θρησκεία, τον ιουδαϊσμό κάτι που τον έκανε όμως να διώκει με μεγάλο μένος τους Χριστιανούς και την Εκκλησία. Ο Χριστός βλέποντας την καλή του πρόθεση και ότι αυτό που έκανε ήταν από άγνοια τον κάλεσε με θαυμαστό τρόπο: «Τί μέ διώκεις; σκληρόν σοι πρός κέντρα λακτίζειν». Ο Παύλος σε πολλές από τις επιστολές του δεν ντρέπεται να ομολογήσει το αμάρτημά του αυτό καθώς και τη μετάνοια και μεταστροφή του προς τον αληθινό Θεό. Το να αμαρτάνει κανείς είναι ανθρώπινο, το να μετανοεί και να επιστρέφει με την εξομολόγηση στον Θεό είναι θείο πράγμα, το να εμμένει όμως κανείς στην αμαρτία είναι δαιμονικό. Ο Θεός και η Εκκλησία μας δεν διακρίνει τους ανθρώπους σε αμαρτωλούς και δικαίους, εξάλλου ουδείς αναμάρτητος, αλλά σε ανθρώπους που θέλουν να μετανοήσουν και σε αυτούς που παραμένουν στην αμαρτία τους και δεν διορθώνονται. Η Εκκλησία μας προβάλλοντας αυτούς τους δύο πρωτοκορυφαίους αποστόλους Πέτρο και Παύλο ως πρότυπα μετανοίας μας διδάσκει που μπορεί να φθάσει ο άνθρωπος ο οποίος έχει μετάνοια στη ζωή του.

 Μελετώντας την ζωή των αγίων Πέτρου και Παύλου βλέπουμε δύο ανθρώπους που εγκατέλειψαν τα πάντα για τον Χριστό, ούτε ακόμα και αυτή τη ζωή τους νοιάστηκαν. Μοναδική έννοια τους ήταν πως να ήταν κοντά στο Χριστό και τί να πράξουν για να βοηθήσουν τους συνανθρώπους τους να πορευτούν και αυτοί κοντά Του. Ο Παύλος ήταν άγαμος και θα πει κάποιος γι’ αυτόν ήταν εύκολο, όμως ο Πέτρος είχε οικογένεια, τίποτε όμως δεν εμπόδισε και τους δύο να ευεργετήσουν την ανθρωπότητα και να φθάσουν στα ίδια επίπεδα αγιότητας. Η αγάπη μας προς τον Τριαδικό Θεό θα πρέπει να εκφράζεται και με την αγάπη προς τον πλησίον. Καλό είναι να βοηθάμε τους ανθρώπους που έχουν ανάγκη υλικοπνευματική, όπως έκαναν άλλωστε και οι απόστολοι με την μέριμνά τους προς τις χήρες, τα ορφανά, τους πτωχούς, πολύ μεγαλύτερο όμως να βοηθήσουμε κάποιον να έρθει κοντά στον Χριστό.

Αν βοηθήσουμε κάποιον χωρίς να ενδιαφερθούμε και για την ψυχή του πράξαμε κάτι καλό αλλά πολύ λίγο. Θα καλυτερεύσουμε την παρούσα ζωή του να τον βοηθήσουμε να ζήσει ακόμα λίγα χρόνια παραπάνω αλλά μετά τι; Αν ενδιαφερθούμε όπως οι απόστολοι να φέρουμε ανθρώπους στην Εκκλησία, άλλους να βαπτιστούν ορθόδοξα, άλλους να τους οδηγήσουμε σε ένα καλό πνευματικό να αρχίσουν να εξομολογούνται, να εκκλησιάζονται συχνά και να μετέχουν των μυστηρίων, άλλους να τους βοηθήσουμε να μάθουν να προσεύχονται, να συγχωρούν, να ελεούν τους φτωχούς, να ποθούν γενικά τον Χριστό και την Βασιλεία Του τότε θα επιτύχουμε το μέγιστο που θέλει ο Θεός.

Πρέπει βέβαια για να κάνουμε όλα αυτά να βάλουμε πρώτα εμείς αρχή μετανοίας, μυστηριακής ζωής και ταυτόχρονα με ταπεινό φρόνημα, ότι, ό,τι κάνουμε δεν είναι δική μας ικανότητα αλλά με την χάρη και τη δύναμη που μας χαρίζει ο Θεός.

Οι δυο μεγάλοι απόστολοι Πέτρος και Παύλος που εορτάζουμε σήμερα μας στέλνουν το μήνυμα ότι για να ανέβουμε ψηλά πρέπει να καταφύγουμε πρώτα στη μετάνοια και στην επιστροφή στον Χριστό. Έπειτα η αγάπη μας προς τον Χριστό θα πρέπει να εκδηλώνεται και προς τους αδελφούς μας που πρέπει να νοιαστούμε και για την δική τους σωτηρία της ψυχής. Όπου και να βρισκόμαστε, όσες δυσκολίες και να έχουμε λίγο χρόνο κάθε μέρα να αφιερώνουμε και για την ψυχική ωφέλεια του αδελφού μας. Η ζωή του Χριστιανού είναι ένα συνεχές κήρυγμα και ο Χριστός μας είπε ότι πρέπει να είμαστε ως το φως και το άλας για τους συνανθρώπους μας.

† Ο Πάφου Τυχικός

«ἡ παιδεία σου ἀνώρθωσέ με... καί αὐτή μέ διδάξει» (Ψαλμ. 17,36).

 Στήν Παλαιά Διαθήκη, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὁ Δαβίδ ὁ μελῳδός διαλαλεῖ: «Μέ ὑπεράσπισες, Κύριε, γιά νά σωθῶ καί τό δεξί σου χέρι μέ κράτησε στηρίζοντάς με, καί ἡ ἐκπαίδευσή σου μέ κράτησε ὄρθιο τελείως· ἡ δέ παιδαγωγία σου αὐτή θά μέ διδάσκει». Ἐλέησέ με, Κύριε, γιατί εἶμαι ἀδύναμος (ἀσθενής)» (Ψαλμ. 6,3). Καί ὁ πολύαθλος Ἰώβ ἀναφωνεῖ:

«Ὁ Κύριος ἔδωσε τά δῶρά Του, ἐκεῖνος τά ἀφαίρεσε. Ὅπως στόν Κύριο φάνηκε ἀρεστό, ἔτσι καί ἔγινε. Ἄς εἶναι δοξασμένο τό ὄνομά Του στούς αἰῶνες» (1,21). «Ἐκεῖνον πού ἀγαπᾶ ὁ Κύριος τόν παιδεύει», θά ποῦν οἱ Παροιμίες Σολομῶντος (3,12).

Στή σημερινή ἀποστολική περικοπή ὁ μακάριος Παῦλος διακηρύττει: «Πάρα πολύ εὐχάριστα θά καυχῶμαι περισσότερο στίς ἀσθένειές μου, γιά νά κατοικήσει μέσα μου ἡ δύναμις τοῦ Χριστοῦ» (Β΄Κορ. 12,9). Αὐτός ὁ θεῖος Ἀπόστολος εἶχε καταπληκτικά χαρίσματα καί σπάνια δύναμη ψυχῆς καί ἀκτινοβολοῦσα ἀρετή. Τιμήθηκε ἀπό τόν Θεό νά ἀνεβεῖ μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καί νά ἀκούσει λόγια πού ἡ ἀνθρώπινη γλῶσσα δέν ἔχει δύναμη νά πεῖ (Β΄Κορ. 12,4). Καί ὅμως! Αὐτός ὁ ἄνθρωπος, τό ἐκλεκτό «σκεῦος τοῦ Θεοῦ» πέρασε τήν ἀποστολική του ζωή μέσα σέ ἀσθένειες, σέ δυσκολίες, σέ κατατρεγμούς, σέ διωγμούς, σέ ὕβρεις, σέ κινδύνους. Ὄχι μόνο δέν λύγισε καί δέν ἔχασε τό θάρρος του, ἀλλά, τό ἀντίθετο, καυχιόταν γιά τίς δοκιμασίες του αὐτές, γιατί ἔβλεπε ὁλοφάνερη τήν ἐνίσχυση καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπάνω του –Κάθε ἄνθρωπος καλεῖται νά βαδίσει κάποιο δρόμο. Πρίν ἁμαρτήσει ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ὁ δρόμος αὐτός ἦταν ἀνθόσπαρτος. Μετά, ἀλλοίμονο, ἔγινε δύσκολος, ἀκανθωτός. Καί τά ἀνθρώπινα πόδια σ’ αὐτόν τόν δρόμο ματώνουν. Φτώχεια, ἀρρώστιες, θάνατοι, κατατρεγμοί, συκοφαντίες, διωγμοί, δράματα, ψυχικά τραύματα... Ἔτσι ἦταν καί ὁ δρόμος τοῦ Παύλου· ἕνας δρόμος ματωμένος ἀπό περιπέτειες, ἀπό τήν κακία τοῦ κόσμου. Ὀδυνηρός, λοιπόν, συνήθως ὁ δρόμος μας. Αὐτή εἶναι ἡ μία εἰκόνα. Ἔτσι ἀντιμετωπίζουν τίς περιπέτειες τῆς ζωῆς οἱ ἄνθρωποι, πού κάθε δυσκολία τήν ὀνομάζουν δυστυχία καί κάθε συννεφιά τήν θεωροῦν καταιγίδα. Τά γόνατά τους λυγίζουν καί ἡ ψυχή τους κουράζεται.

