ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ ΚΑΙ Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

 Ὁ διάβολος εἶναι μία τραγική ὕπαρξη. Ὁ Θεός τόν ἔπλασε μαζί μέ τίς ἀγγελικές δυνάμεις καί τόν προόρισε νά γίνει δοχεῖο ἀκτίστου φωτός. 

Αὐτός ὅμως ἀπό ἐγωισμό μετέτρεψε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ σέ φιλαυτία καί κίνησε ἀνταρσία ἐναντίον τοῦ Θεοῦ. Δέν μπόρεσε νά καταλάβει ὅτι ὁ θρόνος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἡ ταπείνωσή του.

Ὁ σατανᾶς ἀναγνωρίζει τόν Θεό καί πιστεύει στήν δύναμή του. Ἀλλά δέν ἀγαπᾶ τόν Χριστό. Ὁμολογεῖ τήν θεότητα τοῦ Κυρίου, ἀλλά φοβᾶται τήν δύναμη τῆς ἀγάπης του. Γι᾿ αὐτό καί τόν παρακαλεῖ νά μήν τόν βασανίσει. Ὁ βασανισμός τῶν δαιμόνων ἔγκειται στό γεγονός ὅτι, ἐνῶ οἱ δαίμονες μισοῦν τόν Χριστό, ξέρουν ὅτι ἐκεῖνος ἐξακολουθεῖ νά τούς ἀγαπᾶ καί νά τούς ἀγκαλιάζει.

Τό καταστροφικό ἔργο τοῦ διαβόλου 

Ὁ δαιμονισμένος, εὑρισκόμενος ὑπό τήν ἐπήρεια τῶν δαιμονίων, ἀπαντᾶ στήν ἐρώτηση τοῦ Ἰησοῦ ὅτι τό ὄνομά του εἶναι «λεγεών, ὅτι δαιμόνια πολλά εἰσῆλθεν εἰς αὐτόν». Οἱ δαιμονικές δυνάμεις διαβάλλουν, δηλαδή διαιροῦν, διασποῦν τόν ἄνθρωπο. Τόν ἀπομακρύνουν ἀπό τόν Θεό, ἀπό τόν ἑαυτό του, ἀπό τούς ἄλλους ἀνθρώπους.

Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε ἀπό τόν Θεό ὡς μιά προσωπική ἑνότητα, ἀλλά οἱ δαιμονικές δυνάμεις θρυμματίζουν, κομματιάζουν τήν ἑνότητα αὐτή, τήν ψυχική ἁρμονία τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἕνα πλῆθος, μιά μάζα, γίνεται τό θέλημά του. Γι᾿ αὐτό καί –παρά τό φαινομενικό πλῆθος γύρω του– μεταπίπτει στήν ἀπομόνωση, στήν μοναξιά. Καί δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι «ἅδης» σημαίνει τόν σκοτεινό ἐκεῖνο τόπο, ὅπου ἡ κόλαση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀπελπιστική μοναξιά του. Δηλαδή ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει δυνατότητα ἐπικοινωνίας καί ἀγάπης τοῦ ἑνός ἀνθρώπινου προσώπου μέ τό ἄλλο.

Ἡ ἐνέργεια τοῦ «μυστηρίου τῆς ἀνομίας»

Τό μυστήριο ὅμως τῆς ἀνομίας ἐνεργεῖται ἤδη στήν ἱστορία, στήν ἱστορία τοῦ κόσμου καί τήν προσωπική μας ἱστορία. Ἡ ζωή συνθλίβεται καί ἀφανίζεται. Οἱ πνευματικές ἀναζητήσεις περιφρονοῦνται καί ποδοπατοῦνται. Ἡ ἐλευθερία χρησιμοποιεῖται ὡς ἄλλοθι γιά τόν ἀποπροσανατολισμό καί τήν ἐξαχρείωση. Ἄν παραδοθοῦμε στό πνεῦμα τῆς ἐποχῆς μας καί λησμονήσουμε ὅτι εἴμαστε ἄνθρωποι πλασμένοι κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν Θεοῦ, ἄν δεχθοῦμε νά ζοῦμε καί νά συμπεριφερόμαστε ὡς ἄβουλα ὄντα, πού γιά τήν ἄνεση καί τό θέλημά τους δέχονται νά προσκυνοῦν τήν ὁποιαδήποτε κτιστή πραγματικότητα, τί θά γίνει μέ τήν ζωή μας καί τήν ἀλήθεια;

Ὁ διάβολος παρουσιάζεται καί εἶναι ξένος πρός τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ. Δέν σταυρώνεται ὁ ἴδιος, γιατί δέν ἔχει σχέση μέ τήν ἀγάπη καί τήν θυσία, οὔτε ζητάει ἀπό τούς ἀνθρώπους νά σηκώσουν τόν σταυρό τους. Ὑπόσχεται εὐκολία καί ἄνεση μέ μοναδικό ὅρο τήν πλήρη ὑποταγή μας. Ὅπως ἔκανε μέ τόν Ἀδάμ, πού γιά ἕνα ἀνεδαφικό καί ἀνόητο θέλημα ἔχασε τήν ζωή καί τήν προοπτική της, ἔχασε τήν ἀγάπη καί τήν κοινωνία, γιά νά μείνει μέ τό κέρδος τοῦ ἀλλοτριωμένου προσώπου καί τῆς ἀποσαθρωμένης ἐλευθερίας του.

Ἀποκατάσταση τοῦ ἀρχαίου κάλλους

Ὁ Κύριος ἦλθε στόν κόσμο καί ἀποκατέστησε στόν ἑαυτό Του τήν ἁρμονία καί τήν ἑνότητα τοῦ ἀνθρώπου, ὡς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ στό ἀρχαῖο κάλλος της. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ ὑπέρβαση τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἀστοχίας μας, τοῦ θελήματός μας. Μᾶς ἔχει ἑνώσει ὅλους στό Σῶμα Του, πού εἶναι τό μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτό τό ζοῦμε μέσα στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Ἔτσι, ὅταν ἀγωνιζόμαστε νά ἐφαρμόσουμε τίς θεῖες ἐντολές καί μετανοοῦμε, καμία ἀρρώστια τοῦ πνεύματος καί τῆς ψυχῆς δέν μένει ἀθεράπευτη. Ὁ ἄνθρωπος πού συνδέεται μέ τόν Θεό στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνο θεραπεύεται ἀπό τά διάφορα πάθη, ἀλλά συνήθως ἀλλάζει καί τήν ἐξωτερική του ἐμφάνιση. Ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ ἀκτινοβολεῖ στό πρόσωπό του. Αὐτή τήν ἐμπειρία ἄς ἀγωνισθοῦμε νά ζήσουμε καί ἐμεῖς. 

† Ὁ Φ. Ἀ.