Εκείνο που χαρακτηρίζει γενικά τη ζωή του Κυρίου είναι η άκρα ταπείνωση Του. Θα τον δούμε κατά την Μεγάλη Εβδομάδα, περιφρονημένο και αποδοκιμασμένο από όλους, ακόμα και από τον στενό κύκλο των μαθητών Του. Θα τον δούμε υψωμένο πάνω στο Σταυρό και εγκαταλελειμμένο από όλους τους ανθρώπους και από Αυτόν ακόμα τον Ουράνιο Πατέρα Του.
Εξαίρεση στην ως τώρα ταπεινή και μαρτυρική ζωή Του αποτελεί η σημερινή μέρα. Σήμερα τον βλέπουμε να μπαίνει θριαμβευτικά στην πόλη του Πάθους Του και να γίνεται δεκτός από ένα λαό ενθουσιασμένο. «Ὡσαννά εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου» ζητωκραυγάζουν τα πλήθη.
Παρά τη μεγαλειώδη υποδοχή, παρά το θεϊκό μεγαλείο βλέπουμε και σήμερα ακόμα τη βαθιά ταπείνωση του Κυρίου. Αυτός που σαν Θεός κάθεται «ἐπὶ θρόνου δόξης καὶ ἐπιβλέπων ἀβύσσους» και έχει «θρόνον οὐρανόν καί ὑποπόδιον τήν γῆν» απαρνείται όχι μόνο την ουράνια δόξα αλλά και την ανθρώπινη. Μακριά από κάθε κοσμικό μεγαλείο, μακριά από την απατηλή λάμψη, χωρίς άμαξες ασημένιες και χρυσούς θρόνους μπαίνει στην ακρόπολη του Ισραήλ «επιβεβηκώς επί όνον και πώλον, υιόν υποζυγίου». Καθισμένος πάνω σε ένα ταπεινό και περιφρονημένο γαϊδούρι μπαίνει στην επίγεια Ιερουσαλήμ ως «βασιλεύς ειρήνης» καθώς τα πλήθη τον υμνολογούν «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου».
Ο λαός δεν αρκέστηκε απλώς να Τον υμνεί, αλλά κρατούσε στα χέρια του και τα βαΐα των φοινίκων, κατά την μαρτυρία των Ιερών Ευαγγελιστών «ἔλαβον τὰ βαΐα τῶν φοινίκων καὶ ἐξῆλθον εἰς ὑπάντησιν αὐτῷ». Η σκηνή αυτή μας θυμίζει εκδηλώσεις υποδοχής ενός στρατιωτικού ηγέτη που νίκησε τους εχθρούς του. Έτσι, επηρεασμένοι από τους λόγους των Προφητών, έλαβαν τα βαΐα των φοινίκων για να Τον προϋπαντήσουν μετά την Ανάσταση του Λαζάρου. Όμως αυτός ο ενθουσιασμός του λαού δε θα κρατούσε για πολύ.
Δεν θα περνούσαν πάρα λίγα εικοσιτετράωρα και αυτός ο ίδιος λαός, που τώρα προκαλούσε σεισμό με τα «ὡσαννά», θα δονούσε σε λίγες μέρες το Πραιτώριο κραυγάζοντας στον Πιλάτο «Ἄρον, ἄρον, σταύρωσον αὐτόν». Και αυτόν τον κορμό του φοίνικα τον παραλληλίζει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος με το ξύλο του Σταυρού, πάνω στο οποίο θα άπλωνε το πανάχραντο σώμα Του για τη σωτηρία όλου του κόσμου και θα αποτελούσε το τρόπαιο της νίκης κατά του διαβόλου.
Μάλιστα οι πατέρες της Εκκλησία συσχετίζουν το ξύλο των φοινίκων με την παρουσία των αρετών που θα πρέπει να αποκτήσει ο κάθε χριστιανός κατά την περίοδο της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής, προκειμένου να είναι έτοιμος για την υποδοχή του Αναστάντος Χριστού. Είναι επίσης αξιοπρόσεκτο το φαινόμενο του ευμετάβολου λαού, που ενώ σήμερα ενθουσιωδώς υποδέχεται τον Χριστό ως Μεσσία, σε λίγες μέρες Τον σταυρώνει. Και αυτό συμβαίνει για δύο κυρίως λόγους.
Πρώτον ο Ισραηλιτικός λαός περίμενε τον Χριστό ως εγκόσμιο βασιλέα, που θα τον απάλλασσε από τη δουλεία των Ρωμαίων. Όταν όμως άρχισαν να διαψεύδονται οι προσδοκίες του, τον ενθουσιασμό αντικατέστησε η απογοήτευση και την απογοήτευση διαδέχθηκε η οργή. Δεύτερον ο λαός είχε επιφανειακή θρησκευτικότητα. Ήταν εγκλωβισμένος στη τυπική τήρηση του μωσαϊκού νόμου και δεν μπορούσε να διακρίνει το βάθος του ευαγγελικού μηνύματος. Υπήρξε ουσιαστικά αποίμαντος και πνευματικά απαίδευτος.
Η απογοήτευση και η εξωτερική θρησκευτικότητα του λαού διευκόλυναν τη στοχοθεσία των Γραμματέων και Φαρισαίων. Αυτοί μόλις διαπίστωσαν ότι ο κόσμος έτρεξε πίσω από τον Χριστό, έθεσαν σε εφαρμογή το σχέδιο τους. Διαβάλλοντας το έργο Του και διαστρέφοντας την αλήθεια, κατόρθωσαν σε λίγες μόνο ημέρες να τον παρασύρουν με το μέρος τους. Γι’ αυτό σε κάθε εποχή χρειάζεται ο λαός να έχει «κατά Θεόν» μόρφωση, γυμνασμένες πνευματικές αισθήσεις, καθαρή καρδιά και φωτισμένο νου. Τότε δεν θα «άγεται και δεν θα φέρεται» από διεφθαρμένους πολιτικούς ηγέτες και εκκλησιαστικούς ποιμένες με εγκόσμιες βλέψεις. Θα ακολουθεί τον Χριστό με κλάδους βαΐων, τις αρετές, μέχρι τον Σταυρό και έτσι θα μετέχει και στη χαρά της Αναστάσεως.
Αδελφοί, σήμερα υποδεχθήκαμε τον Χριστό με το «Ὡσαννά». Όμως αύριο θα μας διακατέχουν τα ίδια συναισθήματα; Ή μήπως θα τον αρνηθούμε και εμείς όπως έκαμαν οι Εβραίοι. Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, καθήμενου επί πώλου όνου, δηλώνει την άκρα Του ταπείνωση. Φανερώνει τη μέγιστη Του ταπείνωση και μας καλεί να Τον μιμηθούμε. Εκφράζει την αγάπη και απλότητα Του. Αυτή την απλότητα και ταπείνωση μας προτρέπει ο Κύριος να έχουμε. Μπροστά σε όλα αυτά πρέπει να κάνουμε ταπείνωση και υπομονή, όπως θα ακούσουμε απόψε στους Αίνους «Δεῦτε οὖν καὶ ἡμεῖς …
συμπορευθῶμεν αὐτῷ, καὶ συσταυρωθῶμεν, καὶ νεκρωθῶμεν δι' αὐτόν, ταῖς τοῦ βίου ἡδοναῖς», ώστε «ἵνα καὶ συζήσωμεν αὐτῷ» να συναναστηθούμε μαζί Του και να ζούμε διαρκώς μέσα στο Φως της Αναστάσεως.
† Αρχιμανδρίτης Λάμπρος Στυλιανού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου