Πραγματικά, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι θαυμαστός ὁ Θεός μέσα στούς Ἁγίους Tου. Καί τοῦτο συμβαίνει, ὅταν κανείς ἀναλογισθεῖ τούς ὑπερφυσικούς ἀγῶνες τῶν Μαρτύρων καί τό πῶς διαφύλαξαν αὐτή τους τήν ὁμολογία τῆς πίστης τους στό Χριστό. Ἐπίσης, τήν ὑπομονή τῶν Ὁσίων, πώς ὑπέφεραν μέ τή θέλησή τους τίς πολυήμερες νηστεῖες, τίς ἀγρυπνίες, ἀπέναντι στά πονηρά πάθη, πρός τόν ἀόρατο πόλεμο, πρός τίς ἀρχές καί ἐξουσίες τῶν πονηρῶν πνευμάτων, αὐτός θαυμάζει καί δοξάζει τό Θεό πού τούς ἔδωσε τέτοια δύναμη.
Στήν Παλαιά Διαθήκη Ἅγιος εἶναι μόνο ὁ Θεός καί ἀπό Αὐτόν πηγάζει κάθε ἁγιότητα. «Ἐγώ εἰμί Κύριος καί τό ὄνομά μου τό ἅγιον» (Ἰεζ. 39,7) καί «οὐκ ἔστιν ἅγιος ὡς Κύριος» (Α΄Βασ. 2,2).
Ἡ ἁγιότητα ταυτίζεται μέ τό Θεό, συνεπῶς δέν εἶναι ἀνθρωποκεντρική, ἀλλά θεοκεντρική καί δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τά ἠθικά ἐπιτεύγματα τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά ἀπό τή δόξα καί τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀπό τό βαθμό τῆς προσωπικῆς σχέσεως μαζί Του. Ὁ Θεός ἁγιάζει ὅποιον ἐκεῖνος θέλει, χωρίς νά ἐξαρτᾶται ὁ ἁγιασμός αὐτός ἀπό κάτι ἄλλο, παρά ἀπό τήν ἐλεύθερη βούληση τοῦ ἁγιασμένου. Γιά τό λόγο αὐτό καί ἡ Θεοτόκος ὀνομάζεται Παναγία ἤ Ὑπεραγία̇ - ὄχι γιά τίς ἀρετές της, ἀλλά γιατί αὐτή περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλο ἄνθρωπο ἑνώθηκε προσωπικά μέ τόν Ἅγιο Θεό, δίνοντας σάρκα καί αἷμα στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ (+ Ἐπίσκοπος Ἰωάννης Ζηζούλιας).
Στήν Καινή Διαθήκη ὁ Ἅγιος Κύριος ἦλθεν καί ἐσαρκώθη καί ἡ Ἁγία Του Ἐκκλησία τιμᾶ καί γεραίρει σήμερα ὅλους τούς Ἁγίους Του. Τί εἶναι οἱ Ἅγιοι; Εἶναι οἱ φίλοι τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι οἱ στρατιῶτες τοῦ Οὐράνιου Βασιλέως. Εἶναι τά πρόσωπα ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἐβάστασαν στό ἀσθενικό τους σῶμα τά «στίγματα» τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ (Γαλ. 6,17). Εἶναι οἱ φωτεινοί ὁδοδεῖκτες σέ πνευματικά ἄνυδρες ἐποχές. Εἶναι ἡ ζωντανή ἐφαρμογή τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι τά πιστά ἀντίγραφα τῆς εἰκόνος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἡ δόξα καί ὁ θρίαμβος τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως. Εἶναι ἡ ἐμπροσθοφυλακή τῆς