Κυριακή των Βαΐων

 Είσοδος του Κυρίου αδελφοί μου, στην ιερή πόλη των Ιεροσολύμων, πριν από το πάθος Του. Όπως οι ιεροί Ευαγγελιστές αναφέρουν, μπαίνει στην πόλη καθισμένος σε ένα ταπεινό ζώο. Αυτό το γεγονός δεν είναι τυχαίο αλλά σπουδαίο. Θέλει να διαλύσει τη φαντασμαγορική εικόνα που είχαν πολλοί για τον Μεσσία και όχι μόνο την εικόνα αλλά και την αντίληψη. Πολλές φορές ο Θεός που πιστεύουμε δεν είναι ο αληθινός, αλλά αυτός που δημιούργησε η φαντασία μας, οι πεποιθήσεις μας, το θέλημά μας, το συμφέρον μας. Ένα Θεό στα δικά μας μέτρα και αν ξεφύγει από αυτά απλά τον καταδικάζουμε και τον απορρίπτουμε. Αυτό ακριβώς συνέβη με τον Κύριο δεν ήταν ο Μεσσίας που ανταποκρινόταν  στις προσδοκίες τους, δεν ήταν ο Θεός που ικανοποιούσε το θέλημά τους. Αυτός είναι και ο λόγος που τα χειροκροτήματα έγιναν χτυπήματα, οι δοξολογίες βλασφημίες και οι έπαινοι χλευασμοί.

Αυτό ακριβώς σήμερα συναντούμε και στην προσωπική μας πορεία. Πολλές φορές ζητούμε με την προσευχή μας στο Θεό, εάν όμως δεν δοθεί αυτό που ζητήσαμε, η προσευχή γίνεται αγανάκτηση και γογγισμός. Είμαστε σήμερα στην εκκλησία αλλά δεν θα διστάσουμε αύριο να αδικήσουμε, να εκμεταλλευτούμε στη εργασία μας. Προσκυνούμε το Χριστό, το Νυμφίο, αλλά μπορούμε να κατακρίνουμε και με τη συκοφαντία να σταυρώσουμε τον αδελφό. Ύμνοι της μεγάλης εβδομάδας που μας συγκινούν στα χείλη αλλά δεν απουσιάζει από το λόγο μας ακριβώς δίπλα στην προσκύνηση του Χριστού η υποτίμηση του αδελφού. Παρακολουθούμε τη λατρεία συμμετέχουμε στην ακολουθία, η  καρδιά όμως και η ζωή δεν ακολουθούν τον Εσταυρωμένο και Αναστημένο Κύριο. Πόσο εύκολα ακολουθεί τον ύμνο το συναίσθημα, με όλες τις μεταπτώσεις του και πόσο δύσκολα η καρδιά. Εύκολο να γίνουμε θεατές, δύσκολο όμως αληθινοί μαθητές. Σταθερά ο Χριστός, ταπεινά, διακριτικά, εισέρχεται στη ζωή του καθενός από εμάς και φτάνει στη σταυρική θυσία για εμάς και εμείς τρέχουμε πίσω από σωτήρες της φαντασίας μας. Έτσι χάνουμε Εκείνον και χανόμαστε.

Σήμερα ακούστηκε ένας ύμνος υπέροχος, «Σήμερον η χάρις του Αγίου Πνεύματος ημάς συνήγαγε. Και πάντες αίροντες τον Σταυρό Σου λέγομεν, Ευλογημένος ο Ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου ωσαννά εν τοις υψίστοις». Ας ακούσουμε το ιστορικό υπόβαθρο του ύμνου όπως μας το προσφέρει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης. Οι παλαιοί μοναχοί,  μετά την εορτή του Μεγάλου Αντωνίου του καθηγητή της ερήμου, αναχωρούσαν στην έρημο για να αγωνιστούν την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, επέστρεφαν την Κυριακή των Βαΐων, για να ζήσουν μαζί τα πάθη και να πανηγυρίσουν την αγία Ανάσταση του Κυρίου. Ακούγοντας σήμερα τον ύμνο ας αποφασίσουμε να επιστρέψουμε από την έρημο, τον καύσωνα, την ξηρασία των παθών, στην κοινωνία λατρείας με τον Χριστό και της αγάπη με τον αδελφό.

Ας εγκαταλείψουμε φθόνους, μικρότητες, ιδιορρυθμίες και ιδιοτροπίες και ας επανέλθουμε στη σχέση κατανόησης, καταλλαγής αγάπης και συγχώρησης με τους αδελφούς, αφού αυτή η συγχώρηση από τον τάφο του αναστημένου Θεού ανέτειλε. Ας αποβάλουμε τα ιμάτια του παλαιού ανθρώπου της έπαρσης, της αμαρτίας, της εμπάθειας για να ενδυθούμε το Χριστό. Ας κόψουμε κλαδιά από τα δέντρα που για μας είναι οι Άγιοι εκείνοι που μεταφύτεψαν τη ζωή τους στο πνευματικό έδαφος της Βασιλείας  των ουρανών. Ας πάρουμε λοιπόν τις αρετές τους. Με αυτές υποδεχόμαστε και δοξάζουμε τον Θεό. Έτσι θα ακολουθήσουμε το Χριστό, θα ανέβουμε στο σταυρό και θα γίνουμε οι κοινωνοί της Αγίας του Ανάστασης.