Κάθε βδομάδα, σ’ αυτή την περίοδο της προετοιμασίας για την Σαρακοστή, έχουμε ήδη δει τις παραβολές στις οποίες η κατάστασή μας φαίνεται τόσο ξεκάθαρα, με τέτοια σαφήνεια, τόσο καυστικά απεικονισμένη, και ταυτόχρονα με τόσο αυστηρές προοειδοποιήσεις, που δεν υπάρχει μέση οδός, ανάμεσα στην οδό της ζωής και στην οδό του θανάτου, ότι μπορεί να ζούμε στη γη στο λυκόφως του ασυνείδητου, αλλά θα έρθει κάποια στιγμή που το φως θα λάμψει μπρος μας και θα γίνει ξεκάθαρο αν εμείς είμασταν παιδιά του φωτός η αιχμάλωτοι του σκότους. Και κορυφαίο σημείο σ’ αυτή την διαδικασία είναι η ανάγνωση του Κανόνα του Αγ. Ανδρέα Κρήτης στον οποίο η αμαρτία και η μετάνοια τόσο δυνατά απεικονίζονται.
Αλλά τώρα μπαίνουμε σε μία καινούργια φάση της προετοιμασίας για το Πάσχα, μπαίνουμε στην Σαρακοστή που είναι μια παλιά λέξη που σημαίνει «άνοιξη», η αρχή της ζωής· μία περίοδος όπου δεν μπορούμε πια να ζούμε στο ημίφως που έχει ακόμα δύναμη πάνω μας, αλλά με το φως του Θεού, το φως που διαλύει το σκοτάδι, το φως που κάνει όλα ν’ αστράφτουν, να είναι τα ίδια φως σύμφωνα με τα λόγια του Χριστού.
Σήμερα θυμόμαστε τον θρίαμβο της Ορθοδοξίας, την ημέρα που η Εκκλησία ομολόγησε στην τελευταία Οικουμενική Σύνοδο, τον 9ο αιώνα, και διεκήρυξε όλα εκείνα που είναι ουσιώδη για την Χριστιανική πίστη. Κι αυτά που διακηρύχθηκαν ήταν η ελπίδα, η απόλυτη, αδιάσειστη ελπίδα, γιατί αυτό που διακηρύχθηκε ήταν ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος· ο Θεός επέλεξε, σε μία πράξη αγάπης για μας, αλληλεγγύης προς εμάς, παρότι είμαστε αμαρτωλοί, παρότι πεπτωκότες, παρότι αμαυρωμένοι, διάλεξε το να γίνει άνθρωπος σαν μέσο για να πάρει την ευθύνη, ναι την ευθύνη! Με την κίνηση της δημιουργίας που συντελέστηκε χωρίς την δική Του κάθοδο, και την ελευθερία, μας έδωσε την απόλυτη προϋπόθεση να μπορούμε ν’ αγαπήσουμε και να επιλέξουμε την ζωή από τον θάνατο, αλλά την ίδια στιγμή και την ..τρομακτική προϋπόθεση για την πτώση μας.
Σήμερα διαβάσαμε στο Ευαγγέλιο, στο οποίο ο Αγ Ιωάννης διακηρύσσει, με τα λόγια του Ναθαναήλ, ότι ο Χριστός είναι Υιός του Θεού, ο Βασιλιάς του Ισραήλ, ο Σωτήρας που ήλθε, ο Θεός σαν το μέσο μας, κι όλα είναι δυνατά, αν μόνο αν πιστεύουμε.
Διαβάσαμε η ακούσαμε σήμερα στην Επιστολή πως πριν από μας χιλιάδες άνθρωποι πίστεψαν στο απίστευτο: ότι ο Χριστός μπορεί να μας αγαπά μ’ ένα τέτοιο τρόπο, ότι ο Θεός μπορεί ν’ αγαπά τον καθένα κι όλους μας με την Ζωή Του και τον Θάνατό Του, ότι ο Θεός μπορεί να μας αγαπά όσο ανάξιοι αγάπης κι αν νοιώθουμε και μοιάζουμε στους άλλους. Κληθήκαμε να πιστέψουμε το απίστευτο, να είμαστε βέβαιοι ότι ο Θεός έχει μια καρδιά βαθειά και πλατειά αρκετά ώστε να μας χωράει, αν το προτιμάτε, ότι η αγάπη του Θεού είναι θυσιαστική· ότι Εκείνος έγινε άνθρωπος για να μοιραστεί την κατάστασή μας, περιλαμβάνοντας και τον φόβο του να ’χουμε χάσει τον Θεό: «Θεέ μου, Θεέ μου, ίνα τι με εγκατέλειπες;…» αλλά Εκείνος προετοίμαζε μέρα την μέρα για να μας ζητήσει, να μας πάρει στους ώμους Του όπως παίρνει ο βοσκός το χαμένο πρόβατο, η αν χρειαστεί να μας πάρει στους ώμους με τον τρόπο που την Μ. Εβδομάδα πήρε τον Σταυρό Του, έπεσε κάτω απ’ το βάρος του, και σταυρώθηκε πάνω του, και επειδή μας χαρίζει τον εαυτό Του, δωρεάν, μπορεί να βρει την δύναμη να μας συγχωρεί: «..Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι ..»
Και τώρα προσβλέπουμε στην Μ. Εβδομάδα, βήμα-βήμα· αλλά αυτή η Μ.Εβδομάδα δεν είναι μία περίοδος φόβου: ξέρουμε ότι αυτή η Μ. Εβδομάδα θα σκορπιστεί από την δόξα του Αναστημένου Χριστού, ότι η Μ. Εβδομάδα είναι η βδομάδα που ερχόμαστε αντιμέτωποι, όλοι μας κι ο καθένας ατομικά, με την Θεία αγάπη, το βάθος της Θείας αγάπης, μιας προσωπικής αγάπης, μιας αγάπης που απευθύνεται στον καθένα από μας.
Και θα δούμε στην διάρκεια αυτών των εβδομάδων 2 πράγματα: σήμερα, αυτός ο Θεός έχει έρθει σαν μέσο δικό μας, Εκείνος, το Φως, είναι στο μέσο του λυκόφωτος της ιστορίας, η στο σκοτάδι της πιο σκοτεινής ψυχής και της απαίσιας και σκοτεινής κατάστασης!
Αν αυτό είναι αλήθεια, τότε όλα είναι δυνατά! Τότε λοιπόν μπορούμε να πιστεύουμε το απίστευτο! Κι ακόμα περισσότερο: μπορούμε να δεχτούμε βδομάδα την βδομάδα ότι ο Θεός μπορεί να το κάνει. Την επόμενη εβδομάδα, την ημέρα του Αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, θ’ ακούσουμε να διακηρύσσεται από κείνον το γεγονός ότι ο Θεός όχι μόνο μας αγαπά όπως είμαστε, απ έξω, όχι, αλλά δίνει και την Χάρη Του που μας διαποτίζει σαν φωτιά, κάνοντάς μας σταδιακά, αν το δεχτούμε, να γίνουμε σαν την Καιομένη Βάτο στην έρημο που καιγόταν χωρίς να καταναλώνεται, διότι ο Θεός δεν δαπανάται, δεν καταστρέφει, εκτός αν στραφούμε εναντίον Του. Ναι είναι η φωτιά που κατακαίει, εκτός και μέχρι να Τον αποδεχτούμε. Αλλά εκείνος μας αποδέχεται, μας κάνει συμμέτοχους της Θείας Φύσης Του, μας γεμίζει με την ζωή Του, Εκείνος είναι η ίδια η ζωή μέσα μας, κι εμείς είμαστε Εκείνος.
Αυτά είναι τα δύο μηνύματα που προκύπτουν τώρα· κι ακόμα θα δούμε ότι ο Αγ, Ιωάννης της Κλίμακος μας διδάσκει πως να κινηθούμε προς τον Θεό, πως να ξεπεράσουμε το μισόφωτο η το σκοτάδι που βρίσκεται μέσα μας. Και θα μπορέσουμε να δούμε το αποτέλεσμα αυτού του αγώνα, απ’ την κραυγή της ψυχής, από την πείνα για ζωή και φως, στο πρόσωπο της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας κι άλλων αμαρτωλών που δέχτηκαν τον Χριστό και μεταστράφηκαν, μεταμορφώθηκαν, σώθηκαν.
Αυτός είναι ο δρόμος που οδηγεί βήμα-βήμα να φθάσουμε στη Μ. Εβδομάδα, μία βδομάδα τόσο ιερή όπου η αγάπη του Θεού έχει εκφραστεί όχι με λέξεις, όχι με ευχές, όχι με τρυφερότητα, αλλά με την μορφή του τιμήματος της αγάπης του ίδιου του Θεού, το τίμημα να έχει γίνει ο Υιός του Θεού, υιός του Ανθρώπου, επειδή έχουμε φύγει μακριά Του.
Πως μπορούμε ν’ απαντήσουμε σ’ αυτό; Ποιό είναι το μήνυμα αυτής της περιόδου; Την περίοδο στην οποία αναφέρθηκα, θα ’ρθουμε αντιμέτωποι με την κακία μέσα μας, θα έχουμε την πρόκληση να δεχτούμε: αυτό είσαι! Κι αυτό είναι βέβαιο ότι θα συμβεί. Αλλά τώρα θα έρθουμε αντιμέτωποι και με την ανέκφραστη ομορφιά και ελπίδα: πως θ απαντήσουμε σ’ αυτό;
Μ’ ευγνωμοσύνη! Ευγνωμοσύνη είναι ο επόμενος σταθμός· ευγνωμοσύνη είναι αυτό που μας φέρνει σ’ όλη την διάρκεια αυτής της εβδομάδας: ευγνωμοσύνη, κι ένα αίσθημα κατάπληξης: πως μπορεί ο Θεός να είναι όπως Εκείνος είναι; Πως μπορεί να μ’ αγαπά, ενώ ξέρω αυτό που είμαι, και παρότι, φρίκη(!) με ξέρουν κι οι άλλοι!
Αν το κατανοήσουμε, μετά η μόνη απάντηση που μπορούμε να δώσουμε στον Θεό είναι η ευγνωμοσύνη. Κι εκφράζουμε την ευγνωμοσύνη μας, λέγοντας «Κύριε, παρότι είμαι αδύναμος, παρότι ατελής, αμαρτωλός, ανάξιος, μ’ όλο το βάθος της ευγνωμοσύνης μου για ο,τι Είσαι κι ο,τι έκανες για μένα, θα ’θελα να κάνω κι εγώ μ’ όλη μου την δύναμη-που ωστόσο ασθενική κι αδύναμη- θα ’θελα να κάνω τα πάντα για να δείξω ότι έχω κατανοήσει το μήνυμα της αγάπης, το μήνυμα του Σταυρού, το μήνυμα του ελέους, ότι έχω καταλάβει μ’ όλο μου το είναι και θέλω να το αποδείξω ζώντας με τέτοιο τρόπο που ν’ αποδεικνύει το τι κατάλαβα, να ζήσω μ’ ένα τρόπο που να ’ναι χαρά για Σένα, χαρά του Θεού, μια ένωση με τον Θεό!
Ω Θεέ μου! Ας σκεφτούμε τι κάνουμε γι’ αυτό! Ας μπούμε σ’ αυτές τις βδομάδες της Σαρακοστής πραγματικά σαν κάποιος που ζει μία άνοιξη! Ας μπούμε στην φρεσκάδα της ζωής και κατά την διάρκεια όλων αυτών των εβδομάδων, μ’ ευγνωμοσύνη στο Θεό, δίνοντάς Του χαρά. Και κατόπιν θα ’μαστε σε θέση να δούμε την Μ. Εβδομάδα, όχι με τον απόλυτο τρόμο για καταδίκη, ενός αχάριστου, ενός δολοφόνου του Χριστού, όχι: σαν μία Βδομάδα που είναι πλήρης και τέλεια αποκάλυψη μιας αγάπης που κατανοήσαμε, αποδεχτήκαμε, και βάλαμε μέσα μας όσο εξαρτιόταν από μας.
Ω, ας μαζέψουμε όλη μας την δύναμη, κι όταν η δύναμή μας δεν είναι αρκετή, ας θυμηθούμε την υπόσχεση του Χριστού: «η γαρ δύναμίς μου, εν ασθενεία τελειούται,…». όλα είναι δυνατά σε μένα…όπως το έθεσε ο Παύλος, «…είναι η δύναμη του Χριστού που με στηρίζει...» Και τα λόγια του Χριστού: «…τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις, δυνατά εστι τω Θεώ..». Ας παραδοθούμε στον Θεό για να Του δώσουμε χαρά! Κι όσα θα είναι του Θεού, θα είναι καλά. Αμήν.