Σβησμένα τά φῶτα τῆς πίστεως κάνουν τήν ψυχή βαριά καί θλιμμένη.

Δέν ἔχουν πίστη στό Θεό. Γι’αὐτό καί δέν ἔχουν ἀντοχή στόν ἀγώνα.

Λυγίζουν στή φουρτούνα τῆς ζωῆς. Καί τότε ὅλα μαραίνονται. Εὐτυχῶς, ὑπάρχει καί μιά ἄλλη εἰκόνα. Μιά πορεία ἀνθρώπων γεμάτη φῶς, ἐλπίδα, ἀντοχή καί αἰσιοδοξία. Εἶναι ἡ παράταξη τῶν ἀγωνιστῶν, πού ξεκινοῦν μέ τό Σταυρό στό βάθος τῆς καρδιᾶς τους, ἀετοί στό πέταγμα, ἀηδόνια στό τραγούδι τῆς ζωῆς. Δέν σημαίνει ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί εἶναι χωρίς δυσκολίες, χωρίς περιπέτειες, χωρίς πόνο. Πονοῦν καί αὐτοί. Καί δακρύζουν καί παλεύουν. Μέ τή διαφορά μόνο ὅτι δέν παλεύουν μόνοι τους. Ἔχουν τήν πίστη στό Θεό συντροφιά. Καί τήν ἐλπίδα παραστάτη. Ὁ ἥλιος ὁ καυτός τῆς ἀπελπισίας δέν τούς καίει τήν ψυχή. Βρίσκονται στή ζωογόνο σκιά τοῦ Σταυροῦ, πού εἶναι τό σύμβολο τῆς θείας προστασίας.

Ἔτσι ἔζησαν καί πολέμησαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι, οἱ ἄνθρωποι τῆς ἀρετῆς καί τοῦ Θεοῦ. Μέσα στίς δοκιμασίες τους δέν ἔχασαν τό κουράγιο.

Κυπαρίσσια, πού ὀρθώνονταν ἀλύγιστα στοῦ βοριᾶ τήν πνοή. –Μέσα στίς ἀσθένειες καί τίς πικρίες ἡ ψυχή δυναμώνει, ἀποκτᾶ ὑπομονή, καταφεύγει περισσότερο στό Θεό, δέχεται πλουσιότερη τή χάρη τοῦ Χριστοῦ, αἰσθάνεται καθαρότερη τή δύναμή Του, πού ἐνισχύει καί τονώνει τόν ἄνθρωπο. Μέσα στίς χαρές καί τήν εὐτυχία, συνήθως, ὁ καθένας μας λησμονεῖ τόν Θεό. Ὅταν ὅμως μᾶς βροῦν περιπέτειες, τότε στρέφουμε τά μάτια μας καί τείνουμε τά χέρια μας πρός τόν Χριστό.

Μέσα στό καμίνι τῶν θλίψεων ἡ ψυχή ζωογονεῖται καί ἰσχυροποιεῖται. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπισημαίνει: «Γνωρίζουμε ὅτι ἡ θλίψη παράγει τήν ὑπομονή, ἡ δέ ὑπομονή παράγει ἀρετή δοκιμασμένη, αὐτή δέ ἡ ἀρετή παράγει ἐλπίδα στόν Θεό καί ἡ ἐλπίδα δέν ντροπιάζει (Ρωμ. 5,3-5).

Ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος σημειώνει: «Μακάριος εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού δέχεται μέ ὑπομονή τίς δοκιμασίες. Γιατί ἄν τίς ὑποστεῖ μέ ἐπιτυχία θά κερδίσει τό στεφάνι τῆς αἰώνιας ζωῆς (Ἰακώβ. 1,12).

Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής λέγει: «Ἐάν ὁ Θεός πάσχει κατά τό σῶμα, καθῶς ἔγινε ἄνθρωπος, ποιός πάσχοντας δέν χαίρεται πολύ πού ἔχει τόν Θεό συμμέτοχο τοῦ πάθους του».

Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ ἀσκητής θά πεῖ: «Κάθε θλίψη πού μᾶς συμβαίνει λέγεται πειρασμός. Μή ζητᾶς νά βρεῖς τήν αἰτία του, ἀλλά νά εὔχεσαι στόν Θεό νά τόν ὑποφέρεις μέ εὐχαριστία καί ἀμνησικακία».

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος καταθέτει: Οἱ πειρασμοί παραχωροῦνται ἀπό τό Θεό γιά νά φανερωθοῦν τά κρυμμένα πάθη καί νά καταπολεμηθοῦν καί ἔτσι νά θεραπευτεῖ ἡ ψυχή. Εἶναι καί αὐτό δεῖγμα θείου ἐλέους.

Οἱ πειρασμοί φέρουν ταπεινοφροσύνη.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει: «Ἄν πάσχωμεν καί ἡμεῖς καί βασανιζώμεθα, θά μᾶς στεφανώσει ὁ Θεός. Ὅ,τι πόνον ἔχομεν, ὅ,τι θλῖψιν, ὅ,τι στενοχωρίαν καί νά ἔχωμεν, ἐάν κοπιάζωμεν, ἐάν ἀγωνιζώμεθα, γιά ὅλα θά πληρωθοῦμεν εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν.

Βλέπει ὁ Θεός τόν ἀγῶνα μας καί θά μᾶς πληρώσει. Μόνον νά ὑπομένωμεν».

Ὁ Ἅγιος Πορφύριος ἀνακεφαλαιώνει: «Ὅταν σέ ἀδικήσει ὁ ἀδελφός σου πρέπει νά προσευχηθεῖς πρῶτα στόν Θεό νά σέ στηρίξει στή δοκιμασία σου καί μετά γιά τόν ἀδελφό σου πού ἔπεσε θῦμα τοῦ ληστή διαβόλου. Γιατί ἄν ὁργισθεῖς ὁ διάβολος, πού κάθεται στό σβέρκο τοῦ ἀδελφοῦ σου, πηδάει καί στό δικό σου σβέρκο καί σᾶς χορεύει καί τούς δύο. Κάθε δοκιμασία ἐπιτρέπει ὁ Θεός, νά μήν ξεπερνάει τό ὕψος τῆς ἀντοχῆς μας».

Χριστιανοί μου,

ὁ Κύριος μας φωνάζει σήμερα: «Ἐκεῖνος πού στίς δοκιμασίες θά δείξει ὑπομονή μέχρι τέλους, αὐτός θά σωθεῖ(Ματθ. 10,22). Σήμερα, ὅμως, τιμοῦμε τή μνήμη αὐτῶν τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου. Καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ὑπέφερε δοκιμασίες, φυλακίσεις, διωγμούς, ἀκόμη καί τόν μαρτυρικό θάνατο γιά τήν ἀγάπη του πρός τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τόν ἐγκωμίασε λέγοντάς του: 

«Ἐσύ εἶσαι ὁ Πέτρος, καί πάνω σ’αὐτήν τήν πέτρα θά οἰκοδομήσω τήν ἐκκλησία μου, καί δέν θά τήν κατανικήσουν οἱ δυνάμεις τοῦ ᾅδη, καί θά σοῦ δώσω τά κλειδιά πού ἀνοίγουν τήν πόρτα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν» (Ματθ. 16,18-19).

Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ὁμολογοῦσε: «Δέν κηρύττουμε τόν ἑαυτό μας, ἀλλά τόν Ἰησοῦ Χριστό ὡς Κύριο, καί τούς ἑαυτούς μας δούλους σας γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ» (Β΄Κορ. 4,5). Εἴθε αὐτό τό κήρυγμα, αὐτή ἡ μαρτυρία στήν ἐποχή τῶν θλίψεων καί τῶν ποικίλων δοκιμασιῶν, ποῦ ζοῦμε νά ἀναγεννήσει καί νά ἀναμορφώσει ὅλο τόν κόσμο. 

«Ἐν ᾠδαῖς» λοιπόν, «καί ὕμνοις καί ἡμεῖς ἀδελφοί», ὅπως ἀναφέρει καί ὁ ὑμνῳδός τῆς Ἐκκλησίας μας, «ἄς ἑορτάσουμε τήν πανσεβάσμιον ταύτην ἡμέραν», ἀναφωνῶντας πρός αὐτούς: «Χαῖρε Πέτρε Ἀπόστολε, καί γνήσιε φίλε, τοῦ σοῦ διδασκάλου Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Χαῖρε Παῦλε παμφίλτατε, καί κήρυξ τῆς πίστεως καί διδάσκαλε τῆς οἰκουμένης. 

Ὡς ἔχον παρρησίαν, ζεῦγος ἁγιόλεκτον, Χριστόν τόν Θεόν ἡμῶν ἱκετεύσατε, σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν». Ἀμήν! 

Κατά πάντα και οι δύο «μιμηταί Χριστού».

 Αγαπητοί αδελφοί,

Σήμερα, η αγία μας Εκκλησία αγάλλεται και πανηγυρίζει. Τιμά τη μνήμη δύο κορυφαίων αποστόλων, δύο στύλων της Ορθόδοξης πίστης, δύο προσώπων που με τη ζωή, τον αγώνα και το μαρτύριό τους, σφράγισαν την πορεία του Χριστιανισμού: τον απόστολο Πέτρο και τον απόστολο Παύλο. Ο ιερός Χρυσόστομος τούς ονομάζει “στύλους της Εκκλησίας”. Και πράγματι, όλη η χριστιανική πορεία θεμελιώνεται στο έργο, τη διδασκαλία και τη θυσία αυτών των δύο κορυφαίων αποστόλων.

Μάρτυρες Χριστού με την άγια ζωή τους. Μάρτυρες Χριστού με την ταπείνωσή τους. Δεν επιδίωξαν τιμές, δεν επιζήτησαν πρωτεία, δεν απαίτησαν εξουσίες. «Απόστολος Χριστού», «δούλος Θεού», «δούλος Ιησού Χριστού», ήταν οι τίτλοι που πρόβαλλε για τον εαυτό του ο απόστολος των εθνών. «Δούλος και απόστολος Ιησού Χριστού», ήταν η τιμητική διάκριση που αγαπούσε ο απόστολος Πέτρος. Διάκονοι και υπηρέτες του Κυρίου και των πιστών. Μόνος τους πόθος, ταυτισμένος με την ύπαρξή τους, ο ευαγγελισμός, η προσέλκυση διαρκώς και περισσότερων στο φως του Ευαγγελίου, η επέκταση της Εκκλησίας, η εξάπλωση της σωστικής «καινής διδαχής». «Ουαί δε μοι εάν μη ευαγγελίζωμαι. Ανάγκη γαρ μοι επίκειται» (Α’  Κορ. θ’ 16). Μου είναι ανάγκη που δεν μπορώ να την αποφύγω, έλεγε για την κηρυκτική του αποστολή ο απ. Παύλος. «Άσπιλοι και αμώμητοι» (Β΄ Πέτρ. γ’ 15) οι ίδιοι, καθώς το ζητούσαν από τους άλλους, έγιναν τύποι των πιστών «εν λόγω, εν αναστροφή, εν αγάπη, εν πνεύματι, εν πίστει, εν αγνεία» (Α΄ Τιμ. δ΄ 13). Κατά πάντα και οι δύο «μιμηταί Χριστού».

Οι επιστολές τους, κείμενα θεόπνευστα, μέσα από την Αγία Γραφή μάς απευθύνουν μια κλήση. Σαλπίζουν ένα εγερτήριο. Η προσωπικότητά τους πρότυπα θαυμαστά. Από την εποχή τους μάς στέλνουν κάθε χρόνο σαν σήμερα πιο έντονα το μήνυμα της καινούργιας ζωής. Αντανακλούν με την αγιότητά τους τις ανταύγειες του ουρανού. Με τη ζωή τους εκπέμπουν τους παλμούς της προσγειωμένης και καρποφόρας δημιουργικότητας.  Ας στρέψουμε νεύμα νοσταλγικό προς τις δύο αυτές μεγάλες μορφές. Η καρδιά μας ν’ αφεθεί ν’ ανάψει από την φλόγα που τους διακατείχε. Φλόγα πίστεως και αγάπης. Αυτό είναι που χρειάζεται η εποχή μας. Να βιώσει το πνεύμα που εξέπεμψαν ο ακάματος ευαγγελιστής των εθνών, των ειδωλολατρών, και ο φλογερός ψαράς της Γαλιλαίας με την θεόπνευστη γραφίδα τους.

Δύο πρόσωπα, κοινή αποστολή

Δύο διαφορετικές πορείες, ένας σκοπός. Ο Πέτρος, ο απλός ψαράς από τη Γαλιλαία, και ο Παύλος, ο μορφωμένος Ιουδαίος από την Ταρσό. Ο ένας αρνήθηκε τον Χριστό τρεις φορές, ο άλλος τον καταδίωκε. Και όμως, και οι δύο έγιναν σκεύη εκλογής του Αγίου Πνεύματος, φωστήρες του κόσμου, απόστολοι του Ευαγγελίου και της σωτηρίας.

Η πορεία τους φανερώνει ένα μεγάλο μυστήριο της πίστης μας: ότι ο Θεός δεν καλεί τους τέλειους, αλλά τελειοποιεί αυτούς που προσκαλεί στην αγάπη του. Η Εκκλησία δεν ζητά ομοιομορφία χαρακτήρων, αλλά ενότητα πνεύματος. Ο Θεός δεν εργάζεται μόνο με τους δυνατούς, αλλά αναδεικνύει τα σκεύη του μέσα από την αδυναμία του ανθρώπου. «Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται». Αυτό που ζητά είναι καρδιές ταπεινές, πρόθυμες να μετανοήσουν και να τον ακολουθήσουν μέχρι τέλους.

Υπόδειγμα μετάνοιας

Ο Πέτρος, με δάκρυα πικρά, αναιρεί την τριπλή άρνηση με τριπλή ομολογία αγάπης: «Κύριε, σὺ οίδας ότι φιλώ σε». Και ο Παύλος, τυφλωμένος από την υπερηφάνεια, φωτίζεται με ουράνιο φως στο δρόμο προς τη Δαμασκό, και από διώκτης γίνεται απόστολος των εθνών, που θα κηρύξει τον ευαγγελικό λόγο στα πέρατα της οικουμένης.

Κοινός προορισμός ο Σταυρός

Πέτρος και Παύλος πορεύτηκαν διαφορετικούς δρόμους, αλλά ενώθηκαν σ’ ένα σκοπό: να κηρύξουν τον Χριστό Εσταυρωμένο και Αναστάντα. Και κατέληξαν στο ίδιο τέλος: το μαρτύριο στη Ρώμη. Ο ένας σταυρώθηκε ανάποδα, ο άλλος αποκεφαλίστηκε. Και το αίμα τους έγινε ο σπόρος της Εκκλησίας.

Η πίστη δεν είναι θεωρία, είναι σταυρός και ανάσταση. Οι απόστολοι Πέτρος και Παύλος, μάς καλούν σήμερα να μη συμβιβαζόμαστε με μία χλιαρή πίστη, με έναν Χριστιανισμό χωρίς κόπο και θυσία. Μας καλούν να είμαστε ζωντανοί μάρτυρες μέσα στην κοινωνία, με λόγο, με έργο και με αγάπη.

Αγαπητοί αδελφοί, ας παρακαλέσουμε, λοιπόν, τους πρωτοκορυφαίους αποστόλους να πρεσβεύουν για μας, για την Εκκλησία, για τον κόσμο ολόκληρο. Σε εποχές σύγχυσης και αποστασίας, η σταθερότητά τους στην αλήθεια, το θάρρος τους μπροστά στο μαρτύριο και η αγάπη τους για τον Χριστό, ας γίνουν φωτεινά παραδείγματα. Όπως ο Πέτρος ομολόγησε: «συ εί ο Χριστός, ο Υιός του Θεού του ζώντος», κι όπως ο Παύλος διεκήρυξε: «ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός», έτσι κι εμείς ας τον ομολογούμε με όλη μας τη ζωή. Αυτή η φλόγα πίστεως τους ώθησε σε αποστολή χωρίς όρια. Ο Πέτρος στους Ιουδαίους, ο Παύλος στα Έθνη. Η Εκκλησία χτίστηκε πάνω σε αυτή τη δίδυμη αποστολή: την πίστη και τη διδασκαλία τους. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει: «Εκείνοι οι δύο, Πέτρος και Παύλος,, ως δύο οφθαλμοί του σώματος της Εκκλησίας, φωτίζουν και οδηγούν προς την αλήθειαν».

Ας ζητήσουμε σήμερα με ταπείνωση την πρεσβεία των δύο αυτών μεγάλων αποστόλων. Να δώσει ο Κύριος και σε εμάς πίστη σαν του Πέτρου, φλόγα σαν του Παύλου, και καρδιά ικανή να τον αγαπήσει «όλη τη καρδία και ψυχή». «Άγιοι απόστολοι Πέτρε και Παύλε, πρεσβεύσατε υπέρ ημών!»

Χριστάκης Ευσταθίου,

Θεολόγος

Άγιοι Πέτρος και Παύλος Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι

 Ρένου Κωνσταντίνου, Θεολόγου – Καθηγητή Μ.Ε.

Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα είναι παρμένο απο την Β’ προς Κορινθίους επιστολή του Αποστόλου Παύλου. Η επιστολή αυτή γράφτηκε γύρω στο 56 μ.Χ., καθώς ο Απόστολος Παύλος βρισκόταν στην Μακεδονία και διακατέχεται από ένα ύφος πιο συναισθηματικό από τις υπόλοιπες επιστολές του. Αυτό το κάνει για να στηρίξει την πίστη των χριστιανών της Κορίνθου, ως προς το αποστολικό του αξίωμα, την οποία προσπαθούσαν να κλονίσουν οι ιουδαϊζοντες χριστιανοί. Αυτοί προσποιούνταν ότι έκαναν έργο όπως οι απόστολοι αλλά στην πραγματικότητα ήταν ψευδαπόστολοι, απατεώνες, άνθρωποι που μεταμφιέζονταν σε αποστόλους του Χριστού. Αυτοί διασπούσαν την ενότητα μεταξύ των χριστιανών.

Ο Απόστολος Παύλος για να διαφυλάξει την ενότητα των χριστιανών και το κύρος του αποστολικού του αξιώματος γράφει αυτή την Επιστολή όπου εκθέτει τις κακοπάθειες που υπέστη για χάρη του Ευαγγελίου, αλλά και τις αποκαλύψεις τις οποίες είχε δεχθεί.

Μέσα από τη συγκεκριμένη αποστολική περικοπή ο Απόστολος Παύλος περιγράφει μια σειρά από κακουχίες, στερήσεις, θλίψεις και διωγμούς που υπέστη, ένεκα του αποστολικού του αξιώματος και της πίστης του στον Χριστό. Πολλοί ήταν αυτοί που τον δίωκαν για την πίστη του στον Ιησού Χριστό. Τόσο οι συμπατριώτες του Ιουδαίου, όσο και οι εθνικοί (ειδωλολάτρες).

Στη συνέχεια περιγράφει πως κατάφερε να διασωθεί από τη Δαμασκό όταν καταδιώκονταν από τον εθνάρχη Άρετα. Ακολούθως κάνει λόγο για κάποιες ουράνιες αποκαλύψεις, που αξιώθηκε να έχει από τον Κύριο και δεν είχε ποτέ μιλήσει σε κανένα για 14 ολόκληρα χρόνια και τελειώνει λέγοντας για κάποιο αγκάθι που του δόθηκε στο σώμα για να τον ταλαιπωρεί και να μην πέφτει στην υπερηφάνεια.

Στι συγκεκριμένο χωρίο υπάρχει επίκληση προς τον Πατέρα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Αυτό το κάνει για να διαλύσει κάθε είδους αμφιβολία που είχαν διασπείρει κάποιοι ψευδαπόστολοι ανάμεσα στους χριστιανούς της Κορίνθου, ως προς την αποστολική του ιδιότητα. Το κάνει ακόμη για να μας δείξει ότι δεν λέει ψέματα για αυτά που θα μιλήσει παρακάτω. Αυτά αποτελούν προσωπικές αποκαλύψεις του Κυρίου προς αυτόν για τις οποίες μόνο αυτός που τις είχε δεχθεί μπορούσε να μιλήσει για αυτές.

Καθώς βρισκόταν στην Δαμασκό ο Απόστολος Παύλος κινδύνεψε να συλληφθεί από τον βασιλιά Άρετα. Γι’ αυτό το περιστατικό διαβάζουμε εκτενέστερα στο 9ο κεφάλαιο του βιβλίου των Πράξεων των Αποστόλων. Εκεί βλέπουμε ότι προκαλούσε σύγχυση ανάμεσα στους Ιουδαίους οι οποίοι τον άκουγαν και έμεναν κατάπληκτοι καθώς αυτοί περίμεναν να καταδιώξει τους χριστιανούς όπως έκανε και προηγουμένως. Αντί όμως αυτού τους αποδείκνυε ότι ο Ιησούς είναι ο Υιός του Θεού ο αναμενόμενος Μεσσίας. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκαλέσει την οργή τους και να προσπαθήσουν να τον σκοτώσουν. Με τη βοήθεια  όμως των πιστών που κατοικούσαν στην Δαμασκό κατάφερε να διαφύγει τη σύλληψη. Οι εκεί χριστιανοί τον έβαλαν μέσα σε ένα χοντρό ψάθινο καλάθι με στερεή βάση από κάτω και τον κατέβασαν με σχοινιά από ένα παράθυρο του τείχους. Έτσι κατάφερε να διαφύγει από τα φονικά σχέδια του βασιλιά Άρετα και να συνεχίσει το έργο που του είχε αναθέσει ο Κύριος, τον ευαγγελισμό των εθνών.

Βλέποντας τους ψευδαπόστολους να προσπαθούν να κλονίσουν την εμπιστοσύνη των χριστιανών της Κορίνθου προς το πρόσωπο του, προχωρά σε κάποιες αποκαλύψεις που έλαβε από τον Κύριο. Το κάνει αυτό για την ωφέλεια των πιστών, τονίζοντας ταυτοχρόνως ότι δεν είναι προς το συμφέρον του να καυχιέται, αλλά τώρα αναγκάζεται να το κάνει εξαιτίας των περιστάσεων. Με την καύχηση ο άνθρωπος προχωρά στη έπαρση και πέφτει στην υπερηφάνεια. Έτσι η καύχηση δεν βοηθά πνευματικά τον άνθρωπο αλλά τον καταστρέφει. Έχοντας μέσα του βαθιά ταπείνωση ο Απόστολος Παύλος μιλά σε τρίτο πρόσωπο, προσπαθώντας να δείξει ότι πρόκειται για κάποιον άλλο που δέχθηκε τις αποκαλύψεις και όχι για τον ίδιο. Για 14 χρόνια δεν είχε μιλήσει πουθενά για αυτές τις αποκαλύψεις που δέχθηκε και ούτε τώρα θα το έκανε αν δεν υπήρχε η ανάγκη να ωφεληθούν οι πιστοί της Κορίνθου.

Μέσα από την αρπαγή του στον παράδεισο έζησε μια ξεχωριστή εμπειρία που δεν μπορούμε να την εξηγήσουμε με τη λογική. Οι πραγματικότητες που βρίσκονται γύρω μας αδυνατούν να μας βοηθήσουν στην διαμόρφωση μιας εικόνας για πράγματα που βρίσκονται πιο πέρα από την ανθρώπινη αίσθηση. Εκεί στον παράδεισο άκουσε λόγια που δεν μπορεί ούτε επιτρέπεται να τα πει άνθρωπος. Η ανθρώπινη γλώσσα έχοντας γνώση των πραγματικοτήτων του παρόντος κόσμου, αδυνατεί να εκφράσει τα μυστήρια του Θεού, λόγω του ύφους και της ιερότητας τους.

Το ερώτημα που γεννιέται σε πολλούς, τι να άκουσε και να είδε ο Απόστολος Παύλος και δεν μπορούσε να το πει; Φανερώνει ότι η αποκάλυψη του Θεού που περιέχεται στην Αγία Γραφή είναι αρκετή, είναι όση χρειάζεται για τη σωτηρία μας. Αν χρειαζόταν κάτι περισσότερο θα μας το είχε αποκαλύψει. Πάνω σε αυτή την αποκάλυψη είχε οικοδομηθεί και η Εκκλησία, στην οποία πρέπει να στηρίζουμε με βεβαιότητα την πίστη και την ελπίδα μας.

Από τις μεγάλες αποκαλύψεις που είχε δεχθεί υπήρχε ο κίνδυνος να πέσει στην υπερηφάνεια. Έτσι ο Θεός επέτρεψε ένα αγκάθι στο σώμα του, ένα άγγελο του σατανά για να τον ραπίζει, ώστε να μην υπερηφανεύεται. Το τι ακριβώς ήταν αυτό το αγκάθι στο σώμα του που τον ταλαιπωρούσε, δεν γνωρίζουμε. Από τους ερμηνευτές άλλοι υποστηρίζουν ότι είναι οι πειρασμοί και οι ταλαιπωρίες που συνάντησε στο έργο του, άλλοι ότι είναι διάφορα πρόσωπα τα οποία αντιστέκονται στην διδασκαλία του Αποστόλου Παύλου, ενώ κάποιοι άλλοι ότι πρόκειται για χρόνια ασθένεια. Για ότι και να είναι αυτό ο Απόστολος Παύλος μας λεει ότι παρακάλεσε τον Κύριο τρεις φορές να το απομακρύνει από αυτόν αλλά πήρε αρνητική απάντηση. Ο Κύριος του απάντησε ότι :«σου αρκεί η χάρη μου, γιατί η δύναμη μου αναδεικνύεται  τέλεια εκεί που υπάρχει αδυναμία». Η απάντηση αυτή μας φανερώνει την δύναμη του Κυρίου μέσα στην ανθρώπινη αδυναμία. Μέσα από τους πειρασμούς βλέπουμε τη χάρη του Κυρίου να μας δυναμώνει για να μπορέσουμε να τους αντέξουμε.

Αρκετές φορές στη ζωή μας υπερηφανευόμαστε για ασήμαντα κατορθώματα τα οποία έχουμε πετύχει. Ο Απόστολος Παύλος «ηρπάγη εις τον παράδεισον και ήκουσεν άρρητα ρήματα, α ουκ εξόν ανθρώπων λαλήσαι». Εντούτοις όμως δεν καυχιέται αλλά από ταπείνωση μιλά σε τρίτο πρόσωπο σαν να πρόκειται για άλλον άνθρωπο που δέχθηκε τις αποκαλύψεις. Αυτός αν θα περηφανευόταν, θα περηφανευόταν για τους διωγμούς, τις θλίψεις και τους πειρασμούς που πέρασε. Μέσα από τους διάφορους πειρασμούς, που συναντούμε στην ζωή μας φαίνεται πόσο μικροί και αδύναμοι είμαστε. Φεύγουμε από την υπερηφάνεια και τον εγωισμό ότι είμαστε σπουδαίοι και δυνατοί και δεν έχουμε κανέναν ανάγκη. Μακάρι και εμείς χωρίς υπερηφάνεια και ταπείνωση να υψώσουμε τα χέρια προς τον Κύριο και να ζητήσουμε την παντοδύναμη χάρη του, να μας στηρίξει για να αντιμετωπίσουμε τις θλίψεις και τους πειρασμούς με θάρρος και υπομονή.

Άγιοι Πέτρος και Παύλος Πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι

 Πρωτ. Τρύφωνα Παπαγιάννη, Θεολόγου – Καθηγητή Μ.Ε.

Γιορτή των δύο μεγάλων και κορυφαίων αποστόλων του Χριστού, του Πέτρου και του Παύλου. Προς αυτούς τους δυο μεγάλους άνδρες της θα αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο της τιμής και της ευγνωμοσύνης για την ανυπολόγιστα μεγάλη συμβολή τους στο έργο της διάδοσης της χριστιανικής πίστης και της εδραίωσης της Εκκλησίας μας. Στις εικόνες τους ζωγραφίζονται οι δύο απόστολοι να κρατούν την Εκκλησία, που συμβολικά εικονίζεται με ένα μικρό βυζαντινό ναό. Γιατί και οι δυο αυτοί απόστολοι υπήρξαν πράγματι οι στύλοι και οι ακρογωνιαίοι λίθοι, επάνω στους οποίους οικοδομήθηκε το ιερό ίδρυμα της Εκκλησίας του Χριστού.

Και συνημμένοι και οι δυο σε μια γιορτή, εικονισμένοι σε μία εικόνα, συμβολίζουν την ενότητα της πίστεως, την ενότητα της Εκκλησίας, που απετελέσθη από ετερογενή στοιχεία, την περιτομή -τους Εβραίους- προς τους όποιους εστράφη το ιεραποστολικό έργο του Πέτρου, και τα έθνη-τους ειδωλολάτρες- για τον εκχριστιανισμό των οποίων κοπίασε ο απόστολος των Εθνών, ο Παύλος. Αυτός ακριβώς ήταν και ο λόγος που προκάλεσε τη σύσταση κοινής γιορτής των δυο κορυφαίων, όταν το έτος 258 στις 29 Ιουνίου ο τότε Πάπας  μετακόμιζε τα οστά τους στην κατακόμβη του αγίου Σεβαστιανού της Ρώμης. Και ήταν τόσο επιτυχής η συζυγία αυτή, ώστε πολύ γρήγορα η εορτή αυτή έγινε παγκόσμιος, εορταζομένη «εν πάσαις ταις κατά τόπον αγίαις του Θεού εκκλησίαις». Οι άλλες εορτές των αποστόλων και η μνήμη του θανάτου τους επισκιάσθηκαν από τη νέα γιορτή.

Ο Πέτρος καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ήταν γιος του Ιωνά, αδελφός του Αποστόλου Ανδρέα του Πρωτόκλητου. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας ήταν ψαράδες στη λίμνη Γεννησαρέτ. Είχε νυμφευθεί στην Καπερναούμ, όπου έμενε οικογενειακά μαζί με την πεθερά του. Όπως μας πληροφορεί το Ευαγγέλιο, όταν ο Ιησούς έφθασε στη λίμνη της Γεννησαρέτ συνάντησε τους δυο αδελφούς Πέτρο και Ανδρέα οι οποίοι έριχναν τα δίχτυα τους. Αμέσως μετά την κλήση τους, άφησαν τα δίχτυα και τις οικογένειές τους και τον ακολούθησαν. Ψαράς στο επάγγελμα, ήταν τύπος αυθόρμητος, ορμητικός, και τη ζωή του κοντά στο Χριστό τη μαθαίνουμε από τα τέσσερα Ευαγγέλια, ενώ την αποστολική του δράση, από τις πράξεις των Αποστόλων. Έγραψε και δύο Καθολικές Επιστολές, μέσα στις οποίες να τι προτρέπει τους χριστιανούς: «Νήψατε, γρηγορήσατε, ο αντίδικος υμών διάβολος ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίη» (Α΄ Πέτρου, ε΄ 8). Δηλαδή εγκρατευθείτε, γίνετε άγρυπνοι και προσεκτικοί. Διότι ο αντίπαλος και κατήγορός σας ο διάβολος, σαν λιοντάρι που βρυχάται, περιπατεί με μανία και ζητάει ποιον να τραβήξει μακριά από την πίστη και να τον καταπιεί. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου, ο Πέτρος, δίδαξε το Ευαγγέλιο στην Ιουδαία, στην Αντιόχεια, στον Πόντο, στην Γαλατία, στην Καππαδοκία, στην Ασία και τη Βιθυνία. Κατά την παράδοση έφτασε μέχρι την Ρώμη, όπου επί Νέρωνος (54-68μ.Χ.) υπέστη μαρτυρικό θάνατο, αφού τον σταύρωσαν χιαστί, με το κεφάλι προς τα κάτω περί το έτος 64 μ.Χ.

Ο δε Παύλος γεννήθηκε στην Ταρσό της Κιλικίας σε ένα χωρίο που ονομάζεται Γίσχαλα και στην αρχή ήταν σκληρός διώκτης του Χριστιανισμού. Το 36 μ.Χ. περίπου, όταν κάποτε μετέβαινε στη Δαμασκό για να διώξει και εκεί χριστιανούς, έγινε θαύμα στο οποίο φανερώθηκε ο Χριστός, ο οποίος τον πρόσταξε να πάει στον Ανανία ο οποίος τον κατήχησε και τον βάπτισε. Έτσι, έγινε ο μεγαλύτερος κήρυκας του Ευαγγελίου, θυσιάζοντας μάλιστα και την ζωή του γι’ αυτό. Ονομάστηκε ο πρώτος μετά τον Ένα και Απόστολος των Εθνών, λόγω των τεσσάρων μεγάλων αποστολικών περιοδειών του. Είναι ο ιδρυτής της Εκκλησίας της Ελλάδος. Συνέγραψε 14 επιστολές προς τις Εκκλησίες, τις οποίες εκείνος ίδρυσε. Τη ζωή του με τις περιπέτειές του θα τα δει κανείς, αν μελετήσει τις Πράξεις των Αποστόλων, αλλά και τις 14 Επιστολές του στην Καινή Διαθήκη. Ο Απόστολος Παύλος υπέστη μαρτυρικό θάνατο (χωρίς να είναι απόλυτα ιστορικά διασταυρωμένο) δι’ αποκεφαλισμού στη Ρώμη μεταξύ των ετών 64 – 67 μ.Χ.

Στο ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής ο ευαγγελιστής Ματθαίος τονίζει τη μεγάλη αξία και προσωπικότητα του Αποστόλου Πέτρου. Παρουσιάζει πρώτα το Χριστό να ρωτά τους μαθητές Του για το ποιά είναι η άποψη των ανθρώπων γι’ Αυτόν. Από την απάντηση που του δίνουν φαίνεται καθαρά ότι οι άνθρωποι δεν είχαν καταλάβει και δεν είχαν αναγνωρίσει στο πρόσωπό Του τη Θεότητα. Πίστευαν οι πιο πολλοί ότι ήταν άλλος ένας προφήτης. Η ίδια αμφισβήτηση για το Θεανθρώπινο πρόσωπο του Χριστού βλέπουμε ότι εξακολουθεί να υπάρχει κατά καιρούς μέχρι τις μέρες μας. Η απόφαση της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου που τονίζει ότι ο Χριστός είναι τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος δεν τους έπεισε. Μετά ο Χριστός κάνει την ερώτηση στους μαθητές Του. « Σεις ποιός λέτε ότι είμαι;» Εκ μέρους όλων, όπως συνήθιζε, λόγω χαρακτήρα και αυθορμητισμού, απάντησε ο απόστολος Πέτρος, ότι ο Χριστός είναι « ο υιός του Θεού του αιωνίου, που έχει ζωήν και δίδει ζωήν».

Απ’ αυτό φαίνεται ότι ο Πέτρος και κατ’ επέκταση το στενό περιβάλλον του Χριστού, αναγνώριζαν τη Θεότητά Του. Συνεχίζει ο Χριστός το λόγο Του προς τον Πέτρο και του αναγνωρίζει την αξία του και την αποστολή του. Δίνει επίσης σ’ αυτόν, στους άλλους αποστόλους και κατ’ επέκταση στους διαδόχους τους επισκόπους, την εξουσία να συγχωρούν αμαρτίες. Από εδώ καθιερώνεται και το μυστήριο της θείας Εξομολογήσεως.

«σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ματθ. 16, 16).

 Σήμερα παρουσιάζονται μπροστά μας οἱ πιό δυνατοί φωστῆρες τοῦ νοητοῦ στερεώματος. Τά πιό λαμπερά ἀστέρια τοῦ πνευματικοῦ οὐρανοῦ τά παίρνει ἡ Ἐκκλησία καί τά τοποθετεῖ σάν προβολεῖς στά σκοτάδια τοῦ κόσμου καί τῆς ζωῆς μας. Οἱ δύο πρωτοκορυφαῖοι ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος τιμῶνται σήμερα ἀπό τούς πιστούς. Εἶναι οἱ δύο πυλῶνες τῆς θεογνωσίας. Εἶναι οἱ δύο κήρυκες τῆς χάρης. Εἶναι οἱ πρῶτοι πού ὁμολογοῦν πρός κάθε κατεύθυνση τή Θεότητα τοῦ Ἰησοῦ. Ὁ Πέτρος τό εἶπε ξεκάθαρα μέ τά λόγια του μπροστά στόν ἴδιο τόν Χριστό: «σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Ὁ Παῦλος τό διακήρυξε μέ τή θεολογία καί τό ζωντανό παράδειγμά του.

Ἐμεῖς, ὡς ταπεινοί προσκυνητές τῶν Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων, ἀκοῦμε αὐτή τήν ὁμολογία.

Δέν εἶναι ἀρκετό, ὅμως, μόνον νά τήν ἀκοῦμε. Καλούμαστε καί νά τή βιώσουμε. Αὐτό θά γίνει μέ τήν ἀποδοχή της μέσ’ ἀπό τή νοοτροπία μας καί μέσ’ ἀπό τόν τρόπο τῆς ζωῆς μας. Ἡ ἀποδοχή τῆς ὁμολογίας «σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» θά γίνει σωστά μόνο μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῆς Ἐκκλησίας.

Τό νά ἀκοῦμε «σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» σημαίνει πώς ὁλόκληρη ἡ σκέψη μας προσανατολίζεται στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ. Τόν ἀποδεχόμαστε ὡς τέλειο Θεό καί τέλειο ἄνθρωπο.

Τόν ἐμπιστευόμαστε. Τόν ἀγαπᾶμε μέ ὅλη τή δύναμη τῆς ὕπαρξης. Τόν κηρύττουμε σέ κάθε εὐκαιρία.

Μαθητεύουμε στή διδασκαλία Του. Σπουδάζουμε στά νοήματα τῶν λόγων καί τῶν πράξεων πού εἶπε καί ἔκανε γιά τή σωτηρία μας. Ὁ Χριστός ὡς Υἱός τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι ἕνα ἀποκύημα κάποιας φαντασίας. Δέν εἶναι ἡ προσωποποίηση κάποιας θρησκείας, πού τή σκέφτηκαν οἱ ἄνθρωποι, γιά νά κοιμίζουν τούς φόβους τους καί νά ἐλπίζουν σέ ψεύτικους παραδείσους. Δέν εἶναι κάποιο σύστημα φιλοσοφίας πού προσπαθεῖ νά κάνει πιό ἠθικούς τούς ἀνθρώπους. Ὁ Χριστός ὡς Υἱός τοῦ Θεοῦ εἶναι ἕνα ζωντανό πρόσωπο, πού μᾶς ἀγαπάει καί Τόν ἀγαπᾶμε. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ φίλος, ὁ πατέρας, ὁ ἀδελφός, ὁ συνοδοιπόρος καί σύνευνος τῆς ζωῆς μας. Εἶναι τό πρόσωπο πού μᾶς καλεῖ σέ μία ἕνωση μαζί Του ἀληθινή. Μᾶς χαρίζει τόν ἑαυτό Του. Μᾶς χαρίζει τό Σῶμα καί τό Αἷμα Του, πού τά ἔλαβε ὅταν φόρεσε τή σάρκα μας. Θέλει νά εἴμαστε ἕνα μαζί Του. Ὁλόκληρη ἡ πνευματική μας ὑπόσταση προσανατολίζεται στήν ἀγάπη Του. Ὅλη ἡ σκέψη, ὅλες οἱ ἐπιθυμίες, ὅλη ἡ θέληση καί ἡ ἐσωτερική ὁρμή ἔχουν ὡς βάση καί ἀφετηρία τόν Χριστό. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι τό κέντρο τῶν πάντων καί γύρω ἀπό τό πάντιμο ὄνομά Του κινοῦνται ὅλα τά ὑπόλοιπα.

Τό νά ἀκοῦμε «σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» σημαίνει πώς ὁλόκληρη ἡ ζωή μας ὑπάρχει γιά νά δοξάζει αὐτόν τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ, τόν Πατέρα καί τόν Ἀληθινό Παράκλητο. Οἱ πρῶτοι τῶν ἀποστόλων Πέτρος καί Παῦλος ἔζησαν γιά τόν Χριστό, ἔζησαν μέ τόν Χριστό, θυσιάστηκαν γιά τόν Χριστό, ὑπῆρχαν καί ἀνέπνεαν μόνο γιά τόν Χριστό.

Ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους καθορίζει καί τόν τρόπο τῆς δικῆς μας ζωῆς. Ὁ κόσμος ποτέ δέν ἀγάπησε τόν Κύριο. Κινεῖται ἐνάντια στό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Χτίζει μία πραγματικότητα μακριά ἀπό τό Εὐαγγέλιο. Γιά τήν ἐλευθεριάζουσα κοινωνία ὁ Χριστός εἶναι ἀνεπιθύμητος, εἶναι ἐχθρός, εἶναι ἐπικίνδυνος. Ὁ Χριστός ξεβολεύει, ἀφυπνίζει, νύττει τίς συνειδήσεις.

Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ θέλει νά ζοῦμε τίμια, καθαρά, ἁγνά, φιλότιμα, εὐχαριστιακά. Θέλει ἡ ζωή νά εἶναι δρόμος πρός τά πάνω καί ὄχι ἕνα οἰκτρό κατρακύλισμα στή λάσπη τῶν παθῶν καί τῶν ἐξαρτήσεων. Ὁ Ἰησοῦς μᾶς καλεῖ σέ μία ζωή ἀληθινῆς ἐλευθερίας, σεβασμοῦ γιά τόν ἑαυτό μας καί γιά τούς ἄλλους.

Μᾶς καλεῖ σέ μία ζωή προσφορᾶς καί θυσίας. Θέλει ἡ ζωή μας νά εἶναι ἕνα ζωντανό κήρυγμα, μία ἔμπρακτη λατρεία τῆς Ἁγίας Τριάδας.

Τέλος, τό νά ἀκοῦμε «σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» σημαίνει πώς ὁλόκληρος ὁ ἄνθρωπος κινεῖται μέσα στό ζωντανό σῶμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό σῶμα εἶναι ἡ Ἐκκλησία. Μόνον μέσα στήν Ἐκκλησία ἐπιτελεῖται ἡ πραγματική πρόοδος τοῦ πιστοῦ. Ἡ ἑνότητα τῆς πίστης καί ἡ κοινωνία τῆς ἀγάπης ἐξασφαλίζουν στόν χριστιανό τήν αὐθεντικότητα τῆς πορείας πρός τή σωτηρία. Δέν ὑπάρχει σωτηρία ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας, διότι ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία δέν ἐνεργεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα μέ τή χάρη τῶν μυστηρίων. Τά μυστήρια δέν εἶναι ἁπλές τελετές. Εἶναι ἡ ἀέναη κάθοδος τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο. Εἶναι ἡ ἕνωση καί συμφιλίωση τοῦ Θεοῦ μέ τόν ἄνθρωπο. Εἶναι ἡ πρόγευση, ὁ ἀρραβώνας τῆς μελλοντικῆς ζωῆς στήν αἰωνιότητα. Τά ἱερά μυστήρια δίνουν νόημα στήν καθημερινότητα. Δυναμώνουν καί θεραπεύουν τόν ἄνθρωπο ἀπό τίς ἀδυναμίες καί τίς ἀσθένειες τοῦ σώματος καί τῆς ψυχῆς.

Τό νά ἀκοῦμε «σύ εἶ ὁ Χριστός ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» σημαίνει πώς τιμοῦμε τόν Πέτρο καί τόν Παῦλο μιμούμενοι τή ζωή τους. Δεχόμαστε τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ μέ τή σκέψη, μέ τή ζωή μας, μέσα στήν ἐμπειρία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Ἔτσι λαμβάνουμε τόν δικό Του δίκαιο ἔπαινο, πού εἶναι ἡ χαρά καί ἡ λύτρωσή μας. Ἀμήν.

ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ

 Στά πρόσωπα τῶν ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, πού τιμοῦμε σήμερα, συγκρούστηκαν δύο κόσμοι: ὁ παλαιός, πού ἐκπροσωποῦσε ὁ Πέτρος, καί ὁ νέος, πού ἐκπροσωποῦσε ὁ Παῦλος. Ὁ Πέτρος δέν μποροῦσε νά ξεφύγει ἀπό τό ἰουδαϊκό του παρελθόν. Πίστευε ὅτι στήν Ἐκκλησία πρέπει νά τηροῦμε τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά δέν μποροῦμε νά ἀποσπαστοῦμε καί ἀπό τόν Νόμο τοῦ Μωυσῆ. Ὁ Παῦλος δίδασκε ὅτι ἐκεῖνο πού θά μᾶς σώσει εἶναι ἡ πίστη στόν Χριστό. Κατάλαβε ὅτι μέσα στήν Ἐκκλησία διαμορφώνεται τό Χριστολογικό ἦθος, δέν ὑπάρχουν διαχωρισμοί, ὅλα εἶναι καινούργια.

Ἡ Ἀποστολική Σύνοδος

Ὁ Πέτρος δέν ἦταν ἀντίθετος σέ ὅλα αὐτά, ἀλλά δέν μποροῦσε νά ἀπεγκλωβιστεῖ ἀπό τό ἰουδαϊκό του παρελθόν, νά κακοκαρδίσει τή βάση τῆς πρώτης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας πού ἦταν οἱ Ἰουδαῖοι. Ἔτσι, ἐπῆλθε ἡ σύγκρουση, ἡ ὁποία ἔλαβε σφοδρές διαστάσεις, στό πλαίσιο τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ὅμως δέν ὁδήγησε σέ ρήξη, ἀλλά λύθηκε στήν Ἀποστολική Σύνοδο, ἡ ὁποία συνεκλήθη τό 49 μ.Χ. στά Ἱεροσόλυμα. Ἦταν ἡ πρώτη Σύνοδος ἡ ὁποία συγκλήθηκε στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καί εἶναι τό ὑπόδειγμα τῆς συνοδικῆς ζωῆς πού ἀκολουθεῖται καί σήμερα. Ἐκεῖ συζητήθηκαν τά προβλήματα, οἱ διαφωνίες καί ἐπείσθη ὁ Πέτρος ὅτι πρέπει νά πᾶνε μπροστά, νά ἀποχωριστοῦν ἀπό τό παρελθόν. Μέσα στήν Ἐκκλησία δέν μποροῦν νά ὑπάρχουν διαφορετικές ἐκφράσεις τῆς πίστεως, διαφορετικές παραδόσεις· ὅλοι εἴμαστε ἕνα σῶμα, τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ· καί αὐτό πού μᾶς σώζει εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ πίστη σ’ Αὐτόν.

Αὐτή ἦταν ἡ ἱστορική ἀπόφαση τῆς πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου των Ἱεροσολύμων μέ τήν ὁποία κόπηκε ὁ ὀμφάλιος λῶρος πού συνέδεε τήν Ἐκκλησία μέ τή συναγωγή, τό παλιό μέ τό νέο. Ἄν δέν λαμβανόταν αὐτή ἡ ἀπόφαση καί ἡ Ἐκκλησία δέν ἀποκοπτόταν, μιά καί καλή, ἀπό τή συναγωγή, ὁ Χριστιανισμός δέν θά ἦταν τίποτε ἄλλο παρά μιά ἁπλή αἵρεση τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ.

Μοναδική αὐθεντία ὁ Χριστός

Ἡ ἱστορία τῶν δύο ἀποστόλων μᾶς ὁδηγεῖ σέ τρία πολύ σημαντικά συμπεράσματα. Τό πρῶτο: Διαφωνίες μποροῦν νά ὑπάρξουν ἀνάμεσα στούς Μεγάλους τῆς ἱστορίας καί στούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν ὅμως ἀπό ἀνάμεσά τους βγεῖ τό αἴσθημα τῆς ἀγάπης, τότε μποροῦν νά παραμείνουν Μεγάλοι, ὄχι ὅμως Ἅγιοι, γιατί ἡ ἁγιότητα δέν στηρίζεται στό πεῖσμα καί στόν ἐγωισμό. Στηρίζεται στήν ἀγάπη, στήν ταπείνωση, στήν ὑποχωρητικότητα, στόν ἀγώνα γιά τήν ἑνότητα.

Τό δεύτερο: Δέν ὑπάρχουν ἀλάθητοι στήν Ἐκκλησία, δέν ὑπάρχουν αὐθεντίες. Ὁ μόνος ἀλάθητος καί ἡ μοναδική αὐθεντία εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἐκφράζεται συνοδικῶς. Μποροῦν νά ὑπάρχουν διαφορετικές ἀπόψεις, ἔντονες διαφωνίες, ἀλλά νά ἀντιμετωπίζονται μέσα στό συνοδικό πλαίσιο λειτουργίας τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπου ὑπάρχει ἡ αἴσθηση τοῦ ἀλαθήτου, ἔχουμε αἵρεση, πού ἔχει πληρώσει ἀκριβά ἡ χριστιανική Ἐκκλησία στήν πορεία τῆς ἱστορίας της, γιατί ὁδήγησε στό μεγαλύτερο χριστιανικό σχίσμα ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Ὑπάρχει καί ἕνα τρίτο συμπέρασμα: Διαφωνίες μποροῦν νά ὑπάρξουν σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, στό κοινωνικό, πολιτικό, οἰκογενειακό. Ἀλίμονο, ὅμως, ἄν αὐτές ὁδηγοῦν σέ ρήξεις καί προκαλοῦν ἐμφυλιοπολεμικές συνθῆκες ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Ὁ μόνος τρόπος γιά νά λυθοῦν εἶναι στό πλαίσιο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνότητας, πού ἐπιτυγχάνονται μόνο μέσα ἀπό τίς δημοκρατικές διαδικασίες, τίς ὁποῖες πρώτη ἡ Ἐκκλησία μας δίδαξε καί πρώτη ἡ Ἐκκλησία μας τηρεῖ.

Πρότυπά μας οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι

Εἶναι φανερό, λοιπόν, πόσο σημαντικές προσωπικότητες εἶναι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος, γιά τήν Ἐκκλησία σέ ὅλη τήν οἰκουμένη.

Γι’ αὐτό, νά μήν τούς ἀφήσουμε παραπονεμένους νά μᾶς κοιτοῦν ἀπό τό τέμπλο τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀκολουθώντας ἕναν ἄλλον δρόμο ἀπό αὐτόν πού ἐκεῖνοι χάραξαν, ἀλλά ἄς τούς τοποθετήσουμε μέσα στή ζωή μας, στήν οἰκογένειά μας, στό πολιτικό καί κοινωνικό μας γίγνεσθαι. Ὁ τρόπος τῆς δικῆς τους ζωῆς, ἡ στάση τους ἀπέναντι στά προβλήματα, ὁ τρόπος πού τά ἀντιμετώπισαν ἔχει νά πεῖ καί νά διδάξει πολλά καί σέ ἐμᾶς σήμερα.

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

 Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, του οποίου σήμερα εορτάζουμε την μνήμη του, δεν εξεκίνησε από την αρχή της ζωής του να αγαπάει τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Όχι μόνο δεν Τον αγαπούσε, αλλά Τον μισούσε στην αρχή. Του είχε περάσει η εξής ιδέα: Ο Χριστός είναι ένας άνθρωπος, έκανε πολύ μεγάλα πράγματα όσο ζούσε, άλλα καλά, άλλα κατεργαρίστικα, άλλα τα παραφούσκωσαν, άλλα τα παραποίησαν, και τελικά, αφού σταυρώθηκε, πέθανε και ετάφη, παρουσιάζονται μερικοί οπαδοί Του με ζεστά μυαλά, οι οποίοι κηρύττουν πανταχού το όνομά Του. Ποιο θα είναι το αποτέλεσμα; Ζημία για τον λαό μας, ζημία για το Ισραήλ.

Και έτσι ο Απόστολος Παύλος, αγαπώντας τον λαό του, άρχισε να στρέφεται εναντίον της διδασκαλίας και των μαθητών τού Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Και μάλιστα, με τέτοια ορμή και με τέτοιο πάθος, ώστε ήθελε, ει δυνατόν, να μην αφήσει πίσω του ούτε ένα χριστιανό. Να γίνει αφορμή, ο ίδιος, με τις ενέργειές του, να σβήσει το όνομα του Χριστού πάνω στον κόσμο.

Θυμάστε, όταν οι Εβραίοι εκτελούσαν τον Άγιο Πρωτομάρτυρα Στέφανο, ο Παύλος καθόταν εκεί με καμάρι, και φύλαγε τα ρούχα εκείνων που τον λιθοβολούσαν. Με άλλα λόγια, αυτός ήταν που τους έλεγε: «Άντε, μπρος, λιθοβολείστε τον»!

Το διαπιστώνουμε κάθε μέρα στη ζωή, ότι κάθε άνθρωπος που φανατίζεται, μέρα με την ημέρα γίνεται στον φανατισμό του αυτόν τρισχειρότερος. Και ο Απόστολος Παύλος, έτσι φανατιζόταν μέρα με την ημέρα. Και μια μέρα, πήγε στους άρχοντες των Ιουδαίων και τους παρακάλεσε να του δώσουν εντολή, να πάει να εξολοθρεύσει τους χριστιανούς στην Αντιόχεια.

Αλλά, πόσο μεγάλη είναι η χάρη, η δύναμη και η φιλανθρωπία του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού! Ενώ ο απόστολος Παύλος πήγαινε γεμάτος απειλητικά αισθήματα εναντίον των χριστιανών, έξω από την Αντιόχεια κατέβηκε να τον συναντήσει ο Χριστός. Και στάθηκε μπροστά του.

Ο Χριστός είναι Φως, τέτοιο φως, που τα μάτια των ανθρώπων δεν το αντέχουν και δεν μπορούν να το βαστάξουν. Έτσι δεν μπόρεσαν να το βαστάξουν το φως του Χριστού στη Μεταμόρφωση οι άγιοι και ένδοξοι Απόστολοι, Πέτρος, Ιάκωβος και Ιωάννης. Και έπεσαν χάμω, παρότι ήταν άγιοι και φωτισμένοι και Τον αγαπούσαν. Έτσι, λοιπόν, όταν στάθηκε ο Χριστός μπροστά στον Παύλο και τον περιάστραψε το φως του Χριστού, ο Παύλος έπεσε χάμω και έμεινε τυφλός. Και άκουσε τη φωνή του Κυρίου που του έλεγε:

«Σαούλ, Σαούλ, γιατί με διώκεις;» Τι νομίζεις πως κάνεις; Τι νομίζεις πως θα καταφέρεις; Μόνο κακό του κεφαλιού σου θα κάνεις. Επάνω σου θα γυρίσει. Τον εαυτό σου καταστρέφεις. Γιατί Εγώ, του λέει ο Χριστός, είμαι ένα καρφί. Και το καρφί άμα πας να το κλωτσήσεις, κακό στο πόδι σου κάνεις. «Σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν».

Και ο Απόστολος Παύλος ρώτησε: «Κύριε ποιος είσαι;» Του απάντησε ο Χριστός: «Εγώ είμαι ο Χριστός, που εσύ καταδιώκεις».

Ο Παύλος, μέχρι εκείνη τη στιγμή, πίστευε πως ο Χριστός ήταν ένας άνθρωπος ικανός, που τα κατάφερε και έκανε μερικά πράγματα, δοξάσθηκε, τιμήθηκε και αγαπήθηκε. Αλλά τελικά δεν ήταν παρά ένας άνθρωπος τώρα πεθαμένος.

