Η ΔΩΔΕΚΑΠΥΡΣΟΣ ΛΥΧΝΙΑ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

 Ἡ ὀργανική καί ἄρρηκτη σχέση τοῦ μυστηρίου τοῦ Χριστοῦ καί τοῦ μυστηρίου τῆς Ἐκκλησίας προσδιόρισε τό περιεχόμενο τῆς ἀποστολικῆς παραδόσεως τόσο γιά τήν χριστοκεντρική ὀντολογία τῆς Ἐκκλησίας, ὅσο καί γιά τήν πνευματοκεντρική ἐκπλήρωση τῆς ἀποστολῆς της στήν ἱστορία τῆς σωτηρίας. Ὑπό τό πνεῦμα αὐτό, ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐπέλεξε τούς Ἀποστόλους καί «κατ’ ἰδίαν ἐξηγεῖτο αὐτοῖς πάντα», ὅσα ἦταν ἀναγκαῖα γιά νά ἐκπληρώσουν τήν ἀνατεθεῖσα σέ αὐτούς ἀποστολή τοῦ κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου σέ ὅλα τά ἔθνη: «Ἐδόθη μοι πᾶσα ἐξουσία ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς. Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτούς εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός, καί τοῦ Υἱοῦ, καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αὐτούς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν».

Ἡ ἐντολή αὐτή συνδυάσθηκε μέ τήν διαβεβαίωση ἀφ’ ἑνός μέν ὅτι ὁ Ἴδιος θά παραμείνει μαζί τους «πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος», ἀφ’ ἑτέρου δέ ὅτι αὐτοί θά λάβουν «δύναμιν, ἐπελθόντος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος» ἐπ’ αὐτούς καί θά καταστοῦν «μάρτυρες…ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς». Ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μεταμόρφωσε τούς Ἀποστόλους καί τούς ἐνίσχυσε στό ἔργο καί τήν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου. Μέ τήν δύναμη τοῦ Παρακλήτου οἱ Ἀπόστολοι ἔγιναν οἱ αὐθεντικοί κήρυκες τῆς Ἀναστάσεως Χριστοῦ, τό δέ κήρυγμα εἶχε ὡς κέντρο τόν Χριστό καί εἰδικότερα τήν Ἀνάστασή Του, τῆς ὁποίας οἱ ἴδιοι ὑπῆρξαν αὐτήκοοι καί αὐτόπτες μάρτυρες.

Ὁ φυτουργός Κύριος

Ἐρωτᾶ πολύ ὄμορφα ὁ ἱερός Χρυσόστομος γιά τούς Ἁγίους Ἀποστόλους: «Τίνι γάρ ἐθάρρουν;». Ποῦ μποροῦσαν νά στηριχθοῦν, γιά νά ἔχουν τήν δύναμη καί τήν ἀνδρεία γιά τό ἔργο τους; «Τῇ δεινότητι τῶν λόγων; Ἀλλά πάντων ἦσαν ἀμαθέστεροι. Τῇ περιουσίᾳ τῶν χρημάτων;

Ἀλλ’ οὐδέ ράβδον, οὐδέ ὑποδήματα εἶχον. Ἀλλά τῇ περιφανείᾳ τοῦ γένους; Ἀλλ’ εὐτελεῖς ἦσαν καί ἐξ εὐτελῶν». Τούς ἔδωσε τήν δύναμη, τόν φωτισμό, τήν χάρη, τό χάρισμα, τήν πνευματική ἀνδρεία, τήν πίστη, τόν ἐνθουσιασμό, ὁ Παράκλητος, τό Πανάγιο Πνεῦμα, πού συγκροτεῖ τόν ἱερό θεσμό τῆς Ἐκκλησίας. Διά τοῦτο ὁ ἱερός Χρυσόστομος εὔλογα ἀναφέρει ὅτι οἱ Ἀπόστολοι «πᾶν ὅπερ ἔχουσιν, ἀπό τοῦ Υἱοῦ ἔχουσιν». Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὄχι μόνον πρῶτος ἀγάπησε τούς Ἀποστόλους, ἀλλ’ ὡς Θεάνθρωπος εἶναι συγχρόνως καί ὁ φυτουργός τους.

Ἡ ἀποστολική διαδοχή

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τήν εὐλογημένη ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς δέν ἔλαβαν ἁπλῶς τήν χάρη τοῦ Πνεύματος, ἀλλ’ ἐπλήσθησαν τῆς χάριτος.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα παρέμεινε μέσα τους μόνιμα καί σταθερά. Ἔτσι τό ἔργο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων συνεχίσθηκε καί συνεχίζεται μέ τούς διαδόχους τους. Αὐτή ἡ ἀδιάκοπη διαδοχή συνεχίζεται ὥς σήμερα καί χαρακτηρίζεται ὡς ἀδιάκοπη διαδοχή προσώπων καί πίστεως καί γι’ αὐτό ἡ Ἐκκλησία μας ὀνομάζεται Ἀποστολική. Τά ἀποστολικά ρήματα, οἱ ἀποστολικοί νόμοι, τά ἀποστολικά παραγγέλματα, ἡ ἀποστολική διδαχή, ὁ ἀποστολικός χαρακτήρας, τό ἀποστολικό φρόνημα, τά ἀποστολικά κατορθώματα, ἡ ἀποστολική διαδοχή, παραμένουν στήν Ἐκκλησία καί ἀποτελοῦν γνωρίσματά της, ὄχι μόνο μέ τήν ἔννοια τῆς πρώτης ἱστορικῆς της περιόδου, ἀλλά τῆς Ἐκκλησίας ὡς Σώματος Χριστοῦ, ὅπως αὐτή φανερώνεται καί ἀποκαλύπτεται στήν εὐχαριστιακή σύναξη. Γι’ αὐτό καί τά στόματα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, πού εἶναι «ταμεῖα βασιλικά… θησαυρόν ἰαμάτων ἔχοντα ἀποκείμενον», μᾶς προτρέπουν καί μᾶς παρακαλοῦν νά γίνουμε μιμητές τους, καθώς καί ἐκεῖνοι Χριστοῦ.

† Ὁ Φ. Ἀ.