Ἐκκλησίας καί ἡ δύναμίς της. Εἶναι «οἱ ἀκολουθοῦντες τῷ ἀρνίῳ ὅπου ἄν ὑπάγη» (Ἀποκ. 14,4). Εἴχαμε Ἁγίους, ἔχουμε Ἁγίους καί θά ἔχουμε Ἁγίους μέχρι τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, ἀφοῦ τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς πού ἦλθε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, θά παραμείνει σ’αὐτήν καί θά ἐργάζεται γιά τή σωτηρία τῶν μελῶν της. Καί μιά Ἐκκλησία, ὅπως λέγει χαρακτηριστικά ὁ μακαριστός π. Ἰωάννης Ρωμανίδης, εἶναι δυναμική ὅταν ἀναδεικνύει τέτοια θεούμενα πρόσωπα, πού διακρίθηκαν στό σκάμμα τῆς ζωῆς κάι δέχθηκαν πλούσια στόν χῶρο τῆς ψυχῆς τους τήν παρουσία τοῦ Παρακλήτου. Γιατί ἡ ἁγιότητα δέν εἶναι ἁπλῶς καλές πράξεις, ἀλλά παρουσία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἁγιότητα εἶναι ἡ ἀνθοφορία καί ἡ καρποφορία σπέρματος πού φυτεύει σέ κάθε πιστό τό Ἅγιο Πνεῦμα (+ π. Παῦλος Εὐδοκίμωφ). Καί οἱ Ἅγιοι εἶναι ἡ ἴδια ἡ Πεντηκοστή μέσα στήν Ἐκκλησία. Ἡ κακουχία, ὁ ἐμπαιγμός, ἡ περιφρόνηση, ὁ σταυρός, ὁ θάνατος ἦταν τό καθημερινό τους μαρτύριο. Περιέφεραν στό ταπεινό ὀστράκινο σκεῦος τους, κατά τήν ἔκφραση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τήν νέκρωση τοῦ Κυρίου (Β΄Κορ. 4,10). Ἀκολούθησαν τόν ἐράσμιο νυμφίο τῆς ψυχῆς τους, τόν Χριστό καί στόν Σταυρό καί στήν Ἀνάσταση. Γι’αὐτό καί μετά καυχήσεως ἐπαναλαμβάνουν «ζῶ δέ οὐκέτι ἐγώ, ζεῖ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. 2,20). Ἔτσι ἀνταποκρίθηκαν στήν πρόσκληση πού τούς ἀπηύθυνε ὁ Χριστός «χθές καί σήμερον ὁ Αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβρ. 13,8). «Περιεπάτησαν ἀξίως τοῦ Κυρίου» (Κολ. 1,10) καί «πολιτεύθησαν ἀξίως τοῦ Εὐαγγελίου» (Φιλιπ. 1,27), φανέρωσαν μέ τή διακονία τους αὐτή ποιός εἶναι ὁ σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ κάθε ἀνθρώπου. Δηλαδή ὁ ἁγιασμός καί ἡ ἕνωση μέ τόν Χριστό.
Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς, αὐτός ὁ μεγάλος Σέρβος θεολόγος, σημειώνει: Οἱ «Βίοι τῶν Ἁγίων» εἶναι μία ἰδιόμορφος ὀρθόδοξος ἐγκυκλοπαίδεια. Σ’αὐτούς ἠμπορεῖ νά εὕρη κανείς ὅλα ὅσα χρειάζονται σέ μιά ψυχή πεινασμένη καί διψασμένη γιά τήν αἰώνια Δικαιοσύνη καί Ἀλήθεια μέσα σ’αὐτόν τόν κόσμο. Μέ αὐτή τή μελέτη θά χορτάσεις τήν ψυχή σου μέ τροφή γιά τήν ὁποία ποτέ δέν θά ξαναπεινάσης. Ἐάν ποθεῖς τήν ἀγάπη, τήν ἀλήθεια, τήν