Και αυτή την στιγμή βλέπει μπροστά Του ότι ο Χριστός δεν είναι πεθαμένος αλλά είναι Παντοδύναμος! Είναι κυρίαρχος αλλά και διδάσκει, συνετίζει, προβληματίζει, αγαπάει. Και γι’ αυτό του είπε: «Πρόσεξε Παύλε! Κακό του εαυτού σου θα κάμεις. Θα καταστραφείς!»

Τι του συνέβη εκείνη τη στιγμή του Παύλου;

Εκείνη την στιγμή ο Παύλος κατάλαβε ότι όσα ενόμιζε για τον Χριστό προηγουμένως, ήταν όλα ψέματα. Κατάλαβε ότι είχε σχηματίσει για τον Χριστό μια εικόνα, εντελώς ψεύτικη. Και πάνω σ’ αυτή την ψεύτικη εικόνα, είχε θεμελιώσει τη ζωή του, η οποία είχε γεμίσει από μίσος και πάθος εναντίον του Χριστού, και από μια κακώς εννοούμενη αγάπη για τον λαό του, τον Ισραήλ. Κατάλαβε εκείνη την στιγμή ότι, όλα ανεξαιρέτως και τα αισθήματά του, και οι ιδέες του, και οι τοποθετήσεις του, τα πάντα ήταν ψέμα, πλάνη, απάτη.

Και τότε ο Απόστολος Παύλος φέρθηκε σαν λογικός άνθρωπος. Λογικός είναι εκείνος, που βλέπει την πραγματικότητα, αγαπάει την πραγματικότητα και προσαρμόζει τον εαυτό του στην πραγματικότητα.

Αντίθετα παράλογος είναι εκείνος, που δεν θέλει να δει την πραγματικότητα. Εκείνος που βλέπει την πραγματικότητα και κάνει το εντελώς αντίθετο. Ο Απόστολος Παύλος, ούτε παράλογος ήταν ούτε τρελός. Ήταν απλώς πλανεμένος. Βρέθηκε στο ψέμα από πλάνη. Και όταν βρήκε στην αλήθεια, την αγάπησε και υποτάχθηκε με όλη του την ψυχή στην αλήθεια.

Εσύ, αδελφέ χριστιανέ, που ευεργετήθηκες από τον Θεό να γνωρίσεις την αγάπη και τη δόξα του Χριστού από μικρή ηλικία, τι κάνεις για να ανταποκριθείς στη δόξα του Χριστού; Τι κάνεις για να προσαρμόσεις τον εαυτό σου στην πραγματικότητα, που λέγεται Βασιλεία του Θεού; Ο Απόστολος Παύλος κατάλαβε τη δόξα του Θεού και το μεγαλείο του Χριστού, από την ένδοξη φανέρωσή Του. Από ένα θαύμα!

Ψάχνεις εσύ να δεις τα θαύματα του Χριστού και των Αγίων; Μελετάς το Άγιο Ευαγγέλιο και τους βίους των Αγίων; Άμα δεν ιδείς την δόξα και τη δύναμη του Χριστού και των Αγίων, άμα δεν μάθεις την πραγματικότητα της δύναμης και της ενέργειας του Θεού μέσα στον κόσμο, πώς είναι δυνατόν να γνωρίσεις και να αγαπήσεις τον Θεό; Πώς είναι δυνατόν να καταλάβεις ότι, πάνω από όλα είναι ο Χριστός, η δύναμή Του, και η αγαθότητά Του; Πώς είναι δυνατόν να προσαρμόσεις και να υποτάξεις τη ζωή σου ολόκληρη στον Χριστό και στο θέλημά Του;

Να, γιατί οι άγιοι πατέρες λένε ότι πρώτο στοιχείο της πνευματικής ζωής είναι η μελέτη της δόξας του Θεού. Η μελέτη του Ευαγγελίου, των θρησκευτικών βιβλίων και των βίων των Αγίων.

Δεύτερο ποιο είναι;

Το δεύτερο είναι να έχει ο άνθρωπος μεγάλη καρδιά. Πώς γίνεται αυτή η καρδιά, μεγάλη;

Θα σας κάνω μια μικρή κλίμακα; Οι άγιοι πατέρες την έχουν κάνει. Ο άνθρωπος, λένε, βρίσκεται στην κορυφή του μεγαλείου της καρδιάς, έχει την μεγαλύτερη και την ωραιότερη καρδιά, όταν αγαπάει τον Θεό, και τότε αγαπάει και όλους ανεξαιρέτως τους ανθρώπους.

Όταν κρυώσει η αγάπη του προς τον Θεό, ο άνθρωπος στρέφεται πια μόνο γύρω από το σαρκίο του. Δίνει προτεραιότητα στο πώς θα ντυθεί, θα φάει, θα πιεί και θα γλεντήσει. Και όταν πέσει παρακάτω, τότε ο άνθρωπος γίνεται ένα γουρούνι, που δεν αγαπάει κανένα, και κοιτάζει μόνο τα πάθη του και τις εξαρτήσεις του.

Σ’ αυτό το κατρακύλισμα προς τα κάτω, όποιος αφεθεί, όλο πάει και στα χειρότερα. Κάτι χειρότερο από τη γουρουνοποίηση είναι η δαιμονοποίηση! Τότε ο άνθρωπος μισεί τον Θεό και τους άλλους ανθρώπους και θέλει να τους κάνει το κακό.

Ο Απόστολος Παύλος, αφού γνώρισε τον Χριστό και υποτάχθηκε στην αλήθεια του Χριστού, αγάπησε τον Χριστό και τους ανθρώπους τού Χριστού με όλη του την καρδιά. Και άνθρωποι του Χριστού είναι όλοι, και οι πιστοί και οι άπιστοι, γιατί είναι πλάσματά Του. Ο Θεός δεν μισεί κανέναν. Τους αγαπάει όλους, σταυρώθηκε για όλους και τους θέλει όλους να σωθούν.

Γι’ αυτό ακριβώς όποιος αγαπάει τον Χριστό, αγαπάει και εκείνους που τον βρίζουν και τον μισούν. Γι’ αυτό διαβάζουμε στα βιβλία των Αγίων ότι, πολλοί Άγιοι, λίγο πριν από το μαρτύριό τους, ευγνωμονούσαν και τους δημίους τους. Τέτοια μεγάλη καρδιά είχαν οι Άγιοι!

Ο Άγιος Απόστολος Παύλος, τι καρδιά είχε;

Ο Απόστολος Παύλος προσευχόταν στον Θεό και Τον παρακαλούσε: «Θεέ μου! Υπάρχουν τόσοι άνθρωποι που δεν γνωρίζουν το φως και την Αλήθεια και κινδυνεύουν να χωριστούν από την αγάπη Σου και να πάνε στην κόλαση. Σε παρακαλώ, κάνε μου το χατίρι, εμένα να στείλεις στην κόλαση, και όλους τους άλλους στον παράδεισο».

Αυτό σημαίνει ότι ο Απόστολος Παύλος έκανε τον πόνο τού κάθε ανθρώπου, πόνο δικό του, σε όλο του το βάθος και σε όλη του την έκταση. Και επειδή σκεφτόταν και υπολόγιζε τον πόνο που θα έχουν στην αιωνία κόλαση, παρακαλούσε τον Κύριο και έλεγε: «Να γίνω εγώ ανάθεμα υπέρ των αδελφών μου. Να πάω εγώ στην κόλαση, να σωθούνε οι άλλοι».

Τι μεγάλη αγάπη που είναι αυτή! Αυτή είναι η αγάπη, που θέλει να έχουμε μέσα μας ο Χριστός. Είπε: «Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν, ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς εγώ ηγάπησα υμάς». Αυτή είναι η εντολή μου. Να έχετε τόση αγάπη προς τους άλλους, όση έδειξα εγώ σε σας.

Όσο οι άνθρωποι καλλιεργούν στον εαυτό τους την αγάπη προς τον Θεό και προς τους άλλους ανθρώπους, τόσο περισσότερο ανεβαίνουν. Τόσο περισσότερο γίνονται άνθρωποι του Θεού.

Για να γίνει ο άνθρωπος, άνθρωπος του Θεού, πρέπει να έχει επίγνωση Θεού και αγάπη. Αλλά δεν είναι ποτέ δυνατόν να αποκτήσει ο άνθρωπος αγάπη και να προοδεύει στην αγάπη, όσο σκέφτεται συμφεροντολογικά, σαρκολατρικά, με ιδιοτέλεια.

Ο Χριστός μάς είπε: «Η αγάπη είναι καρπός της ταπείνωσης, της εγκράτειας και της θυσίας». Θέλεις να γίνεις άνθρωπος του Θεού; Πρέπει να αγωνιστείς να έχεις ταπείνωση, εγκράτεια, θυσία.

 Όποιος καλλιεργεί αυτές τις μεγάλες αρετές, όποιος ακολουθεί την οδό των αγίων πατέρων, των αγίων διδασκάλων της εκκλησίας μας, αυτός θα προοδεύσει. Αυτός θα αξιωθεί να γίνει μιμητής του Αγίου Αποστόλου Παύλου και όλων των Αγίων.

Είθε, αδελφοί μου, με τις άγιες προσευχές και πρεσβείες του Αγίου Αποστόλου Παύλου, να αξιωθούμε να κατανοήσουμε σε όλο της το βάθος την αλήθεια, που μας λέγει ότι, τον Χριστό Τον γνωρίζουμε, όσο περισσότερο αποκτάμε μέσα μας αγάπη, ταπείνωση, και θυσία.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός να μας αξιώσει και εμείς να προκόψουμε στην πνευματική μας ζωή και να σωθούμε. Αμήν.