δικαιοσύνη, τήν ἐλπίδα, τήν πραότητα, τήν ταπείνωση, τήν μετάνοια, τήν προσευχή ἤ ὁποιαδήποτε ἀρετή καί ἄσκηση, στούς «Βίους τῶν Ἁγίων» θά εὕρης ἕνα πλῆθος ἁγίων διδασκάλων γιά κάθε ἄσκηση καί θά λάβεις τήν βοήθεια τῆς χάριτος γιά κάθε ἀρετή. Οἱ «Βίοι τῶν Ἁγίων» δείχνουν πολυάριθμους δρόμους σωτηρίας, φωτισμοῦ, ἁγιασμοῦ, μεταμορφώσεως, θεώσεως. Δείχνουν ὅλους τούς τρόπους μέ τούς ὁποίους ἡ ἀνθρώπινη φύσις κατανικᾶ τήν ἁμαρτία, τό πάθος, τόν θάνατο, τόν δαίμονα. Ἐδῶ εὑρίσκεται φάρμακο γιά κάθε ἁμαρτία, καί γιά κάθε πάθος θεραπεία, ἀπό κάθε θάνατον ἀνάστασις, καί ἀπό κάθε διάβολον ἀπελευθέρωσις. Ζήτησε νά εὕρης τόν ἑαυτό σου μέσα στούς «Βίους τῶν Ἁγίων». Ἐκεῖ θά εὕρης τά φάρμακα μέ τά ὁποῖα ἠμπορεῖς νά τόν θεραπεύσης ἀπό ὅλες τίς πνευματικές ἀρρώστιες καί νά τόν κάνεις ὑγιῆ γιά πάντα.
Χριστιανοί μου,
οἱ Ἅγιοι ἀποτελοῦν τήν ἐλπίδα ὅλων μας, γιατί μᾶς δείχνουν τό δρόμο τῆς ἁγιότητος. Μᾶς βοηθοῦν καί μᾶς ἐνισχύουν μέ τή ζωντανή παρουσία τους, ἀφοῦ συμπορεύονται μαζί μας στή θάλασσα τῆς παρούσης ζωῆς, τούς αἰσθανόμαστε δίπλα μας καί ἄς ἔζησαν σέ ἄλλες ἐποχές. Ἐπεμβαίνουν θαυματουργικά στίς ἐπικλήσεις μας. Μᾶς διασώζουν ἀπό ποικίλους κινδύνους καί συμφορές. Κλαῖνε στίς θλίψεις μας καί χαίρονται στίς χαρές μας. Μᾶς ἐνισχύουν στόν ἀγῶνα τῆς ἀρετῆς. Ἡ διδασκαλία τους εἶναι λόγος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί ἄρα διαχρονικός καί ἐπίκαιρος. Γι’αὐτό καί ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἔλεγε πώς ἡ σοφία τῶν Ἁγίων μας καί ἡ διδασκαλία τῶν ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου εἶναι πλοῦτος καί πολύτιμη παρακαταθήκη, ἀλλά καί δύναμη ἰσχυρά γιά τήν Ἐκκλησία μας καί συγχρόνως ὅπλο στόν δικό μας ἀγῶνα.
Ἀδελφοί μου,
οἱ Ἅγιοί μας εἶναι τό ἁλάτι τῆς κοινωνίας καί τοῦ κόσμου. Γι’αὐτό καί ἐμεῖς εἴμαστε κεκλημένοι στήν ἁγιότητα. Σ’αὐτό τό προσκλητήριο μᾶς καλεῖ σήμερα ὁ Κύριός μας• «Ἅγιοι γίνεσθε ὅτι ἐγώ Κύριος ὁ Θεός Ἅγιος εἶμαι» (Α΄ Πέτρ. 1,16). Ἀς μή σκεφτόμαστε ὅτι ἡ ἁγιότητα εἶναι παρελθοντολογία καί οὐτοπία. Εἶναι λάθος αὐτό. Ἐμεῖς πιστεύουμε σέ ἀληθινό καί ζῶντα Θεό καί εἴμαστε κεκλημένοι στήν ἁγιότητα. «Καί κάμε, μέσ’ στοῦ εἶναι μας τά βάθη ν’ἀντηχήσουν σάν κάποιας ἅρπας μυστικῆς οὐράνια μουσική τά λόγια Σου τά θεῖα» (Γ. Βερίτης). Ἀμήν!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου